ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 4

“ทุกคนเลยเหรอคะ” จิระประไพเลิกคิ้ว

“เท่าที่พี่เจอก็ทุกคนนะ โดยเฉพาะลูกหลานของตัวเองเนี่ย…น้าบุษ คุณน้าคุณธีเขายังบอกว่าสงสัยมันอยู่ในดีเอ็นเอ บางคนดูนิ่งๆ โหดๆ ลองปล่อยอยู่กับเด็กสิ ยิ่งเด็กเล็กนะ แทบเป็นคนละคน”

มัณฑนากรสาวฟังแล้วอดยิ้มไม่ได้ เพราะเท่าที่เห็นเมื่อครู่ก็พอจะทำให้เธอเชื่ออยู่เหมือนกัน

ขณะเดียวกันธีรดนย์ก็คุยงานกับพัชรอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของบังอร เขาใช้เวลาครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าส่งสัญญาณเรียกภรรยา

“กลับห้องผมกัน”

“พี่ไปก่อนนะจี ถ้ามีอะไรก็ติดต่อพี่ได้ตลอดเลยนะ” กานต์หันไปล่ำลารุ่นน้อง

“ขอบคุณค่ะ” จิระประไพยกมือไหว้อีกฝ่าย เข้าใจว่าประโยคหลังน่าจะหมายถึงเรื่องงานรีโนเวตบ้านของพัชร

สาวหน้าหวานยืนมองคู่สามีภรรยาอุ้มลูกจากไป และนั่นก็ทำให้เธอได้เห็นว่าพัชรยืนมองไปในทางเดียวกัน แล้วเธอก็นึกถึงการเล่นกับหลานของเขาขึ้นมา เมื่อบวกกับเรื่องที่กานต์บอกว่าหนุ่มๆ บ้านภักดิ์โภคินรักเด็ก เธอก็อดสงสัยไม่ได้ว่าเขากำลังคิดเรื่องการสร้างครอบครัวของตัวเองหรือเปล่า ซึ่งถ้าคิดมันก็ต้องพ่วงกลับไปถึงอดีตคนรักที่ทิ้งไปทั้งที่วางแผนจะแต่งงานกันแล้วด้วยซ้ำ คิดแล้วก็น่าเห็นใจอยู่

พอธีรดนย์กับกานต์ลับไปจากสายตาแล้ว ชายหนุ่มก็หันไปพูดอะไรบางอย่างกับบังอร จากนั้นเขาก็ก้าวยาวๆ ตรงมาหาจิระประไพ

“ผมยังไม่ได้กินมื้อเที่ยงเลย เดี๋ยวคุณเอางานให้ผมดูที่โต๊ะอาหารแล้วกัน เสร็จแล้วค่อยกลับขึ้นมาคุยกับคุณบังอรต่อ”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ จากนั้นก็หมุนกายไปหยิบข้าวของ…ก่อนหน้านี้ก็มีกิตติยุทธเป็นสารถี ตอนนี้จะได้นั่งร่วมโต๊ะกับพัชรอีก นี่ยังไม่ต้องนับถึงศิวนาถที่อยู่ดีๆ ก็กลับมาทักเธอ

อยู่ดีๆ ก็เหมือนเราจะดวงสมพงศ์กับเหล่าผู้ชายของนีรัมพรขึ้นมาเสียอย่างนั้นเลยแฮะ หวังว่าจะไม่มีเรื่องยุ่งแล้วกัน

ร้านอาหารที่พัชรมากินข้าวนั้นอยู่ที่ชั้นล็อบบี้นั่นเอง มันเป็นร้านที่เน้นขายอาหารจานเดียว เนื่องจากพ้นช่วงเวลากินมื้อเที่ยงของคนทั่วไปแล้วดังนั้นภายในร้านจึงมีลูกค้าแค่ไม่กี่โต๊ะ บรรยากาศปลอดโปร่งสามารถนั่งคุยงานได้สบาย

“สั่งตามสบายเลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ขอบคุณค่ะ” มัณฑนากรสาวตอบพร้อมกับพลิกเมนูไปดูรายการเครื่องดื่ม

ชายหนุ่มสั่งอาหารอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเขามีเมนูอาหารที่อยากกินในใจแล้ว ดังนั้นจิระประไพจึงเลือกเครื่องดื่มที่คุ้นเคย แล้วก็ปัดความคิดที่จะสั่งของกินเล่นทิ้งไปเพราะปกติเธอไม่ใช่คนเลือกเมนูอาหารเร็ว และเธอก็คิดว่าไม่ควรปล่อยให้เขานั่งรอ ทว่ายังไม่ทันส่งเมนูอาหารคืนให้พนักงาน กระเพาะเจ้ากรรมของเธอก็ส่งเสียงร้องดังลั่น อย่าว่าแต่เธอชะงัก กระทั่งบริกรยังมองมา ส่วนพัชรนั้นเธอไม่กล้าแม้แต่เหลือบแลไปมอง ที่แน่ๆ สองแก้มของเธอร้อนผ่าวด้วยความอับอายทีเดียว

“คุณกินอะไรเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ ร้านนี้อร่อยหลายอย่างนะ” พัชรเปรยเสียงเรียบเรื่อยขณะพลิกเมนูดูต่อแม้จะสั่งอาหารไปแล้ว “อยากให้ผมแนะนำไหม”

“ค่ะ” เธอพึมพำ ดวงตากลมโตหลังแว่นหลุบมองกระดาษรองจานที่พิมพ์โฆษณาโปรโมชั่นในช่วงนี้ของร้านอาหารเพราะไม่รู้จะเอาสายตาไปไว้ที่ไหน