ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 7

“ฮ่าๆ” ฉีอวิ๋นกลั้นไม่อยู่จนหลุดหัวเราะอย่างไร้คุณธรรม

ประกายตาของเฟิงจงกวาดมองไปทันที “เจ้าชื่ออะไร”

ฉีอวิ๋นจัดแต่งสาบเสื้อก่อนจะเดินขึ้นหน้ามาคารวะ “ข้าน้อยเซียนฉีอวิ๋น คารวะจ่งเสิน”

เฟิงจงกวาดตาไปมารอบหนึ่ง “พวกเจ้ามาด้วยกันหรือ”

ฉีอวิ๋นเอ่ยตอบ “ระหว่างทางพบกันโดยบังเอิญจึงมาด้วยกันขอรับ ข้าน้อยทราบมาว่าจ่งเสินเพิ่งปรากฏกายขึ้น ยามนี้คงไม่ได้รับความสะดวกในพิภพมนุษย์เท่าใดนัก ดังนั้นจึงใคร่ขอเชิญท่านไปเยือนที่ตำหนัก เพื่อที่ข้าน้อยจะได้ให้การรับใช้”

“ฉีอวิ๋น!” ชิงหลีมีสีหน้าเขียวคล้ำ จะอย่างไรก็คาดไม่ถึงว่าเพียงแค่ชั่วครู่ อีกฝ่ายก็จะถีบหัวส่งเขาไปอีกทางแล้ว

ฉีอวิ๋นเอียงศีรษะมาปลอบเขาเสียงเบา “จ่งเสินแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจเจ้า เจ้าก็อดทนหน่อยเถิด รอให้ข้าเชิญนางไปที่ตำหนักก่อน แล้วเจ้าค่อยใช้ความพยายามอีกสักนิด ถึงตอนนั้นก็ยังมีโอกาสอยู่มิใช่หรือ”

ชิงหลีไม่อาจโต้แย้ง เพียงแค่นเสียงฮึเบาๆ แล้วเม้มปากอย่างสงบคำ เขามองเฟิงจงอย่างไม่อาจทำใจยอมรับได้

“ไปเยือนตำหนักเจ้า?” เฟิงจงเอ่ยปนหัวเราะ “ฟังดูไม่เลวทีเดียว เพียงแต่ข้ายังมีธุระที่ต้องทำในพิภพมนุษย์ เอาไว้ก่อนแล้วกัน”

“หึๆ” ครานี้ชิงหลีหัวเราะอย่างกระหยิ่มได้ใจพอดู

กระนั้นฉีอวิ๋นก็มีไหวพริบดียิ่ง รีบหยิบกระพรวนสำริดลูกหนึ่งจากในแขนเสื้อยื่นส่งให้เฟิงจงด้วยสองมือ “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าน้อยก็ไม่รบเร้าจ่งเสินแล้ว นี่เป็นกระพรวนเซียนของข้าน้อยเอง ท่านอยู่ในพิภพมนุษย์หากมีความยุ่งยากใดล้วนสามารถเขย่ากระพรวนนี้ ข้าน้อยจะปรากฏกายช่วยเหลือท่านในทันที”

เฟิงจงไม่เหลือเรี่ยวแรงเท่าใดแล้ว จึงใช้คทาหม่อนมังกรเกี่ยวรับกระพรวนมากุมไว้ในมือก่อนผงกศีรษะ “เอาล่ะ เชิญพวกเจ้ากลับไปเถอะ”

ชิงหลีกับฉีอวิ๋นสบตากันปราดหนึ่ง ต่างคนต่างคารวะอำลานาง ทว่าสองเท้ากลับไม่อาจตัดใจขยับไปได้ ถึงอย่างไรคนผู้นี้ก็เป็นจ่งเสินที่พวกตนบากบั่นเสาะหาอยู่นานกว่าจะได้พบ อีกทั้งผู้ใดจะรู้ได้ว่าคลาดกันไปครานี้แล้ว ยังจะมีโอกาสได้พบในวันหน้าอีกหรือไม่