ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 63

อวี๋ชิงหย่าฟุ้งซ่านเพียงแค่ครู่เดียว อำนาจของผู้ที่อยู่เหนือกว่าก็ถูกมู่หรงเหยียนแย่งชิงไปแล้ว นางลอบขมวดคิ้ว พลันชิงกล่าว หมายจะแย่งอำนาจในการควบคุมกลับมา “วางท่าใหญ่โตนักนะ ตอนนี้เจ้าก็เป็นแค่คนตกทุกข์ได้ยากผู้หนึ่ง มีสิทธิ์อะไรมาพูดเช่นนี้ เจ้าเคยทำเรื่องอะไรไว้ คิดว่าจะปิดบังทุกคนได้จริงๆ หรือ”

อวี๋ชิงหย่าเจตนาแค่นเสียงหนัก แสร้งทำเป็นพูดคำขู่ด้วยท่าทีลึกลับ

ทว่าสำหรับมู่หรงเหยียนคำพูดพวกนั้นก็ถือว่ามีความจริงอยู่บ้าง เพราะตรงกับชีวิตเขา แต่มู่หรงเหยียนฟังแล้วคิ้วตาไม่ขยับ เขาเพียงยืนนิ่งท่ามกลางสายลม

อวี๋ชิงหย่าเห็นอีกฝ่ายไม่เคลื่อนไหวก็รู้สึกรางๆ ว่ามีบางสิ่งอยู่เหนือการควบคุม นางไม่ชอบความรู้สึกนี้เอาเสียเลย จึงถามต่อ “ตอนนี้เจ้าพลัดพรากกับครอบครัวมาได้หลายปีแล้วสินะ เจ้าไม่อยากรู้หรือว่าตอนนี้มารดาของเจ้าอยู่ที่ใด”

อวี๋ชิงหย่าตั้งใจจะยิงธนูดอกเดียวได้นกสองตัว หลอกใช้จิ่งหวนเพื่อเล่นงานอวี๋ชิงจยา หลังจบเรื่องก็โยนความผิดทั้งหมดไปให้จิ่งหวนเสีย หนามตำใจทั้งสองของบ้านรองก็จะถูกจัดการในคราวเดียว ทว่านางหาโอกาสมานานแล้วก็ไม่สามารถพบจิ่งหวนโดยบังเอิญได้ เพราะอีกฝ่ายเก็บตัวอยู่ในเรือนลึกเกินไปจริงๆ ออกไปข้างนอกเพียงไม่กี่ครั้ง และข้างกายจะต้องมีอวี๋ชิงจยาอยู่ด้วยเสมอ อวี๋ชิงหย่าเฝ้ารอโอกาสมานาน สุดท้ายนางก็เลือกใช้วิธีการที่ตรงไปตรงมาที่สุด โดยส่งจดหมายถึงจิ่งหวน เขียนข้อความอย่างคลุมเครือเกี่ยวกับข่าวของมารดาอีกฝ่าย เพื่อใช้สิ่งนี้ล่อจิ่งหวนออกมา

อย่างไรก็ตาม จนกระทั่งจิ่งหวนมายืนอยู่ตรงนี้แล้วจริงๆ อวี๋ชิงหย่ากลับรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ค่อยถูกต้องนัก เดิมนางคิดว่าอีกฝ่ายเป็นอนุรูปงามธรรมดาๆ คนหนึ่ง สตรีที่ตระกูลตกต่ำแต่จิตใจสูงกว่าฟ้านั้นนางเห็นมานักต่อนักแล้ว แรกเริ่มอวี๋ชิงหย่าคาดว่าจิ่งหวนจะเป็นเช่นที่คิดไว้ แต่ขณะที่อีกฝ่ายเดินมาอย่างเชื่องช้า มองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน กระทั่งลำตัวช่วงบนก็มองเห็นเพียงเลือนราง มีแค่แขนเสื้อที่กระพือช้าๆ อวี๋ชิงหย่าก็ได้แต่ตะลึงงัน เวลานี้หลังนางพูดจบแล้วเดิมควรจะจิตใจสงบผ่อนคลาย แต่นางกลับรู้สึกประหม่าและไม่ปลอดภัยอย่างยากจะอธิบาย

นี่คือสัญชาตญาณตามธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตที่ฝังลึกอยู่ในจิตใต้สำนึก

อวี๋ชิงหย่ากลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ในที่สุดมู่หรงเหยียนก็กล่าว “เจ้าคิดจะพูดอะไรกันแน่”

อีกฝ่ายงับเหยื่อแล้ว แต่อวี๋ชิงหย่าไม่ได้ดีใจที่ปลางับเหยื่อ กลับพูดอย่างตะกุกตะกัก “ข้ามีข่าวของมารดาเจ้า ขอแค่เจ้าทำตามแผนการของข้า วันหน้าข้าจะส่งเจ้าไปอยู่ร่วมกับนาง”

“ข่าวของมารดาข้า?” มู่หรงเหยียนหัวเราะเบาๆ เหตุใดเขาต้องให้ผู้อื่นมาเตือนด้วย เขารู้อยู่แล้ว มารดาของเขาตายอย่างไร และทุกสิ่งของเขาถูกคนแย่งชิงไปอย่างไร

เนื่องจากมีม่านและหมวกม่านแพรกั้นอยู่ อวี๋ชิงหย่าจึงไม่สามารถมองเห็นท่าทีของอีกฝ่ายได้ แต่ก็รู้สึกได้เลือนรางว่าอีกฝ่ายคล้ายกำลังยิ้มอยู่ ทั้งที่ไม่เห็นอะไรเลยแท้ๆ แต่นางกลับรู้สึกว่าคนผู้นั้นงดงามจนน่าตื่นตะลึง อวี๋ชิงหย่าทั้งตะลึงงันและระแวดระวัง

โดยไม่รอให้นางได้ตั้งสติ มู่หรงเหยียนก็กล่าวขึ้นว่า “เจ้าถือเป็นสิ่งใด เหตุใดข้าต้องเชื่อเจ้า”

มู่หรงเหยียนพูดจบ อาภรณ์พลันพลิ้วไหวเล็กน้อยขณะหมุนกายเพื่อจากไป

อวี๋ชิงหย่าร้อนใจ รีบกู่ร้องขึ้นในใจ ‘ระบบ! เปิดใช้งานวิชาเสน่ห์ต๋าจี่!’

ราวกับมีบางอย่างที่มองไม่เห็นแตกต่างออกไป แต่ก็ราวกับทุกอย่างคือภาพลวงตา ขณะที่อวี๋ชิงหย่าเอ่ยปากขึ้นอีกครั้ง นางพลันรู้สึกว่าน้ำเสียงของตนประหนึ่งมีกระแสน้ำวนแห่งการปลุกปั่นจิตใจคนอยู่ “เจ้าไม่อยากรู้จริงๆ หรือ”

มู่หรงเหยียนร่างหยุดชะงัก ในเวลานี้มีสายลมระลอกหนึ่งพัดมา ใบบัวเหี่ยวเฉาในน้ำส่งเสียงดังกรอบแกรบ มู่หรงเหยียนได้กลิ่นหอมอันเป็นเอกลักษณ์จากสายลม

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 26 มิ.ย. 67