ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 1

ไม่นานผืนฟ้าก็มืดสนิท เบื้องนอกลมแรงโหมกระโชก สัตว์อสูรประสานเสียงแผดร้อง สภาพอากาศของพิภพมนุษย์ในปัจจุบันนี้นึกจะเปลี่ยนก็เปลี่ยน กระทั่งฤดูกาลทั้งสี่ก็ไม่อาจแยกแยะได้แล้ว

เฟิงจงย้ายเถาวัลย์หลายเส้นมาขวางบังปากถ้ำไว้ก่อนจะก่อกองไฟ จากนั้นเพื่อแสดงการต้อนรับอันเป็นการให้เกียรติ เพราะเขาจะมาเป็นแขนซ้ายขวาให้กับนางในวันข้างหน้า นางจึงรองหนังสัตว์หนึ่งผืนเพิ่มไว้ใต้ร่างของเขาเป็นพิเศษ พร้อมทั้งป้อนเลือดให้เขาด้วยอีกคำหนึ่ง

ทุกครั้งที่เซวียนชิงได้รับเลือดของนาง ร่างกายเขาก็จะมีอาการดีขึ้นเสมอ ทว่าจนใจที่อีกไม่นานดวงจิตของเขาก็จะต้องถูกตะปูตรึงวิญญาณทำลายล้างจนแตกดับไปอยู่ดี ดังนั้นหากไม่อาจกลับคืนสู่ร่างต้นกำเนิดโดยเร็ว ร่างแบ่งภาคนี้ก็จะกลายเป็นเปลือกที่ไร้จิตวิญญาณร่างหนึ่ง ขณะเดียวกันดวงจิตในร่างต้นกำเนิดของเขาก็จะไม่มีวันครบสมบูรณ์ไปตลอดกาล

ทว่าเฟิงจงกลับไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเรื่องนี้สักนิด นางยังคงเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ใส่ใจยิ่ง “วางใจได้ ติดตามข้าแล้ว เจ้าก็ต้องอยู่รอดต่อไปได้แน่นอน”

เซวียนชิงไม่อาจเอ่ยปาก หรือต่อให้เขาเอ่ยปากได้ก็ไม่อาจบอกความจริงเรื่องนี้กับนางอยู่ดี เขาจึงทำเพียงหลับตามุ่งมั่นกับการถอดดวงจิตต่อไป

แปลกจริงๆ เดิมทีก็ยังถอดดวงจิตได้อยู่เลย เหตุใดตอนนี้ลองมาตั้งหลายครั้งแล้วกลับไม่สำเร็จเสียทีเล่า ดวงจิตคล้ายกับถูกอะไรบางอย่างพันธนาการไว้อย่างแน่นหนา ไม่ว่าทำอย่างไรเซวียนชิงก็ไม่อาจถอดดวงจิตออกจากร่างนี้ได้ มิหนำซ้ำเขายังรู้สึกเจ็บแปลบแสบร้อนตรงหน้าผากทุกครั้งที่พยายามจะถอดดวงจิตด้วย

เขาลืมตาขึ้นทันใด จับจ้องเฟิงจงเขม็ง…หรือเมื่อครู่ที่นางใช้เลือดวาดก็คือยันต์หุ่นเวท?

เฟิงจงย่อมไม่อาจล่วงรู้ถึงส่วนลึกในใจเซวียนชิงที่กำลังปั่นป่วนอย่างหนัก นางล้มตัวลงนอนข้างๆ กองไฟเรียบร้อยแล้ว อาหารที่ก่อนหน้านี้นางออกไปเสาะหามาล้วนสูญหายไปขณะหลบหลีกสัตว์อสูร ยามนี้ในท้องของนางจึงว่างโหวง ได้แต่ใช้การนอนมากลบเกลื่อนความรู้สึกหิวโหยไป ทุกคราที่ถึงเวลาเช่นนี้ นางเป็นต้องสะท้อนใจให้กับความแตกต่างระหว่างการเป็นเทพและมนุษย์อยู่เสมอ

ไม่นานมานี้เอง เมื่อนางตื่นขึ้นมาจากนิทราตลอดหลายพันปีอย่างงุนงง มหาเทพบรรพกาลผู้เป็นที่เคารพนับถือของสามพิภพเช่นนางก็กลายเป็นมนุษย์อ่อนแอไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะมัดไก่เสียแล้ว ซ้ำร้ายร่างกายยังกลับมาสู่วัยแรกรุ่น เหลือเพียงพลังวิเศษอันน้อยนิดที่ตกค้างอยู่ในสายเลือดเท่านั้น

และที่น่าสังเวชใจยิ่งขึ้นไปอีกก็คือ…พิภพมนุษย์ซึ่งแต่เดิมควรรุ่งเรืองเฟื่องฟูถึงกับเปลี่ยวร้างไปแล้ว กระทั่งมนุษย์เป็นๆ สักคนยังไม่มี มีแต่สัตว์อสูรดุร้ายที่มาอยู่ในพิภพมนุษย์

วันนี้สามารถเก็บเทพน้อยผู้นี้ได้ก็ถือเป็นวาสนา เฟิงจงไม่รู้สาเหตุที่เขาบาดเจ็บ รู้เพียงว่าเขาบาดเจ็บสาหัสยิ่งนัก ทั้งยังตัวคนเดียวไม่มีใครไยดี หากนางไม่ยื่นมือช่วย เขาจะต้องแตกดับทั้งสังขารและดวงจิตเป็นแน่ ยันต์หุ่นเวทที่นางวาดไว้บนหน้าผากเขาก็คือกุญแจสำคัญในการต่อชีวิต วิชาหุ่นเวทที่มีมาแต่บรรพกาลนี้สามารถทำให้เลือดของนายผู้เลี้ยงหุ่นเวทกับดวงจิตของหุ่นเวทค่อยๆ หลอมรวมเข้าด้วยกัน มีแต่ทำเช่นนี้ถึงจะรักษาชีวิตเขาไว้ได้

บัดนี้นางเป็นเพียงมนุษย์ อันที่จริงไม่สมควรสิ้นเปลืองโลหิตทิพย์ของตนมากเกินไป ทว่าเมื่อตรองดูแล้ว หากมีเทพน้อยผู้นี้คอยช่วยเหลืออยู่ด้านข้าง นางย่อมมีหวังที่จะฟื้นฟูพลังเทพได้ในเร็ววัน ถึงตอนนั้นนางก็จะมีกำลังแก้ไขสถานการณ์ของพิภพมนุษย์ให้ดีขึ้นได้ การได้พบเจอเทพน้อยผู้นี้คงจะเป็นลิขิตของมหาเทพหนี่ว์วา กระมัง

เฟิงจงเพ่งมองหุ่นเวทผู้นี้ผ่านกองไฟที่คั่นอยู่ตรงกลาง ก่อนจะหลับตาลงอย่างพึงพอใจ