ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 138-140

หลังกินอาหารกลางวันร่วมกับมารดาเสร็จ หวาหยางก็พาม้าพระราชทานมูลค่าเท่าทองคำพันตำลึงตัวนั้นกลับจวนจ่างกงจู่

หวาหยางชอบม้าตัวนี้จริงๆ นางให้คนจูงมันไปที่ตำหนักชีเฟิ่ง ชื่นชมแล้วชื่นชมอีก ก่อนจะไปรออยู่ในห้องหนังสือ เขียนๆ วาดๆ ครุ่นคิดเรื่องสั่งทำอานม้าที่คู่ควรกับท่วงท่าสง่างามของมัน

ถ้าหวาหยางขี่มันเอง นางต้องสั่งทำอานม้าฝังเครื่องประดับล้ำค่าแน่ แต่ม้าตัวนี้นางหมายจะส่งมอบให้เฉินจิ้งจง เขาไม่น่าจะชอบอะไรที่หรูหราโอ่อ่าเช่นนั้น

หลังจากแก้แบบไปมา ก่อนพระอาทิตย์ตก ในที่สุดหวาหยางก็วาดเสร็จ นางมอบให้อู๋รุ่น บอกให้เขาไปหาช่างฝีมือทำมันขึ้นมา

หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย ขณะนั่งอยู่ในลานปล่อยให้สายลมฤดูใบไม้ผลิเย็นสบายพัดเส้นผมให้แห้ง หวาหยางก็เห็นเฉินจิ้งจงเดินผ่านระเบียงทางเดินเข้ามา อีกฝ่ายสวมใส่อาภรณ์ลำลองสีแดง เส้นผมเปียกชื้นอยู่เล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเพิ่งจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ตำหนักหลิวอวิ๋นเสร็จ

นางเอ่ยถาม “วันนี้เหตุใดถึงกลับมาเร็วเช่นนี้”

“ตอนบ่ายอยู่ต้อนรับทูตแห่งต๋าต๋าร่วมกับฝ่าบาท หลังงานเลี้ยงเลิกคนพวกนั้นต้องการลากพวกเราขุนนางบู๊ไปยิงธนูแข่งมวยปล้ำกัน ตอนบ่ายข้าเลยไม่ได้ไปกององครักษ์”

หวาหยางพิจารณาดูไหล่ของเขา “ท่านกับพวกเขาประลองมวยปล้ำกันอย่างนั้นหรือ”

เฉินจิ้งจงพยักหน้า

หวาหยางรู้ว่าเขาเคยฝึกยุทธ์มาก่อน รูปร่างสูงใหญ่เช่นนี้ถึงในจงหยวนยากจะพบเจอ แต่ครั้นเทียบกับทูตแห่งต๋าต๋าเหล่านั้น เฉินจิ้งจงอย่างไรก็ยังกำยำน้อยกว่า ไม่ต่างอะไรกับกระบี่กับดาบใหญ่

“เสียเปรียบหรือไม่”

“หากว่ากันด้วยเรื่องเรี่ยวแรงข้าย่อมเทียบพวกเขาไม่ได้ แขนถูกพวกเขาจับยึดเป็นจ้ำอยู่หลายรอย ทว่าข้าใช้วิธีการชาญฉลาด ชนะพวกเขาได้สองรอบ”

หวาหยางลองจับแขนของเฉินจิ้งจงดู

เฉินจิ้งจงนิ่งมองนาง ทว่าตอนหวาหยางเคลื่อนมือขึ้นบน คิ้วของเขาก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยพลางสูดลมหายใจเข้าคราหนึ่ง

หวาหยางพาเขาเข้าไปในห้องนอน บอกให้เขาถอดเสื้อออก

เฉินจิ้งจงทำตาม แขนของเขาเพราะขาวมาก รอยนิ้วม่วงเขียวพวกนั้นจึงยิ่งกระจ่างชัด

หวาหยางสั่งให้เฉาเยวี่ยไปเอายาสลายเลือดคั่งมา

เฉินจิ้งจงหยิบเสื้อขึ้นมาห่อคลุมร่างไว้หลวมๆ พอเฉาเยวี่ยออกไปเขาถึงได้เผยไหล่ออกมาอีกครั้งพลางมองหวาหยาง หลังจากนั้นก็มองดูขวดกระเบื้องที่เฉาเยวี่ยวางไว้อีกด้าน

หวาหยางเอ่ยว่า “ท่านก็ทาเอาเองสิ แค่ฟกช้ำเท่านั้น ใช่ว่าจะขยับตัวไม่ได้เสียหน่อย”

เฉินจิ้งจงทำตามคำสั่ง เปิดขวดกระเบื้องควักยาออกมาพลางจ้องมองนาง “ย้อนคิดกลับไป ภาพตอนองค์หญิงอยู่ในกระโจมเมื่อปีที่แล้วนั่นไม่ต่างอะไรกับฝันจริงๆ”

“อย่างไรก็ยังดีกว่าไม่เคยฝัน ยิ่งไปกว่านั้นข้าเองก็ไม่ชอบกลิ่นยาด้วย”

เฉินจิ้งจงกำลังจะทายาลงบนแขน แต่พอได้ยินเช่นนั้นการเคลื่อนไหวของเขาก็หยุดชะงัก “เช่นนั้นข้าไม่ทาแล้ว ข้าแต่ไหนแต่ไรก็ไม่ใช่บุรุษบอบบาง ตอนกลางคืนหากกลิ่นยารบกวนองค์หญิงเข้าเกรงว่าจะได้ไม่คุ้มเสีย”

“ถ้าไม่ทายา คืนนี้ก็อย่าหวังว่าจะมีโอกาสได้เข้าใกล้ข้า”

เฉินจิ้งจงยกยิ้ม ยอมทายาแต่โดยดี

หวาหยางถามอย่างอยากรู้ “ม้าที่ทูตต๋าต๋าถวายให้ฮ่องเต้ตัวนั้น หากให้ท่านไปปราบพยศมัน ท่านมั่นใจหรือไม่ว่าจะทำได้สำเร็จ”

“เรื่องนี้มีแต่ต้องลองดูก่อนเท่านั้น แต่งานนี้ไม่ว่าสำหรับใครก็ล้วนไม่ใช่งานง่าย โชคดีที่องค์หญิงฉลาดปราดเปรื่อง สามารถช่วยจัดการเรื่องยุ่งยากนี้แทนฝ่าบาทรวมถึงเหล่าขุนนางบู๊อย่างพวกข้า”

ชาวต๋าต๋าจิตใจชั่วช้า มิหนำซ้ำยังรู้จักพูดจา บอกว่ามีแต่โอรสมังกรสวรรค์แห่งจงหยวนเท่านั้นถึงจะปราบพยศมันได้

เปิดฉากด้วยคำพูดเช่นนี้ ขุนนางบู๊หากปราบพยศมันไม่ได้นั่นย่อมหมายความว่าพวกเขาไร้ความสามารถ ทำราชสำนักขายหน้า แต่ถ้าทำสำเร็จ พวกเขามิเท่ากับเป็น ‘โอรสมังกรสวรรค์’ แทน แล้วฝ่าบาทเล่าจะเอาไปอยู่ที่ใด

หากไม่ใช่สถานการณ์บีบบังคับจริงๆ เฉินจิ้งจงไม่มีทางเสนอหน้าเข้าไปรับงานนี้แน่ ถ้าต้องทำ เขาก็ต้องสละกว่าครึ่งชีวิตเพื่อสยบมัน จะได้ยืนยันว่าเขาไม่ใช่โอรสมังกรสวรรค์อะไร

หวาหยางพูดประชด “ข้าเพียงไม่อยากเห็นทูตต๋าต๋าพวกนั้นทำตัวโอหังอวดดีก็เท่านั้น ถวายม้าก็ถวายม้า ยังคิดจะก่อเรื่องสร้างปัญหาโน่นนั่นนี่อีก”

เฉินจิ้งจงปั้นหน้าประจบสอพลอ “ตอนนี้พวกเขารู้ถึงความร้ายกาจของจ่างกงจู่แห่งราชสำนักแล้ว เชื่อว่าวันหน้าต้องทำตัวว่านอนสอนง่ายแน่นอน”

หวาหยางปรายตามองเขาทีหนึ่ง