ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 7 – บทที่ 8

เดิมทีซูเสี่ยวเม่ยจากไปแล้ว ถูกไป๋ลู่ยั่วโมโหจนจากไป แต่สองวันก่อนเขากลับมาอีกครั้ง คนแซ่ซ่งไม่ขัดขวางเขา ทั้งยังให้เขาพักที่นี่

วันนั้นตอนซูเสี่ยวเม่ยบุกเข้ามา หลังความวุ่นวายโกลาหล สารเลวแซ่ซ่งใช้เข็มเงินจิ้มนางอีกครั้ง ทำให้นางหมดสติไป พอนางฟื้นมาถึงพบว่าเขาสวมประคำหยกที่สลักคาถาเส้นหนึ่งให้กับนาง

ประคำปราบมารกดพลังมารในตัวนางไว้ ทำให้นางมิอาจใช้พลังมืดในตำรามนตร์ดำได้

แค่นางพยายามที่จะใช้วิชามารที่เรียนรู้มาจากตำรามนตร์ดำของมารปีศาจพวกนั้น คาถาในประคำหยกบนคอก็จะแผดเผานาง

คาถานั้นเหมือนค่ายกลลวงวิญญาณนอกเรือนหลังนี้ ล้วนไม่ใช่สิ่งที่นางคุ้นเคย

หลังจากนั้นอาหลิงก็ไม่ใช้วิชาในตำรามนตร์ดำอีก

คืนวันนั้นนางแค่ขาดสติไปชั่วครู่ ถึงได้ทำอะไรตามอารมณ์

นางหาใช่คนโง่ หลังจากอ่านใจเขาแล้วก็รู้ดีว่าการใช้ไม้แข็งกับชายผู้นี้ไม่มีประโยชน์ เขาตัดสินใจแน่วแน่แล้ว แต่ที่นางสามารถรับมือกับเหล่ามารปีศาจที่อยากจะกินนางมาได้เป็นพันปีก็ไม่ได้อาศัยความเจ้าอารมณ์ของตัวเองเหมือนกัน

ผู้รู้จังหวะและโอกาสจึงจะเป็นคนฉลาด ศักดิ์ศรีหน้าตาไม่มีราคาแม้แต่ครึ่งอีแปะ*

ครั้นตระหนักว่าตัวเองไม่มีทางไปจากที่นี่ได้อย่างง่ายดาย อาหลิงจึงเก็บความหงุดหงิดและความโมโหลงไป มีให้กินก็กิน มีให้ใช้ก็ใช้ ถ้าเขาจะตรวจดูร่างกายก็ให้เขาตรวจ เขาจะจับชีพจรให้ นางก็ไม่ขัดขืน

เพื่อให้เขาคลายความระแวดระวัง นางถึงขั้นพยายามปั้นยิ้มประจบ แต่ไม่รู้เหตุใดชายผู้นี้ถึงมักทำให้นางอดไม่ได้ที่จะเสียดสีเหน็บแนม

ยากเย็นทีเดียว หลังจากอดทนและเป็นฝ่ายถอยหลายครั้ง เขาก็ไม่ใช้เข็มเงินจำกัดการเคลื่อนไหวของนางอีก

นางรู้ว่าเขาตระหนักดีว่าลำพังตัวนางเองไม่มีทางเดินออกไปจากค่ายกลลวงวิญญาณได้ ดังนั้นจึงกล้าปล่อยให้นางเดินไปไหนมาไหนได้อย่างอิสระ

เพียงแต่ตอนนั้นนางคิดว่าตัวเองทำได้จริงๆ

ใครจะไปคิดว่าผ่านไปเดือนกว่าแล้ว นางกลับยังถูกขังอยู่ที่นี่

นางเคยสะกดรอยตามไป๋ลู่กับซูเสี่ยวเม่ยที่เข้าออกที่นี่บ่อยๆ ทว่าทุกครั้งล้วนเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็หลงทิศ

นางเคยแอบอ่านใจของไป๋ลู่กับซูเสี่ยวเม่ย แต่ค่ายกลนี้น่าโมโหตรงที่สามารถเปลี่ยนแปลงไปตามแต่ละบุคคล นางลองเดินตามวิธีที่ซ่งอิ้งเทียนสอนไป๋ลู่กับซูเสี่ยวเม่ย แต่กลับไม่ได้ผล

ภายหลังนางพยายามหลอกใช้ไป๋ลู่ ทั้งยังเคยล่อลวงซูเสี่ยวเม่ย คิดจะให้พวกเขาพานางออกไป แต่ไป๋ลู่จงรักภักดีต่อคนแซ่ซ่งเป็นที่สุด คนแซ่ซูผู้นั้นก็หาใช่คนธรรมดา เขารู้ว่านางสะกดจิตคนได้ มักจะเปิดโปงเจตนาของนางได้อย่างง่ายดายเสมอ

สารเลวซ่งอิ้งเทียนรู้ว่านางอ่านใจได้ ล่อลวงคนได้ จึงเคยเตือนซูเสี่ยวเม่ยกับไป๋ลู่ บอกพวกเขาสองคนว่าอย่าสบตากับนาง ทำให้นางใช้วิธีนี้ได้ยากขึ้น

การใช้วาจาล่อลวงใจคนไม่จำเป็นต้องใช้ศาสตร์มืดในตำรามนตร์ดำ หากสามารถสบตากับอีกฝ่าย นางจะทำได้ง่ายยิ่งขึ้น

ชายผู้นั้นพูดไม่ผิด นางอ่านใจได้

มนุษย์โง่มาก ละโมบอย่างยิ่ง มักมีความต้องการอยู่เสมอ