ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 13-บทที่ 14

ผีผาจึงว่า “เสื้อผ้าใหม่ๆ ของคุณหนูมีอีกหลายหีบที่ยังไม่ได้เอาออกมาสวมเลยนะเจ้าคะ จะซื้อเสื้ออะไรอีก อีกอย่างในหีบสินเดิมของคุณหนูก็ยังมีผ้าดีๆ ตั้งหลายพับ อยากจะตัดชุดอะไรก็ใช้ผ้าพวกนั้นเถิด เมืองชายแดนเช่นนี้อัตคัดขาดแคลน จะมีผ้าเนื้อดีอันใด ไม่เห็นจะต้องรีบร้อนออกไปซื้อหาเลยนี่เจ้าคะ”

“ก็เพราะผ้าที่พวกเราเอามาดีเกินไป ถึงต้องให้เจ้าออกไปซื้อ”

ผีผายิ่งฟังยิ่งงงงวย “เพราะเหตุใดกันเจ้าคะ”

เนี่ยชิงหลวนจำต้องอธิบายให้นางฟังอย่างอดทน “เจ้าไม่รู้หรือ ทุกครั้งที่พวกเราออกไปนอกห้อง คนของจวนอ๋องก็ต่างมองมาที่พวกเราด้วยสายตาแปลกๆ ถ้าเป็นยามปกติ ข้าก็คงคิดว่าสาวงามเช่นข้างดงามจนบุปผาหมอง จึงได้ถูกผู้คนจ้องมอง แต่วันนี้หญิงสาวผู้นั้นออกปากเตือนมาแล้ว ข้าจึงค่อยรู้ โธ่ ที่แท้เสื้อผ้าของพวกเราสวยงามสะดุดตาเกินไป คนเขาจึงได้จ้องเอา”

ผีผาทำทีไม่ยี่หระอยู่บ้าง “คุณหนูเป็นลูกหลานบ้านท่านโหวจากเมืองหลวง เสื้อผ้างดงามอลังการอยู่บ้างก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว คุณหนู ท่านไม่ต้องไปแยแสอะไรกับสายตาของคนพวกนั้นนักหรอก ไม่แน่ว่าพวกเขาก็แค่อิจฉาท่านเท่านั้นเอง”

เนี่ยชิงหลวนไม่รู้ว่าจะบอกอย่างไรดี จึงว่า “โธ่ ผีผา เข้าเมืองตาหลิ่ว เข้าใจไหมเล่า ขอบอกกับเจ้า การที่ทุกคนพากันเมามาย ทว่ามีเพียงข้าที่ได้สติอยู่ท่ามกลางเหล่าคนเมา มันช่างเป็นความทุกข์อย่างที่สุดแล้ว ข้าทำตัวเป็นคนมีสติอยู่เพียงลำพังไม่ได้หรอก อย่างไรก็ต้องเมาไปกับทุกคน”

ผีผาโยนแท่งเงินกะน้ำหนักอยู่ในมือ ยังคงรู้สึกไม่ยี่หระอยู่บ้าง แต่นางก็รู้ดีว่าคงไม่อาจเปลี่ยนใจคุณหนูได้จึงน้อมยอมทำตามแต่โดยดี “เช่นนั้นก็ได้คุณหนู ข้าจะออกไปหาซื้อเสื้อผ้าสักสองชุดกับชิงเอ๋อร์เดี๋ยวนี้”

เนี่ยชิงหลวนยังร้องสั่งตามหลังมาอีก “อย่าได้ซื้อเสื้อผ้าในร้านที่ดีที่สุด ยิ่งดูสามัญได้มากเท่าไรยิ่งดี หากเป็นไปได้ เมื่อสวมออกไปเดินต้องไม่มีใครเหลียวมองซ้ำสอง เจ้ากับชิงเอ๋อร์เองก็ซื้อติดมือมาด้วยสักสองชุด”

ผีผาโบกมือให้นางทั้งๆ ที่ไม่ได้หันกลับไป ทำท่าบอกว่ารับทราบแล้ว ขณะเดียวกันก็พูดฝากสายลมเหนือไปอย่างเย็นชาสองประโยค “คุณหนู ท่านนี่พูดมากน่ารำคาญจริง คิดว่าข้าบ้องตื้นเหมือนท่านหรือไร”

เนี่ยชิงหลวนถึงกับพูดไม่ออก

นี่สิที่เรียกว่ายกหินทุ่มใส่เท้าตนเอง นางไม่ควรสอนให้ผีผารู้จักคำพูดสมัยใหม่พวกนั้นเลย อยู่ดีๆ ทุกอย่างก็มาลงที่ตัวนางเสียอย่างนั้น

กระทั่งผีผานำเสื้อผ้าที่ซื้อหาได้กลับมาถึงจวน เนี่ยชิงหลวนเปิดออกดู ก็ต้องพยักหน้าหงึกๆ อย่างพึงพอใจ

สีสันจืดชืด ไร้ลวดลายปักเย็บประดิดประดอย ดูแล้วด้อยกว่าเสื้อผ้าของสาวใช้ในจวนอ๋องเสียอีก

ผีผาถามขึ้น “คุณหนู ท่านคงไม่ต้องสวมเสื้อผ้าพวกนี้ติดกายทุกวันกระมัง นั่นคงยากที่จะรับได้จริงๆ”

ผีผารู้สึกว่าเสื้อผ้าเหล่านี้แม้แต่นางเองก็ยังไม่อยากจะสวม ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคุณหนูที่สวมแต่เสื้อผ้าแพรพรรณชั้นดีมาแต่เล็ก

“โง่จริง อยู่ในนี้ก็สวมเสื้อผ้าปกติสิ เสื้อผ้าพวกนี้เอาไว้สวมเมื่อออกไปข้างนอก พอสวมเช่นนี้แล้วออกไปเดิน คนเขาจะได้ไม่เอาแต่จับจ้องเรา”