ทดลองอ่าน ฌาลิสสา บทที่ 4

“ไปไหนแล้วก็ไม่รู้ค่ะ”

“ช่างเถอะจ้ะ ลิสสามาเหนื่อยๆ กลับกันเถอะ พี่ให้คนเตรียม ฮ. ไว้แล้ว”

“ค่ะพี่วตี ว่าแต่มีข่าวพี่มันจูไหมคะ ลุงบอกว่าทางกุณฑ์ชาลาส่งพี่มันจูกลับพูรัมแล้ว”

“คุณกาบีร์เพิ่งไปรับมันจูกลับจากสนามบินเมื่อเย็นนี้เอง ตอนนี้น่าจะใกล้ถึงวังแล้ว”

เจ้าหญิงลลิสสาพยักหน้าหงึกหงัก แต่สายตายังไม่วายวนเวียนอยู่แถวประตูฝั่งกุณฑ์ชาลา สีหน้าอาลัยอาวรณ์นี้ทำให้รานีปัทมาวตีฉุกใจ แสร้งเดินรั้งท้ายเพื่อเรียกราชองครักษ์มาสั่งการเสียงเข้ม

“ไปสืบมาว่าผู้ชายที่มาส่งลิสสาเป็นใคร…ด่วนที่สุด!”

เพราะอิดโรยจากการเดินป่ามาทั้งวัน เจ้าหญิงลลิสสาจึงตั้งใจว่าถึงตำหนักเมื่อไรจะทิ้งตัวดิ่งลงบนเตียงทันที ทว่าเสียงแง่งอนของพี่เลี้ยงกับอดีตคนรักทำให้ตนต้องยั้งฝีเท้า ไม่อาจเดินผ่านขึ้นบันไดไปยังห้องนอนตามใจคิด

“ใครรักคุณกาบีร์ พูดให้มันดีๆ นะ”

“มันจูอภัยให้ผมเถอะนะ นับจากนี้ผมจะไม่มีวันทำผิดต่อมันจูอีกแล้ว”

“เมื่อก่อนคุณกาบีร์ก็สัญญาว่าจะรักมันจูคนเดียว แล้วเป็นไงล่ะ”

“ผมยอมรับว่าตัวเองพลาด แล้วผมก็ชดใช้ด้วยการยอมตกนรกทั้งเป็นมาแล้ว มันจูเห็นใจผมเถอะนะ”

“ตกนรก? อย่างแม่นั่นคงทำให้คุณกาบีร์ขึ้นสวรรค์น่ะสิไม่ว่า”

ลลิสสาคิดว่าขืนเธอรออยู่ตรงนี้คงไม่ได้นอนกันพอดี จึงหันหลังเตรียมจะเดินอ้อมไปอีกทาง แต่จู่ๆ เสียงของมันจูกลับดังขึ้นเสียก่อน

“เจ้าหญิงน้อย เสด็จมาถึงนานรึยังเพคะ”

“ลิสสาเพิ่งมาถึงเองจ้ะพี่มันจู”

“เสียดายที่กระหม่อมไม่ได้ไปด้วย ไม่เช่นนั้นคง…”

“เฮอะ! อย่างคุณกาบีร์จะทำอะไรได้ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ”

“ผมยังแข็งแรงนะมันจู ถ้าไม่เชื่อ…”

“ต่อหน้าเจ้าหญิงยังขี้คุยอีก หัดอายบ้างเถอะคุณกาบีร์”

ลลิสสายิ้มบางๆ ให้กับผู้ใหญ่สองคนที่แง่งอนใส่กันทั้งที่อายุไม่ใช่น้อยๆ แล้ว

“ลิสสาง่วงจัง ขอตัวก่อนนะจ๊ะ”

“หม่อมฉันไปเตรียมน้ำให้สรงนะเพคะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่มันจูอยู่คุยกับคุณกาบีร์เถอะ ลิสสาจัดการเอง อาบเสร็จแล้วก็จะนอนเลย”