ทดลองอ่าน ต้อนรัก บทที่ 5

“เมื่อคืนนอนกี่ทุ่มน่ะตางค์”

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ไม่ทันได้มองนาฬิกา” ลตางค์ตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ บนใบหน้า

เมื่อคืนกว่าเธอจะได้วางสายจากแม่ก็ปาเข้าไปค่อนคืน แม้จะรีบอาบน้ำเร็วที่สุดแต่ก็ได้นอนเกือบฟ้าสางเพราะมัวเร่งทำงานที่ปานทิพย์สั่ง

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังแว่วมาแต่ไกล ทำให้ลตางค์เงยหน้าไปมอง พอเห็นว่าเป็นใครก็รีบวางมือจากกระโปรงตัวเอง ในขณะที่สินีออกปากทักทายคนที่เพิ่งมาถึง

“วันนี้คุณปานสวยจังค่ะ”

ปานทิพย์ยิ้มนิดๆ ที่มุมปาก ไม่เชิงรับคำชม แต่เป็นรอยยิ้มที่จะบอกว่า ‘ใช่สิ ฉันสวย’ มากกว่า

“ตางค์ ฉันนัดนักข่าวแล้วนะ เที่ยงนี้ งานเสร็จแล้วใช่ไหม” เสียงแหลมสูงที่ได้ยินทำให้ลตางค์รีบพลิกแฟ้มดึงงานที่ตัวเองอดตาหลับขับตานอนทำมาทั้งคืนส่งให้

ปานทิพย์รับไปกวาดตามอง ก่อนจะหันมาส่งต่อ “ยังต้องปรับอีกหน่อย อีเมลไฟล์ให้ด้วยแล้วกัน เดี๋ยวจะจัดการเอง”

“ค่ะ”

หัวหน้าฝ่ายประชาสัมพันธ์คนสวยพยักหน้าพอใจ ขยับตัวจะเดินต่อไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองที่แม้ว่าจะไม่มีผนังกั้นเป็นห้องแต่ก็มีฉากล้อมกรอบเป็นสัดเป็นส่วน ทว่ายังไม่ทันก้าวไปไหนปานทิพย์ก็หมุนตัวกลับมาหาลตางค์เสียก่อน

“อ้อ กาแฟวันนี้งดนะ ขอเป็นชาสมุนไพรแล้วกัน แล้วนั่นอะไรน่ะ…ทำไมกระโปรงเลอะแบบนั้น”

คิ้วที่เขียนเข้ารูปสวยของปานทิพย์ขมวดมุ่นเข้าหากัน ตาที่กรีดขอบด้วยอายไลเนอร์จิกมองรอยเปื้อนบนกระโปรงของลตางค์อย่างไม่ชอบใจนัก

“คือ…ตางค์ หกล้ม…น่ะค่ะ” ลตางค์ตอบไม่เต็มเสียงนัก

“อายุเท่าไรแล้ว ทำไมไม่รู้จักระวัง ก็ย้ำแล้วเมื่อวานนี้ว่าให้แต่งตัวดีๆ จะไปหานักข่าว มอมอย่างนี้เคยคิดถึงภาพลักษณ์ของบริษัทกับสินค้าบ้างไหมว่าใครจะมองยังไง” เสียงที่แหลมสูงอยู่แล้วของปานทิพย์สูงขึ้นอีกเมื่อได้อารมณ์ขุ่นมาเป็นตัวเร่ง

พนักงานคนอื่นๆ ที่นั่งร่วมห้องแม้ต่างฝ่ายเหลือบตามามองลตางค์ที่ตอนนี้หน้าจ๋อยอย่างนึกสงสาร แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไร มีเพียงสินีเท่านั้นที่กล้าพอ

“เช็ดเดี๋ยวก็หายหรอกค่ะ ไปตางค์ ไปจัดการเสีย”

“ก่อนไปก็ส่งอีเมลเสียก่อนด้วย ฉันยังต้องแก้งานของเราอีกเยอะเลยรู้ไหม จริงๆ เลย เรียนจบคะแนนดีมาได้ยังไงนะลตางค์ ระบบการศึกษาสมัยนี้มันมีปัญหาหรือเปล่าเนี่ย ทำไมต้องให้ย้ำให้สอนกันบ่อยๆ ฉันล่ะเหนื่อยจริงๆ กับพวกเด็กใหม่เนี่ย” ปานทิพย์สะบัดหน้าเดินจากไปอย่างหัวเสีย

ลตางค์หน้าหมอง หันไปขอบคุณสินีเสียงเบาก่อนจะรีบอีเมลส่งงานตามคำสั่ง แล้วลุกไปจัดการตัวเองในที่สุด