ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 1

สามวันต่อมา การแก้ไขของสวรรค์ก็สิ้นสุดลงในที่สุด อวี๋ชิงจยาถอนหายใจยาวๆ

สิ่งเหล่านี้เขียนออกมาไม่ได้ มีเพียงสมองของนางเท่านั้นที่อยู่ในขอบเขตที่สวรรค์แทรกแซงไม่ได้ ความจริงได้พิสูจน์ว่านางชนะแล้ว นางจำได้ว่าตนเองคือนางเอกแมรี่ซูที่เป็นที่รังเกียจอย่างยิ่ง แต่ตอนนี้นางมาอยู่ในนิยายตัวประกอบหญิง ซึ่งนางจะถูกญาติผู้พี่หญิงลอบวางยาพิษจนตาย สุดท้ายทรราชจอมเผด็จการขึ้นครองบัลลังก์แล้วฆ่าล้างสกุลอวี๋ทั้งครอบครัว

พูดอีกอย่างก็คือความเป็นแมรี่ซูนั่นนางไม่ต้องการแล้ว ขอรักษาชีวิตตนเองก่อน

เนื่องจากเกี่ยวข้องกับความเป็นความตาย อวี๋ชิงจยาจึงจดจำชื่อของทรราชผู้นั้นได้ หลางหยาอ๋องนามมู่หรงเหยียน ทว่าหลางหยาอ๋องในตอนนี้เห็นชัดๆ ว่าเป็นผู้หนีคดีที่ราชวงศ์ต้องการตัว ในระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาถึงได้มาแย่งชิงอำนาจคืนและรวมใต้หล้าเป็นหนึ่งเดียวในท้ายที่สุด

อวี๋ชิงจยาพยายามคิดอย่างหนักแต่ก็ยังจำอะไรไม่ได้ นางราวกับศิษย์เกียจคร้านที่มีความรู้ไม่มากพอ เพียงรู้แค่จุดเริ่มต้นและจุดจบ ส่วนเรื่องราวตรงกลางนั้นกลับว่างเปล่า สำหรับรูปร่างหน้าตาของหลางหยาอ๋องผู้ร้ายหลักในคดีฆ่าล้างตระกูลเมื่อชาติที่แล้ว หรือสาเหตุในการฆ่าล้างสกุลอวี๋ นางย่อมไม่หลงเหลือความทรงจำแม้แต่น้อย

ไป๋จื่อคุกเข่าหลังโต๊ะอาหาร เห็นอวี๋ชิงจยาจับตะเกียบแล้ววางลงหลายครั้งจึงเอ่ยด้วยความกังวล “คุณหนู ท่านไม่กินหรือเจ้าคะ”

“ข้าไม่อยากอาหาร รู้สึกกินไม่ลง”

ไป๋จื่อเห็นอวี๋ชิงจยาเติบโตมาตั้งแต่เล็ก ความสนิทสนมเป็นรองเพียงอวี๋ซื่อผู้เป็นมารดาบังเกิดเกล้า ในใจไป๋จื่อนั้นรักอวี๋ชิงจยาประหนึ่งน้องสาวแท้ๆ เมื่อเห็นคุณหนูของตนท่าทางไม่มีความสุขติดต่อกันหลายวัน แม้แต่อาหารก็ไม่อยากกิน ทำให้นางรู้สึกกังวลใจยิ่งยวด “คุณหนูเจ้าคะ หลายวันมานี้ท่านมีเรื่องในใจใช่หรือไม่”

อวี๋ชิงจยานึกถึงอวี๋ชิงหย่าและระบบที่จ้องรอเล่นงานนางอยู่ แล้วส่ายหน้าด้วยสีหน้าสงบนิ่ง “ไม่มีหรอก ข้าแค่คิดถึงท่านพ่อก็เลยกินไม่ลง”

ไป๋จื่อถอนหายใจโล่งอก คุณหนูกับท่านเจ้าเมืองมีความสัมพันธ์พ่อลูกผูกพันลึกซึ้งมาแต่ไหนแต่ไร ท่านเจ้าเมืองออกจวนไปได้สิบกว่าวันแล้ว ระยะเวลายาวนานเกินไปจริงๆ คุณหนูเป็นกังวลจนกินอะไรไม่ลงเพราะเรื่องนี้ก็สมเหตุสมผลยิ่งนัก

อวี๋ชิงจยาแม้จะใช้บิดาเป็นข้ออ้าง แต่ที่จริงนางก็เป็นกังวลเรื่องจุดหมายปลายทางของบิดาจริงๆ อวี๋ชิงจยาเอ่ยถาม “ท่านพ่อไปเยี่ยมสหาย วันนี้ยังไม่กลับมาอีกหรือ”

อวี๋เหวินจวิ้นเจ้าเมืองก่วงหลิงบิดาของนางคือสุภาพชนผู้เลื่องชื่อ เขามีอุปนิสัยใจกว้างและท่าทีอันสูงส่ง ไม่ชอบจัดงานสังสรรค์พบปะสหาย ไม่ชอบการเสพสุขกับนางคณิกา ทุกวันเพียงดื่มด่ำกับภูผาธารา เพลิดเพลินกับการดีดพิณ อุปนิสัยของอวี๋เหวินจวิ้นย่อมไม่เข้ากับความชมชอบของผู้คนส่วนใหญ่ แต่ก็ดึงดูดกลุ่มคนที่มีความสนใจเดียวกันเข้ามา

อวี๋เหวินจวิ้นไปเยี่ยมเยียนสหายสนิทที่อยู่อย่างสันโดษ เที่ยวชมขุนเขาธาราเลื่องชื่อโดยไม่กลับมาเป็นเวลาห้าหกวันนั้นถือเป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง แต่หลังจากที่มารดาล่วงลับไปแล้ว น้อยครั้งมากที่บิดาจะออกไปข้างนอกแล้วไม่กลับเช่นนี้ พอมาอยู่ที่เมืองก่วงหลิง เนื่องจากในจวนมีนางเป็นบุตรสาวเพียงผู้เดียว บิดาก็ยิ่งไม่มีทางออกไปข้างนอกโดยทิ้งบุตรสาวให้อยู่คนเดียวนาน

ดังนั้นอวี๋เหวินจวิ้นออกจวนไปนานเช่นนี้ออกจะผิดวิสัยจริงๆ

ไป๋จื่อส่ายหน้าและบอกไม่ทราบ อวี๋ชิงจยาก็ไม่ทำให้อีกฝ่ายลำบากใจ เพียงทอดถอนใจเท่านั้น

อวี๋ชิงจยาให้คนย้ายตั่งมาที่ริมหน้าต่าง นางนั่งคุกเข่าบนตั่งและจ้องมองทิวทัศน์ปลายวสันต์นอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย