ทดลองอ่าน ชายาแม่ทัพหยามไม่ได้ บทที่ 5-บทที่ 6

ฎีกาฉบับแรกทูลว่าจั่วหลิงเป็นคนเย่อหยิ่ง ไม่เห็นหลงอันตี้อยู่ในสายตา แน่ล่ะ เขาไปยังเมืองหล่งในฐานะผู้แทนพระองค์ของฮ่องเต้หลงอันตี้ จั่วหลิงกลับไม่สนใจว่าเขาจะเป็นหรือตาย นี่จะต่างอะไรกับการไม่สนใจความเป็นความตายของหลงอันตี้ ทำเช่นนี้ใช้ได้หรือ

ฎีกาฉบับที่สองทูลว่าจั่วหลิงมีความสามารถมากพอจะออกจากเมืองหล่งไปไล่ล่าสังหารชาวหูได้ แต่กลับทำเหมือนไม่แยแสต่อราชโองการของฝ่าบาท ปล่อยให้ชาวหูยังคงลอยนวลอยู่ ที่แท้มีเจตนาเช่นไรกันแน่

ฎีกาฉบับที่สามเป็นการอนุมานของเขาเอง

คิดแล้วหลังจากจั่วหลิงกอบกู้ดินแดนที่ถูกชาวหูแย่งชิงไปกลับคืนมาได้ ตั้งแต่นั้นเขาก็มีอำนาจเรื่อยมา คนต่ำต้อยผู้นี้ที่จริงแล้วเป็นอัจฉริยบุคคล วันใดหมดสิ้นความภักดีเยี่ยงขุนนางแล้วยกพลมาโจมตีเมืองหลวง สถานการณ์คงลุกลามน่าหวาดหวั่นดุจลำไผ่ปริแยก ใครเล่าจะต้านทานไหว ทั้งยังได้กล่าวเป็นนัยๆ ถึงเรื่องที่หลงอันตี้ถอดยศบิดาของจั่วหลิง เป็นไปได้ว่าบิดาของจั่วหลิงอาจเสียชีวิตไปด้วยความโกรธแค้นที่มีต่อฮ่องเต้หลงอันตี้ จั่วหลิงจะใจกว้างจนถึงกับไม่รู้สึกเจ็บแค้นเพราะเรื่องนี้เชียวหรือ ขุนนางผู้นั้นยังเตือนให้ฝ่าบาทรีบตัดสินใจเสียแต่เนิ่นๆ ฉวยโอกาสนี้ทำลายจั่วหลิงซึ่งยังเป็นเพียงต้นกล้าอ่อน ป้องกันมิให้วันหน้าเขาเติบโตกลายเป็นต้นไม้สูงใหญ่เสียดฟ้า คุกคามพระราชอำนาจของหลงอันตี้

หลงอันตี้ได้รับฎีกาติดๆ กันสามฉบับ นั่งคุดคู้อย่างยากลำบากอยู่บนราชบัลลังก์เกือบครึ่งชั่วยาม

ใจจริงพระองค์ก็ประสงค์จะถอดจั่วหลิงออกจากตำแหน่งแม่ทัพ กะซวกเขาเสียให้ตายในดาบเดียว จะได้ไปพบหน้าปู่และบิดาในปรโลกให้พ้นหูพ้นตา ทว่าพระองค์ในตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรจั่วหลิงได้ พูดอีกอย่างคือมีหรือที่พระองค์จะเล่นงานจั่วหลิงได้

ตัวเขาอยู่ไกลถึงเมืองหล่ง แส้ของพระองค์ฟาดไปไม่ถึงยังพอว่า ชายผู้นี้ยังเจ้าเล่ห์ยิ่งนัก ฆ่าชาวหูไปส่วนหนึ่ง กลับเหลือให้รอดชีวิตไว้อีกส่วนหนึ่ง

จั่วหลิงมุ่งหมายสิ่งใดก็เห็นได้ชัดแจ้งอยู่แล้ว ถ้ายังมีชาวหูเหลือรอด เมืองหล่งก็ยังต้องมีเขาคอยพิทักษ์รักษา หลงอันตี้ไม่อาจทำอะไรเขาได้เลย

หลงอันตี้จึงต้องกล้ำกลืนฝืนทนไว้แม้มิเต็มใจ วันถัดมาในการออกว่าราชการยามเช้า พระองค์นำฎีกาทั้งสามฉบับนั้นไปปาใส่หน้าขุนนางผู้นั้น ตรัสบริภาษว่าเขาเป็นคนใจคอคับแคบ ใช้ความคิดของคนพาลประเมินความคิดของวิญญูชน จากนั้นยังแสดงพระมหากรุณาธิคุณแห่งโอรสสวรรค์ด้วยการส่งขุนนางผู้นั้นไปมอบของขวัญพระราชทานยังเมืองหล่งอีกครา

ทว่าหลังจากนั้นหากมีหนังสือหรือฎีกาใดส่งมาจากทางเมืองหล่ง หลงอันตี้ย่อมรู้สึกไม่พอพระทัยทุกครั้งไป

แม้จั่วหลิงคอยเฝ้าพิทักษ์เมืองไว้ ไม่จำเป็นต้องหวาดกลัวชาวหูเหล่านั้นอีก แต่พระองค์กลับต้องหวั่นเกรงจั่วหลิงแทน

หนังสือหรือฎีกาทุกฉบับที่ส่งมาจากเมืองหล่งมักจะเป็นข่าวของชัยชนะครั้งใหญ่ นั่นหมายความว่าพระองค์จะต้องนำเงินในท้องพระคลังออกมาเป็นการพิเศษ เพื่อส่งมอบเป็นรางวัลให้แก่เหล่าทหารที่อุตส่าห์ต่อต้านข้าศึกในแดนไกลอย่างลำบากยากเข็ญ

ใจจริงแล้วฮ่องเต้หลงอันตี้ทรงหวงแหนเงินทองที่ส่องประกายวาววับเหล่านี้เหลือเกิน

ดังนั้นแม้สีหน้าของพระองค์ในตอนนี้จะประดับด้วยรอยยิ้มให้แก่เหล่าพระญาติตาไร้แววในอุทยาน แต่ในใจกลับกำลังก่นด่าถึงโคตรเหง้า

หลังก่นด่าจนพอแล้ว เหล่านางกำนัลและขันทีก็เริ่มยกอาหารมาแจกจ่าย