ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 2

บทที่ 2 เรือนหอร้างรัก

โอ้โห…

จิระประไพยืนมองบ้านทรงสเปนหลังงามที่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านหลังแนวรั้วเหล็กดัด ตัวบ้านเป็นสีเนยที่ดูทั้งนุ่มนวลทั้งสดใสไปพร้อมกัน และที่บอกว่าทรงสเปนก็คือทรงสเปนจริงๆ ไม่ใช่แค่บ้านร่วมสมัยที่มีสีหรือประตูหน้าต่างในสไตล์นั้นแล้วเคลมว่าเป็นบ้านทรงสเปนเหมือนอย่างที่พวกโครงการหมู่บ้านจัดสรรชอบทำ…เห็นได้ชัดว่าบ้านที่ตั้งอยู่เบื้องหน้าเธอตอนนี้ถูกสั่งให้สร้างขึ้นอย่างเฉพาะเจาะจงและใส่ใจ

“คุณที่เป็นนักตกแต่งภายในใช่ไหม”

เสียงถามที่ลอยมาเข้าหูฉุดให้หญิงสาวหันไปมอง แล้วเธอก็พบกับคู่ชายหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังประตูรั้ว

“ใช่ค่ะ”

“กำลังรออยู่เลย” อีกฝ่ายบอก จากนั้นก็มีเสียงติ๊ดเบาๆ ก่อนที่ประตูเล็กจะถูกเปิดออกมา “เชิญเลยครับ…พวกเราสองคนเฝ้าอยู่ที่นี่ครับ ผมทอม และนี่เมียผมชื่อตุ๊ก”

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อจี” จิระประไพยกมือไหว้ทั้งสอง

“วันนี้คุณพัชรไม่มานะครับ เดี๋ยวพวกเราจะพาคุณจีดูรอบๆ เอง”

หญิงสาวพยักหน้ารับ เธอทราบเรื่องนี้ล่วงหน้าจากอาชวินตั้งแต่ก่อนออกจากบริษัทแล้ว…พัชรเป็นนักธุรกิจ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลามากพอสำหรับการนัดหมายกะทันหัน ทว่าเขาก็บอกว่าจะมีคนดูแลเมื่อเธอมาถึงบ้านหลังนี้ และเขาก็ให้บรีฟมาด้วย

‘เปลี่ยนทั้งหมด ไม่ให้เหลือเค้าเดิม ใช้เงินเท่าไหร่ก็ช่าง’

ตอนฟังเจ้านายถ่ายทอดข้อความนี้จิระประไพก็ได้แต่กะพริบตาปริบๆ และดูเหมือนอาชวินจะเข้าใจความรู้สึกเธอดีเลยให้คำแนะนำ

‘คิดเสียว่าบ้านนั้นอายุสามสิบปี ควรรีโนเวต หรือจะคิดว่าเป็นบ้านใหม่โล่งๆ ต้องตกแต่งให้พร้อมเข้าอยู่ก็ได้’

มันก็เป็นไอเดียที่ดีทั้งคู่ แต่แค่เห็นตัวบ้านจากภายนอกเธอก็ค่อนข้างแน่ใจว่ามันคงยากที่จะทำใจให้เชื่อคำแนะนำแรกได้ ส่วนคำแนะนำหลัง…พอเข้ามาในบ้านแล้วก็ต้องบอกว่าเป็นไปไม่ได้อีกเหมือนกัน เพราะมันถูกตกแต่งอย่างสวยงามอลังการในสไตล์ร่วมสมัย ฝีมือการตกแต่งประณีตเสียจนเธอยังนับถือมัณฑนากรคนก่อน และที่ยิ่งกว่านั้นคือรู้สึกผิดเมื่อคิดว่าจะต้องทำลายมัน ยังดีที่เขาไม่ถึงกับสั่งให้ทุบบ้านทั้งหลัง

ความรักเป็นพิษแท้ๆ…