ทดลองอ่าน จิรพัชร บทที่ 5

ปรีชยามองใบหน้าหล่อเหลา ใจไม่ค่อยเห็นด้วย เธอไม่มั่นใจเลยสักนิด แต่เมื่อคนออกปากคือน้าชายซึ่งดูแลเธออย่างดีมาตลอด เธอก็คิดว่าเขาคงไม่พาเธอไปถ้าเห็นว่ามันไม่เหมาะไม่ควร

“คุณพัชรคะ อีกสิบห้านาทีต้องเข้าประชุมกับทีมเวียดนามค่ะ”

เสียงเตือนของบังอรลอยมาจากอินเตอร์คอม ชายหนุ่มจึงขยับตัวลุกจากโซฟา…เมื่ออีกฝ่ายไม่ปฏิเสธก็เท่ากับยินยอมไปงานเลี้ยง และเขาก็คิดว่าหลานสาวน่าจะต้องการตัวช่วยในการเตรียมตัว ซึ่งก็อาจต้องไหว้วานบังอร

ปกติแล้วปรีชยาจะมาพักกับชายหนุ่มบ้างในช่วงปิดเทอม ทีแรกที่รับเธอมาอยู่ที่คอนโดฯ ด้วยกันมันก็แปลกๆ อยู่บ้าง เนื่องจากเขาไม่เคยเลี้ยงเด็ก ยิ่งเป็นเด็กผู้หญิงยิ่งแล้วใหญ่ ถึงจะเป็นหลานสาวแต่ก็ไม่สนิทกันอีกต่างหาก แต่ช่วงหลังมานี้เขากับหลานก็สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ ปิดเทอมนี้ชายหนุ่มเลยชวนเธอมาอยู่ด้วยยาวไปจนกว่าจะเปิดเทอม

ถ้าไม่นับเรื่องที่ขาดความมั่นใจ ปรีชยาก็นับว่าเป็นเด็กที่เลี้ยงง่ายมาก เธอไม่เรียกร้องต้องการอะไรเลย ส่วนตัวเขาก็คิดว่าได้ใช้เวลากับหลานสาวก็ดี เพราะมันช่วยให้เขาเข้าใจและรู้จักอีกฝ่ายมากขึ้น เขาไม่เพียงอยากส่งเสียให้เธอเรียนจบดูแลตัวเองได้ ทว่าอยากให้เธอมีชีวิตอยู่ในสังคมได้อย่างดีด้วย ซึ่งพัชรก็รู้ว่ามันต้องใช้เวลา และถึงตอนนี้เขาก็ยังพยายามอยู่

“เอาล่ะ เดี๋ยวน้าต้องทำงานแล้ว ปุ้มว่างๆ อยู่ก็นึกเอาไว้แล้วกันว่าเย็นนี้อยากกินอะไร เดี๋ยวเราไปกินกัน”

ชายหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาเช็กอีเมลครู่หนึ่ง ก่อนที่เขาจะฉวยแท็บเลตเดินออกจากห้อง ปรีชยาเห็นอย่างนั้นเลยลุกตามน้าชายไปด้วย

บังอรให้ข้อมูลคร่าวๆ เกี่ยวกับการประชุมกับเจ้านายเหมือนเคย เขายืนฟังพร้อมกับยืนอ่านไฟล์ที่เกี่ยวข้องผ่านๆ แต่ก่อนที่เขาจะผละไปห้องประชุมผู้เป็นเลขาฯ ก็ส่งเสียงรั้งไว้

“อีกเรื่องค่ะ คุณอินทีเรียติดต่อมาว่าอยากคุยกับคุณปุ้มเรื่องตกแต่งห้องค่ะ”

ปรีชยาหันไปมองพัชรอย่างงุนงง เขาจึงอธิบาย

“บ้านใหม่ของน้าไง น้ากำลังรีโนเวตใหม่…น้าบอกอินทีเรียไปว่าให้ทำห้องสำหรับหลานสาวด้วย” ชายหนุ่มหยุดนิดหนึ่ง ดวงตาฉายแววครุ่นคิด “ปุ้มสนใจเรื่องงานออกแบบอยู่นี่ ยังไงลองไปเจอกับอินทีเรียดูดีไหม จะได้เห็นภาพด้วยว่าเขาทำงานกันยังไง อินทีเรียของน้าเป็นผู้หญิง คุยง่าย ปุ้มจะได้ห้องนอนที่ถูกใจด้วย”

“ใช่ค่ะ” บังอรช่วยรับรองอีกแรงเมื่อเห็นว่าเจ้านายปรายตามา

“ก็ได้ค่ะ” ปรีชยาพยักหน้า แม้จะดูไม่แน่ใจเลยก็ตาม

“งั้นวานคุณบังอรช่วยนัดให้หน่อยแล้วกัน เดี๋ยวผมไปด้วย” พัชรบอก

ตอนแรกเขาคิดว่าจะให้หลานสาวไปเจอจิระประไพเอง ทว่านึกไปนึกมามัณฑนากรสาวก็คงอยากคุยกับเจ้าของบ้านอย่างเขาด้วยเช่นกัน ถึงหญิงสาวจะไม่ได้พูดออกมาแต่สองครั้งที่เจอกันเขาก็สังเกตเห็นว่าเธอมึนงงกับลูกค้าที่ไม่เรียกร้องอะไรเลยอย่างเขาไม่น้อย อันที่จริงเขานึกว่าการให้อิสระจะทำให้พวกสายออกแบบทำงานง่ายขึ้น กระนั้นกลับกลายเป็นว่าเธอเห็นตรงข้าม

เอาเถอะ ไปเจอเธอหน่อยแล้วกัน

(ติดตามต่อในเล่ม)