ทดลองอ่าน คือ… เธอ บทนำ-บทที่ 1

เสียงเคาะประตูอย่างขลาดๆ ดังขึ้น ปลุกอรกานต์ให้ตื่นจากภวังค์ หล่อนลุกขึ้นไปเปิดประตูห้องน้ำอย่างเซ็งๆ

“หนูเห็นคุณไทร่าเข้าไปนานน่ะค่ะ เป็นห่วงก็เลยลองเคาะเรียกดู” แดงรีบแก้ตัวด้วยเสียงขลาดๆ เห็นได้ชัดว่ากลัวเกรงธีร์วราอยู่ไม่ใช่น้อย อรกานต์จึงได้แต่ลอบถอนใจเบาๆ เดินกลับขึ้นไปนอนบนเตียงคนไข้แต่โดยดี จากนั้นก็ได้แต่นอนเงียบ ใช้ความคิดอย่างหนัก หาทางออกให้กับตัวเอง

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบ ก่อนที่อรกานต์จะเปิดฉากสนทนาด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ คล้ายชวนคุย

“แดง…”

“คะ”

“ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ตอนแรกฉันจำแดงไม่ได้”

“คะ?”

“ตอนนี้ก็ยังจำไม่ค่อยได้”

“คะ?” เด็กสาวหน้าขาวอุทานเสียงสูงขึ้น สีหน้าตกใจอย่างเห็นได้ชัด

“แต่ฉันพอจำได้ว่าตัวเองเป็นใคร พ่อแม่ชื่ออะไร เรียนหนังสือที่ไหน อยู่คณะอะไร ชั้นปีอะไร…แต่นึกมากกว่านี้ก็นึกไม่ค่อยออก…ปวดหัว แดงช่วยเล่าให้ฉันฟังทีได้ไหม”

หล่อนแกล้งเอานิ้วคลึงแถวๆ ขมับขวาใกล้ๆ รอยคิ้วแตก ทำนัยน์ตาอินโนเซนต์ประกอบคำถามเพื่อให้สมจริงยิ่งขึ้น เอาเถอะ…ยังไงขอเอาตัวรอดไว้ก่อน ถ้าไทร่ากลับคืนร่างตัวเองได้ค่อยบอกกับใครต่อใครทีหลังว่านี่เป็นอาการความจำเสื่อมชั่วคราวจากการที่สมองถูกกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง

ป่านนี้ไทร่าในร่างของหล่อนจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ หวังว่าคุณเธอคงไม่ทำตัวเป็นลูกบังเกิดเกล้าให้พ่อแม่หล่อนหัวปั่นเล่นหรอกนะ

ก่อนหล่อนจะคิดอะไรไปไกลกว่านี้ แดงก็เริ่มตอบคำถามอย่างตะกุกตะกัก “หนะ…หนู…เป็นคนทำงานบ้านในบ้านคุณไทร่าค่ะ มาอยู่ได้ประมาณสองปีแล้ว หนูเป็นคนทำความสะอาดห้องกับดูแลเรื่องเสื้อผ้า รองเท้าของคุณน่ะค่ะ”

อรกานต์ยิ้มอ่อนๆ ทำท่าสบายๆ ค่อยๆ ป้อนคำถามที่อยากรู้ทีละคำถาม พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นธรรมชาติ ไม่กระตือรือร้นจนผิดสังเกต บางคราวก็แกล้งเออออ ร้องอ๋อพอนึกออกบ้าง เพื่อความแนบเนียนยิ่งขึ้น ซึ่งหนูแดงคนซื่อนี่ก็แสนใสซื่อจริงๆ ไม่ติดใจสงสัยอะไรเลย เล่าให้ฟังตามที่ถามไปทุกประการ

กว่าคุณหญิงวราภรณ์ ภคภัทรา จะก้าวเข้ามาในห้องพักรักษาตัวของลูกสาวก็เป็นเวลาสองทุ่มเศษแล้ว คงจะทราบอาการของหล่อนอย่างละเอียดลออหมดแล้วจากคุณหมอปราโมทย์ และไอ้อาการทั้งหลายแหล่นั่นก็คงรวมอาการ ‘ความจำเสื่อมการเมือง’ ของหล่อนเข้าไปด้วยแน่นอน

อรกานต์ยกมือไหว้สตรีสูงวัยผู้ยังสวยเพริศแพร้วงามสง่าสมวัยอย่างนอบน้อม

คุณหญิงวราภรณ์ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน จับแก้มลูกสาวเบาๆ ก่อนจะลูบผมอย่างเอ็นดู “เป็นไงบ้างลูก ยังเจ็บตรงไหนอยู่รึเปล่า”

อรกานต์ส่ายหน้า พลางตอบด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ “หายแล้วค่ะ พรุ่งนี้เช้ากลับบ้านได้”

เพี้ยง! ขอให้สำเร็จทีเถอะ หล่อนอยากโทรศัพท์กลับบ้านติดต่อไทร่าในร่างของหล่อน และรีบติดต่อนิลยาโดยเร็วที่สุด

“ไม่ได้หรอกลูก” เหมือนวิมานหายวับไปกับตา แม้ว่าคำปฏิเสธจะแสนนุ่มนวล

“พรุ่งนี้หมอจะตรวจคลื่นสมอง และอยากรอดูอาการอีกสักวันสองวัน ซึ่งแม่ก็เห็นด้วย ร่างกายเราน่ะอ่อนแอ ขี้โรคขนาดไหนก็รู้ๆ อยู่ กลัวอาการจะไปทรุดที่บ้าน”

“โธ่! ไม่หรอกค่ะ”

“ไม่อะไรกัน อากาศเปลี่ยนฤดูหน่อย คนอื่นเขาแค่ฟืดฟาดเป็นหวัดคัดจมูก ไอ้เราเล่นเป็นไข้หวัดใหญ่จนต้องฉีดยา พักผ่อนน้อยไปหน่อยก็หมดเรี่ยวหมดแรงถึงกับต้องนอนให้น้ำเกลือ เป็นอะไรก็เป็นหนักกว่าคนอื่นเขาทุกที ให้หมอตรวจดูให้แน่ก่อนดีกว่า แม่เป็นห่วง”

และนั่น จึงทำให้หล่อนต้องติดแหง็กอยู่ที่โรงพยาบาลอีกสองวันสองคืนเต็มๆ