ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 138-140

สนามม้าจวนสกุลเฉินถึงจะมีขนาดเล็กกว่าที่จวนจ่างกงจู่ แต่อย่างน้อยก็ยังพอมีที่ให้ม้าวิ่ง

เฉินจิ้งจงพาพวกหลานๆ ขี่ม้ากันคนละรอบ

เฉินถิงเจี้ยนกระแอม ต้าหลางพาน้องทั้งสองจากไปแต่โดยดี

พอพวกเด็กๆ พ้นออกไป เฉินถิงเจี้ยนก็สีหน้าเคร่งขรึมขึ้นมาทันที เขาจ้องบุตรชายคนที่สี่เขม็งพลางบอก “เจ้าช่างอวดดียิ่งนัก!”

เฉินจิ้งจงกลับเอ่ยว่า “ฝ่าบาทเกือบจะประกาศพระราชทานม้าตัวนี้ให้ข้าต่อหน้าทุกคนแล้ว ในเมื่อได้รับพระเมตตา ข้าก็ควรให้ฝ่าบาทได้รู้ว่าข้าชอบของพระราชทานชิ้นนี้ยิ่ง หากเก็บไว้ไม่ใช้ ฝ่าบาทอาจสงสัยว่าข้าไม่ชอบม้าตัวนี้ ใช่แล้ว เรื่องนี้ข้าเองก็หัดมาจากท่าน ก่อนหน้านี้อดีตฮ่องเต้พระราชทานเสื้อคลุมให้ท่าน พอถึงตอนหน้าหนาวท่านก็รีบหยิบมันออกมาห่อคลุมร่างตลอดไม่ใช่หรือไร”

เฉินถิงเจี้ยน “…”

เฉินป๋อจงเอ่ยปากเกลี้ยกล่อม “ท่านพ่อ ที่น้องสี่พูดมาก็มีเหตุผลอยู่ ท่านอย่าได้ถือสาหาความเขาเลย”

ที่สำคัญคือถือสาหาความไปจะมีประโยชน์อะไร สุดท้ายก็ได้แต่ถูกน้องสี่ทำให้โมโห ส่วนอีกฝ่ายกลับไม่สะทกสะท้านราวกับฟันแทงไม่เข้า

เฉินถิงเจี้ยนส่งเสียงประชดออกมาคราหนึ่งแล้วสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

ครั้นเงาร่างของผู้เป็นบิดาหายลับไป เฉินเซี่ยวจงก็เดินตรงไปยังม้าพระราชทานตัวนั้น สายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกชื่นชม

ขณะที่เขากำลังจะยื่นมือออกไปลูบมัน เฉินจิ้งจงก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว จับกุมข้อมือของเขาเอาไว้

เฉินเซี่ยวจงไม่นึกอยากเชื่อ “น้องสี่ อย่าให้มันเกินไปนัก!”

“จ่างกงจู่มอบมันให้ข้า ท่านเป็นพี่ชายจะแตะต้องมัน ไม่นึกละอายใจบ้างหรือไร”

“ก็แค่ม้าตัวหนึ่งเท่านั้น เหตุใดข้าต้องละอายใจไม่ละอายใจอะไรด้วย”

“จ่างกงจู่ประทานชื่อให้มันว่าไป๋เสวี่ยถ่า ไป๋เสวี่ยถ่าก็คือดอกโบตั๋น ม้าตัวนี้เท่ากับเป็นดอกโบตั๋นที่นางมอบให้กับข้า พวกเด็กๆ ยังเล็ก ชอบก็ไม่เป็นไร แต่ท่านเป็นบุรุษอายุใกล้สามสิบแล้ว สมควรละอายแก่ใจ”

เฉินเซี่ยวจง “…”

เฉินป๋อจงที่อายุมากกว่า “…”

เฉินจิ้งจงไม่สนใจพวกเขา สั่งให้ฟู่กุ้ยจูงไป๋เสวี่ยถ่าไปที่คอกม้า

ฟู่กุ้ยที่รู้ความหมายของไป๋เสวี่ยถ่าก็ไม่กล้าแตะถูกตัวของมันเช่นกัน ได้แต่จูงสายบังเหียนไปอย่างระมัดระวัง ท่าทีนอบน้อมไม่ต่างอะไรกับอู๋กงกงประคองจ่างกงจู่

ในที่สุดเฉินเซี่ยวจงก็หัวเราะหยันออกมาคราหนึ่ง “แต่ก่อนตอนวันหยุดเจ้ามักจะพาจ่างกงจู่ไปเที่ยวเล่นที่นี่ที่โน่น เมื่อวานข้ายังรู้สึกประหลาดใจว่าเหตุใดเจ้าถึงเลือกที่จะกลับมาเยี่ยมบ้าน ที่แท้ก็ต้องการกลับมาอวดม้านี่เอง”

เฉินจิ้งจงเอ่ยว่า “ข้ารู้ว่าพวกท่านห่วงใยกังวลว่าข้าอยู่ที่จวนจ่างกงจู่จะสบายดีหรือไม่ ดังนั้นจึงมีแต่ต้องให้พวกท่านเห็นกับตาว่าข้ามีชีวิตความเป็นอยู่ดีเพียงใด พวกท่านถึงจะวางใจ”

เฉินเซี่ยวจงยังคงพูดต่อ “หนังหน้าของเจ้านับวันก็ยิ่งหนามากขึ้นทุกที ดูท่าปีนี้ข้าคงไม่ต้องมอบขี้ผึ้งทาผิวให้เจ้า ใบหน้าของเจ้าน่าจะหนาพอต้านลมต้านอากาศหนาวได้แล้ว”

“ถ้าท่านกล้าไม่ให้ ข้าจะบอกพี่สะใภ้สามว่าที่ตำบลของพวกเรามีสตรีนางหนึ่งเฝ้าคิดถึงท่านอยู่ตลอด”

เฉินป๋อจงหัวคิ้วขมวดเข้าหากัน “สตรีผู้ใด”

เฉินเซี่ยวจงร้อนรน “พี่ใหญ่ท่านก็เชื่อที่เขาพูดด้วยหรือไร เขากำลังข่มขู่ข้าชัดๆ รู้ก็รู้อยู่ว่าพี่สะใภ้สามของเขาเป็นคนขี้หึง”

เฉินป๋อจงเปิดฉากสั่งสอนน้องชายทั้งสอง “เรื่องเช่นนี้ไม่ควรนำมาพูด ต่อให้ล้อเล่นก็ไม่ได้”

เฉินจิ้งจงเอ่ยว่า “พี่ใหญ่วางใจ ข้าไม่ใช่พี่สามที่ไม่ว่าใครก็ยิ้มให้ ไปที่ใดก็ทำให้ชาวบ้านเข้าใจผิดได้ตลอด”

เฉินเซี่ยวจง “…”