ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 1 – บทที่ 2

นางมองเขาพูดคุยซื้อขายกับคนเหล่านั้น อีกทางหนึ่งกวาดตามองไปรอบบริเวณอย่างรวดเร็ว พบว่าสาเหตุที่บริเวณนี้มีตลาดเล็กๆ เพราะที่นี่มีท่าเรือขนาดเล็กอยู่

บริเวณนี้เป็นท่าเรือ เรือลำเล็กหลายลำมาจอดรับคนข้ามแม่น้ำ คิดว่าละแวกนี้คงมีเพียงที่นี่ที่สามารถข้ามแม่น้ำได้ แถวท่าเรือมีคนตั้งแผงขายของไม่มาก ดูเหมือนแผงลอยชั่วคราวเพียงสิบกว่าแผงเท่านั้น ส่วนใหญ่ล้วนวางตะกร้าไม้ไผ่ที่ใส่ผัก ตลอดจนเล้าไก่ไว้บนพื้น ผู้คนมารวมตัวและทำการค้ากันที่นี่เพราะคนที่สัญจรผ่านไปมาจะถือโอกาสซื้อของติดไม้ติดมือไปด้วย

มองเรือเล็กข้ามฟากลำนั้นแล้ว ชั่วแวบหนึ่งที่นางบังเกิดความรู้สึกอยากลงจากรถและขึ้นเรือจากไป แต่นางรู้ว่าต่อให้นางสามารถเดินทางระยะใกล้ๆ เช่นนี้ได้ ต่อจากนี้ไปเกรงว่าก็คงหาสถานที่ที่สามารถพักฟื้นร่างกายอย่างปลอดภัยไม่ได้อยู่ดี

บัดนี้ย้อนคิดดูแล้ว การถูกโจมตีที่หยางโจวดูอย่างไรก็ไม่เหมือนความบังเอิญ กลับเหมือนมีคนจงใจล่อนางไปที่นั่นมากกว่า

มนุษย์โลภมาก ปีศาจก็เช่นกัน

ขบคิดดูแล้ว ก่อนที่บาดแผลจะหายดี การอยู่บนรถของคนผู้นี้ต่อไปกลับเป็นหนทางที่เหมาะสมที่สุด

นางดึงสายตากลับไปยังชายผู้นั้น มือเขาหิ้วเนื้อที่ห่อด้วยใบบัวห่อหนึ่ง ยังมีต้นหอมสีเขียวเพิ่มมาอีกหลายกำ ผลไม้หนึ่งตะกร้า เขากำลังหันหลังและเดินกลับมา

แม้จะสวมเสื้อสีเทาผ้าเรียบ แต่เนื้อผ้านั้นดีเกินไป เทียบกับหญิงชาวนาและชายชาวประมงด้านข้างแล้วดูไม่เข้ากันอย่างยิ่ง ผู้คนรอบด้านก็รู้ว่าเขาไม่ใช่คนที่นี่ ยิ่งไม่เหมือนคนประเภทที่จะซื้อกับข้าวริมทาง แต่ละคนอดไม่ได้ที่จะแอบมองเขา ทว่าชายผู้นั้นกลับไม่ใส่ใจสายตาของคนอื่นแม้แต่น้อย

เขาหิ้วบรรดาผัก เนื้อ และผลไม้เดินทอดน่องช้าๆ เหมือนกำลังเดินเล่นอยู่บนถนน

ครั้นเห็นเขาเข้ามาใกล้ นางก็กัดฟันอดทนกับความเจ็บและเอนกายลงใต้ผ้าห่มอีกครั้ง

ไม่นานเขาก็เดินมาถึงข้างตัวรถ ก้าวขึ้นรถแล้วเลิกม่าน วางตะกร้าที่บรรจุผักผลไม้ไว้ในห้องโดยสาร ส่วนเนื้อสดที่ห่อด้วยใบบัววางไว้ในถังไม้ใบเล็กที่มีฝาปิด

นางอยู่ใต้ผ้าห่ม มือกำมีดแน่น ลืมตาเป็นขีดเล็กๆ แทบไม่สังเกตเห็น

ทว่าตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่ได้เหลือบมองนางแม้แต่แวบเดียว พอเก็บข้าวของเสร็จเขาก็ปล่อยม่านลงและหันหลังกลับไปนั่งบนที่นั่งคนขับ บังคับรถเทียมลาให้ออกจากท่าเรือข้ามฟากแห่งนั้น

เสียงผู้คนค่อยๆ ห่างออกไป

นางลอบพรูลมหายใจ ลืมตาอย่างสมบูรณ์อีกครั้ง จึงพบว่าเมื่อครู่ตอนเปิดลิ้นชักนางไม่ได้ปิดกลับเข้าไป มันยังคงเปิดอยู่อย่างนั้น

นางหันไปมองด้านหน้ารถ ไม่รู้ว่าเมื่อครู่เขาไม่เห็นจริงๆ หรือจงใจทำเป็นมองไม่เห็นกันแน่

นางหรี่ตาลงเล็กน้อย เม้มริมฝีปาก ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเก็บมีดเล่มนั้นกลับเข้าที่เดิมและหยิบมีดอีกเล่มที่วางอยู่ในตำแหน่งที่ลึกกว่าออกมา จากนั้นค่อยดันลิ้นชักกลับเข้าที่ช้าๆ

รถเทียมลามุ่งหน้าต่อไป นางกำมีดเล่มนั้นแน่น เอนกายลงอีกครั้ง