ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 5

ถึงจะไม่ได้เปิดอ่านข้อความทั้งหมด ทว่าแค่ส่วนต้นของข้อความแต่ละท่อนก็เพียงพอให้หญิงสาวเดาได้ว่าอีกฝ่ายน่าจะชวนเธอไปไหนสักที่ อาจเป็นการกินมื้อเย็นก็ได้

จิระประไพหย่อนโทรศัพท์มือถือกลับเข้ากระเป๋า จากนั้นก็ยันตัวลุกขึ้นพร้อมคว้ากระเป๋าสะพายไหล่ เดินลึกเข้าไปในบ้านเพื่อไปดูห้องอื่นๆ ตามความตั้งใจที่เดินทางมาในวันนี้ ไม่ใส่ใจจะตอบข้อความของเพื่อนเก่า เธอตั้งใจว่าเดี๋ยวกลับถึงบ้านแล้วค่อยตอบ

ถึงตอนนี้มัณฑนากรสาวก็ยังแปลกใจที่ศิวนาถทำท่าว่าอยากเดินกลับเข้ามาในชีวิตเธอ ถึงแม้จะไม่ได้โกรธเรื่องเมื่อหลายปีก่อน ทว่าเรื่องมันก็ผ่านมานานขนาดนั้นแล้ว หลังเลิกกับนีรัมพรเขาน่าจะได้เจอผู้หญิงดีๆ อีกหลายคนแล้วด้วยซ้ำ ไม่รู้นึกยังไงถึงกลับมาแสดงท่าทีแบบนี้กับเธออีก

หรือเราจะดูสิ้นไร้ไม้ตอก น่าจะจีบง่ายก็ไม่รู้ จิระประไพยิ้มขำกับตัวเองลำพัง

ขณะเดียวกันที่อีกฟากของเมือง ปรีชยาก็เพิ่งเดินเข้าสู่ห้องทำงานของพัชร หลังจากที่ก่อนหน้านี้แวะไปทักทายญาติคนอื่นๆ เพราะตอนเธอมาถึงพัชรอยู่ในห้องประชุม จนได้ยินว่าคุณน้ารูปหล่อที่สนิทสนมและดูแลเธอใกล้ชิดที่สุดกลับมาที่ห้องทำงานแล้ว เธอจึงย้อนกลับมาหาเขา

“สรุปว่าปิดเทอมนี้อยากลองเรียนดรอว์อิ้งเหรอ ที่ใช้สอบเข้าพวกคณะสถาปัตยฯ ออกแบบอะไรพวกนั้นใช่ไหม…เอาสิ แล้วมันมีโรงเรียนสอนหรือยังไง” พัชรไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่เมื่อรู้แผนการของหลานสาว เพราะเธอก็แสดงออกให้เห็นว่าชอบทางนี้มาพักหนึ่งแล้ว ยิ่งหลังกลับจากวันที่ไปงานโอเพนเฮ้าส์ที่มหาวิทยาลัยยิ่งชัดเจน

“ปุ้มว่าจะลองถามพี่คนนั้นดูว่าเขารับสอนหรือเปล่า” ปรีชยาหยุดนิดหนึ่ง บนใบหน้าปรากฏแววลังเลวูบหนึ่ง “แต่เท่าที่คุยกันเหมือนพี่เขาน่าจะยุ่งมาก ปุ้มเลยไม่กล้าถาม เกรงใจพี่เขา”

“หมายถึงคนที่วาดการ์ตูนให้ปุ้มวันนั้นใช่ไหม” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนจะออกปากกระตุ้นเนื่องจากเขารู้นิสัยของหลานสาวดี “ลองถามดูไม่เห็นเป็นไร ถ้าเขาไม่ว่างก็บอกปุ้มเองนั่นแหละ แล้วเขาก็อาจจะแนะนำเพื่อนที่เก่งๆ ให้มาช่วยสอนปุ้มก็ได้”

“พี่เขาใจดี…เหมือนจะรู้ว่าปุ้มไม่ค่อยกล้ายุ่งกับใครด้วย ปุ้มเลยกลัวเขาจะรับปากสอนปุ้มทั้งที่ไม่ว่าง” สาวน้อยพึมพำ

หลังจากแอดจิระประไพทางแอพพลิเคชั่นแชตแล้วปรีชยาก็คุยกับอีกฝ่ายเนืองๆ หลายครั้งที่สาวรุ่นพี่เป็นคนทักมาคุยกับเธอก่อนด้วยซ้ำ ส่วนใหญ่เป็นการคุยกันเรื่องสัพเพเหระ บางครั้งมัณฑนากรสาวก็ให้คำปรึกษาเรื่องการเรียน หรือกระทั่งเรื่องแบบผู้หญิงๆ ที่บางทีเธอก็ไม่รู้จะไปคุยกับใคร ดังนั้นถึงหลังจากวันงานโอเพนเฮ้าส์จะไม่ได้เจอหน้ากันอีก แต่เธอก็รู้สึกสนิทสนมกับอีกฝ่ายมากขึ้นเรื่อยๆ และปรีชยาก็ตระหนักว่ารุ่นพี่ที่บังเอิญพบนั้นใจดีมากขนาดไหน

พัชรเหลือบมองอีกฝ่าย ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมเธอถึงคิดอะไรไปไกลถึงขั้นนั้นได้

“ยังไงพี่คนนั้นของปุ้มเขาก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ถึงเขาจะชอบปุ้มจนยอมรับปากสอนทั้งที่ตัวเองยุ่งก็ต้องถือว่าเป็นความรับผิดชอบของเขาเองอยู่ดี”

ปรีชยาพยักหน้ารับ “เดี๋ยวปุ้มจะลองถามพี่เขาดู”

“แล้วนี่คุณย่าปุ้มจะไปถือศีลวันไหน”

“มะรืนค่ะ…คุณน้าจะให้ปุ้มมาหาที่นี่หรือไปที่คอนโดฯ เลยคะ”

“แล้วแต่ปุ้มสิ ถ้าคิดว่าอยู่คอนโดฯ คนเดียวเบื่อก็มาอยู่ที่นี่ แต่ถ้าคิดว่าที่นี่คนเยอะแล้วเบื่อก็ไปรอน้าที่คอนโดฯ” พัชรตอบเสียงเรียบเรื่อย