ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 1 – บทที่ 2

บทที่ 2

ระหว่างคิด นางก็พบว่ามือเขาวางอยู่ข้างแผลที่เอว มือของเขาใหญ่และร้อนยิ่ง

ความรู้สึกสงบแผ่มาจากมือใหญ่ของเขา

ชั่วเวลาถัดมานางถึงตระหนักว่าเขากำลังแกะผ้าโปร่งพันแผลออก

นางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองบาดเจ็บสาหัส ร่างกายถูกกัดแทะจนแหว่งวิ่น ถ้าเป็นคนเห็นก็เกรงว่าคงอาเจียนออกมา แล้วคนวิปริตคนใดจะกระทำมิดีมิร้ายกับคนเจ็บหนักเพียงนี้ แต่ใครจะไปรู้เล่า โลกนี้มีคนวิปริตมากมายถึงเพียงนั้น…

เพียงชั่วเวลาสั้นๆ เขาก็ฝังเข็มลงบนจุดชีพจรรอบๆ แผลนาง เขามือเบาจนแทบไม่รู้สึก ทว่านางยังคงรู้สึกได้

หญิงสาวหอบหายใจ รู้สึกว่าความเจ็บเริ่มบรรเทาลง เขาใช้มือกดลงบนบาดแผลที่ยังมีเลือดไหล ทำให้เลือดค่อยๆ หยุด

น่าโมโหนัก วิชาแพทย์ของชายผู้นี้ดีมากจริงๆ

หลังจากนั้นเขาก็เริ่มใส่ยาให้นาง ยาพวกนั้นเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง ทำเอาร่างกายนางสั่นสะท้าน

“ไม่เป็นไร” เขาบอก “ไม่ต้องกลัว แค่ยาเท่านั้น”

พูดอะไรของเขา?!

ข้าไม่ได้กลัว! ไม่กลัวสักหน่อย…

ทว่าอึดใจต่อมาเขาก็อุ้มนางขึ้น ยกนางขึ้นจากพื้นรถ ให้นางพิงตัวเขา

หัวใจหดเกร็งอีกครั้ง แต่เขาเพียงพันแผลที่มีเลือดออกให้นางใหม่ จากนั้นก็เริ่มตรวจดูแขนที่ขาดไปของนาง

แขนนางไม่มีเลือดออกแล้ว ถ้านางกินอะไรบ้างแผลจะหายเร็วกว่านี้ แต่นางกลัวว่าเขาจะสังเกตได้

เขาใช้น้ำทำความสะอาดมัน ใส่ยาและพันแผล ขณะที่นางคิดว่าเขาทำทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว เขากลับไม่ปล่อยให้นางนอนราบ ชายหนุ่มด้านหลังเพียงแต่ปิดผ้าให้นาง หลังจากนั้นก็ใช้ช้อนง้างปากนาง ปล่อยให้กระแสความร้อนที่อบอุ่นสายหนึ่งไหลเข้ามาในปากช้าๆ

ของเหลวนั้นเค็มเล็กน้อย อุ่นนิดหน่อย เจือกลิ่นหอมหวานของปลาสด เคล้ากลิ่นหอมสดชื่นจากขิง

หัวใจนางเต้นรัวอีกครั้ง

เขาป้อนช้าๆ มีความอดทนอย่างยิ่ง ราวกับรู้ว่าหากป้อนเร็วเกินไปนางจะสำลักได้

จวบจนเวลานี้นางจึงตระหนักได้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาป้อนอาหารนางเช่นนี้ เขาชำนาญเกินไป บุรุษสตรีไม่พึงใกล้ชิดกัน หมอคนหนึ่งไม่มีทางใกล้ชิดกับคนไข้ที่เป็นสตรีเช่นนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการป้อนอาหารที่ร่างกายแทบจะแนบติดกัน

เขาป้อนคำเล็กทีละคำ ทั้งยังบี้เนื้อปลาชิ้นใหญ่ให้กลายเป็นเนื้อบดนุ่มๆ ทำให้นางไม่ต้องเคี้ยวก็กลืนลงไปได้อย่างง่ายดาย

ลมกลางคืนโชยมาเบาๆ หัวใจนางยังคงเต้น เต้นอย่างแผ่วเบาแต่เร็วรี่

เวลาผ่านไปหนึ่งเค่อและอีกเค่อ หัวใจที่เต้นถี่รัวค่อยๆ เต้นช้าลงโดยไม่รู้ตัว

ซ่งอิ้งเทียนป้อนจนน้ำแกงปลาในกระบอกไม้ไผ่ถูกนางกินหมดจึงได้หยุด จากนั้นก็เลิกผ้านางขึ้นอีกครั้ง ถอนเข็มเงินบนหน้าอกและช่องท้องออกอย่างระมัดระวัง จัดเสื้อผ้าให้นาง ทั้งยังผูกสายรัดเอวให้นางด้วย แต่เขายังคงไม่ปล่อยให้นางนอนราบ เพียงให้นางพิงร่างเขาต่อ ทว่ากลับไม่ได้ทำสิ่งใดที่ไม่สมควร

ชายผู้นี้ไม่มีเจตนาร้าย นางรู้สึกได้ แต่กลับยากที่จะทำใจเชื่อ

ลมกลางคืนพัดมาแผ่วเบาระลอกแล้วระลอกเล่า

หญิงสาวรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจของเขาที่แนบติดแผ่นหลังนาง มันเต้นอย่างช้าๆ อุณหภูมิร่างกายของเขาค่อยๆ สร้างความอบอุ่นให้เรือนร่างเย็นเฉียบของนาง ทำให้ร่างกายนางอุ่นขึ้นทีละน้อย