ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 2

ทันทีที่ร่างของเอ๋ลับสายตา ตาณก็หยัดตัวลุก เดินไปยกหูโทรศัพท์ที่ถูกวางพักไว้ให้คอยขึ้นมาทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ปลายสายต้องการจะคุยด้วย

“แม่กำลังแต่งตัวเตรียมไปงานเลี้ยงเย็นนี้ครับ…น่าจะนาน คุณพัฒน์มีอะไรฝากผมไว้ก็ได้” ตาณบอกเสียงเอื่อยเหมือนไม่มีอะไร แต่คนปลายสายถึงกับชะงัก

…ไม่นึกว่าลูกชายคุณบุหลันจะอยู่บ้าน…

“ตาณเหรอ เป็นไงบ้าง ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ สบายดีใช่ไหม”

“สบายดีครับ” น้ำเสียงของตาณฟังสุภาพผิดวิสัย แต่เป็นเสียงที่เขาจะเลือกใช้กับบางคน โดยเฉพาะพีรพัฒน์ที่ดูเหมือนจะได้ฟังเสียงแบบนี้อยู่บ่อยๆ

“ลุงตั้งใจจะไปรับแม่ตาณไปงานเลี้ยงเย็นนี้ ไหนๆ ก็ไปงานเดียวกัน ฝากตาณบอกคุณบุหลันหน่อยได้ไหม ลุงจะไปรับหกโมง”

“ไม่รบกวนคุณพัฒน์ดีกว่าครับ วันนี้ผมว่าง…ตั้งใจจะไปส่งแม่เอง”

“งั้นก็ไม่เป็นไร ลุงแค่เป็นห่วงน่ะ ค่ำมืดไม่อยากให้คุณบุหลันขับรถเอง” พีรพัฒน์ที่เตรียมใจไว้แล้วว่าจะถูกตัดรอนไม่ดึงดัน

“อย่าให้ต้องเป็นภาระของคุณพัฒน์เลยครับ ผมดูแลแม่ได้ ถ้าคุณพัฒน์ไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ” เสียงฝีเท้าที่จำได้ขึ้นใจแว่วติดหูทำให้ตาณเลือกที่จะตัดบท ก่อนจะลดหูโทรศัพท์วางลงบนแป้น ไม่สนใจว่าคนในสายจะคิดอย่างไร

“อ้าว…”

ลูกชายที่ยืนข้างโต๊ะวางโทรศัพท์ทำให้คุณบุหลันพูดได้แค่นั้น ในขณะที่ตาณทำหน้าตาย เกลื่อนสีหน้าเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังทำเสียงละห้อยอ้อน

“หิวจังแม่ กระท้อนลอยแก้วไม่ค่อยอยู่ท้องเลย มีอะไรหนักท้องให้ตาณกินอีกบ้างไหม”

คุณบุหลันได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ อ่อนใจ พลางหันไปเรียกเด็กมาเตรียมอาหารให้คนที่อ้างว่าหิวๆ แต่ตาไม่มีแววโหยเลยสักนิด และก็ยังอดเหน็บให้ไม่ได้

“เหลือใส่ปิ่นโตไว้บ้างนะเอ๋ แล้วเย็นนี้ก็เอาขึ้นรถให้คุณตาณด้วย เผื่อเขาจะนั่งดูออดิชั่นนักร้องผ่านมือถือในรถหน้างานเลี้ยงเฝ้าแม่”

ตาณหัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวนอนเอกเขนก หยิบนิยายปกสีหวานมาอ่านต่อด้วยท่าทางสบายใจเหมือนเดิม แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่จากไปไหนก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบตามอง

สีหน้าครุ่นคิดของท่านที่มองโทรศัพท์มือถือทำให้แววตาของตาณกลายเป็นนิ่งลึก ก่อนจะหันกลับมาทำเป็นสนใจหนังสือในมือ แต่หูยังเงี่ยฟัง กระทั่งได้ยินเสียงฝีเท้าของแม่ก้าวห่างออกไปโดยที่เขาไม่ได้ยินเสียงท่านต่อสายโทรศัพท์ไปหาใครทั้งนั้น

มือใหญ่ลดหนังสือลงวางบนหน้าอก ตาตวัดมองโทรศัพท์มือถือของมารดาที่ยังถูกวางทิ้งไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม เหมือนเจ้าของตั้งใจจะทิ้งไว้ไม่แตะต้อง เสียงถอนหายใจของตาณผ่านริมฝีปากออกมาแผ่วเบาอย่างโล่งใจ

ขอบคุณครับแม่…

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 27 มี.ค. 64