ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 2

“เอ้อ คุณจะอยู่นานไหมคะ” จิระประไพถามออกไป ครั้นเห็นว่าเขาละสายตาจากนามบัตรมามอง เธอก็พูดต่อ “ตอนแรกเห็นว่าคุณจะไม่เข้ามาน่ะค่ะ”

“อืม พอดีผมออกมาทำงานข้างนอก งานเสร็จเร็วเลยคิดว่าควรแวะเข้ามาเสียหน่อย ยังไงผมก็ควรมาคุยกับคุณใช่ไหม”

“ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ “อย่างน้อยดิฉันควรจะรู้ว่าคุณชอบอะไร ไม่ชอบอะไร เพราะตอนนี้ดิฉันรู้แค่ว่าไม่เอาแนวร่วมสมัยแล้ว”

“ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนี้ก็ได้”

“คะ?”

“คำแทนตัวของคุณน่ะ” พัชรบอก ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องโดยไม่ได้สนใจท่าทีของเธอ “ส่วนเรื่องการตกแต่ง จะตกแต่งแนวเดิมก็ได้ แค่ให้มันต่างไปจากเดิม…ผมไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้ แค่อยากให้มันออกมาสวย คุณพอมีไอเดียอะไรบ้างหรือยังล่ะ”

“ก็ยังไม่ได้คิดอะไรจริงจังค่ะ ตอนนี้กำลังไล่ดูว่าแต่ละส่วนของบ้านมีระบบอะไรบ้างที่ต้องระวังตอนรีโนเวต” จิระประไพตอบ…อย่างน้อยพัชรก็ดูไม่ใช่พวกเจ้ายศเจ้าอย่าง

“ถ้าอยากติดต่อบริษัทที่รับผิดชอบระบบอะไรพวกนี้คุณก็แจ้งเลขาฯ ของผมได้เลย” เขาบอก “คุณมีเบอร์ทางผมแล้วใช่ไหม”

“มีเบอร์เลขาฯ ของคุณค่ะ คุณบังอร” จิระประไพได้เบอร์มาจากอาชวิน และเมื่อเช้านี้เลขานุการของพัชรก็โทรมาหาเธอเรื่องที่ส่งแบบแปลนมาให้

“แล้วขาดเหลืออะไรไหม”

“คุณ…จะให้ เอ่อ…” หญิงสาวอึกอักเล็กน้อย ยังคิดไม่ตกว่าควรใช้สรรพนามแทนตัวว่าอะไร อีกฝ่ายเป็นลูกค้าที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก นอกจากดิฉันแล้วอย่างอื่นก็ดูไม่เข้าทีเลยในความคิดของเธอ แต่เขาก็ดันบอกว่ามันทางการเกินไปเสียอีก

เป็นผู้หญิงช่างลำบาก ถ้าเป็นผู้ชายใช้ ‘ผม’ คำเดียวก็จบแล้ว…

“เอ่อ ขอแทนตัวด้วยชื่อนะคะ” จิระประไพตัดสินใจในที่สุด เพราะคิดว่ามันคงดีกว่า ‘หนู’ “สรุปว่าคุณพัชรจะให้จีติดต่อคุณผ่านเลขาฯ เท่านั้นใช่ไหมคะ”

“อืม แบบนั้นจะสะดวกกว่า คุณจะส่งงานหรือมีคำถามอะไรก็ฝากเลขาฯ ของผมไว้นั่นแหละ”

คำตอบจากชายหนุ่มทำให้มัณฑนากรสาวเกือบจะถอนหายใจออกมา มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะติดต่องานผ่านเลขานุการของลูกค้า ทว่าส่วนใหญ่งานพวกนั้นจะเป็นงานในเชิงอาคารพาณิชย์ ที่ผ่านมาเธอไม่ค่อยได้ทำงานเกี่ยวกับบ้านพักของลูกค้าโดยตรง เพราะอาชวินไม่ค่อยรับงานจำพวกนี้ แต่เมื่อขึ้นชื่อว่าเป็นบ้าน การคุยกับเจ้าของบ้านโดยตรงย่อมดีกว่า

ทว่าถ้าเขายืนกรานแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้…