ทดลองอ่าน ทาสหญิงพลิกแผ่นดิน บทที่ 5 – บทที่ 6

ลูกปัดหินทั้งสามมีขนาดเล็ก เจียระไนได้เกลี้ยงเกลา เพียงแต่แยกแยะไม่ออกว่าเป็นอัญมณีอะไร บนลูกปัดหินทุกเม็ดมีกระจุกแสงเป็นเส้น หรือที่ปกติเรียกกันว่า ‘ตาแมว’ ที่ทำให้เฉิงตั๋วตกใจก็คือลูกปัดหินตาแมวทั้งสามเม็ดต่างเป็น ‘ฉงถง’

เดิมทางดินแดนตะวันตกมีอัญมณีมาก และมีอัญมณีที่เจียระไนแล้วบางส่วนสามารถรวมแสงเป็นเส้น ไม่ว่าจะหมุนอัญมณีอย่างไร เส้นแสงนั้นก็จะอยู่ตรงกลางเสมอคล้ายดวงตาแมว และก็มีอัญมณีชนิดหนึ่งซึ่งสามารถรวมเส้นแสงเป็นสองเส้นขนานกัน เรียกว่าฉงถง สิ่งนี้นับว่าเป็นของล้ำค่าหาได้ยากในบรรดาอัญมณีตาแมว ล้วนแต่มีค่าควรเมืองทั้งสิ้น อัญมณีที่มีลักษณะเป็นตาแมวในจงหยวน* ล้ำค่ามาก แต่ก่อนเฉิงตั๋วเคยเห็นตาแมวเส้นเดียวในพระราชวัง ส่วนฉงถงเพียงเคยได้ยินราชทูตจากดินแดนตะวันตกพูดถึงเท่านั้น แต่บัดนี้บนสร้อยเส้นนี้กลับมีร้อยอยู่ถึงสามเม็ด นี่เป็นของที่หาได้ยากอย่างยิ่ง นึกไม่ถึงว่าจะอยู่ในมือทาสผู้หนึ่ง

เขาสังเกตความยาวของสร้อย นี่ไม่ใช่สร้อยคอ ทว่าเป็นสร้อยข้อเท้า เป็นสร้อยที่สตรีในแดนตะวันตกสวมใส่ไว้ที่ข้อเท้า อากาศที่ดินแดนตะวันตกร้อนชื้น ในฤดูร้อนจึงมักสวมใส่เสื้อผ้าโปร่งบาง ไม่ยาวถึงขนาดคลุมเท้า ดังนั้นเด็กสาวจึงนิยมหาของมาประดับข้อเท้า ทุกการขยับข้อเท้าและทุกย่างก้าวล้วนละมุนละไมเป็นพิเศษ

เฉิงตั๋ววางสร้อยข้อเท้าลง มองไปที่ฉาฉา นางเห็นเฉิงตั๋วมองมา จึงยื่นสองมือไปหาเขา ส่ายหน้าน้อยๆ แม้นางจะสงบลงบ้างแล้ว ทว่ายังคงปิดบังความร้อนใจไม่มิด แต่จนใจที่ไม่อาจพูดออกมา

เจ๋อเหรินไม่รู้อะไรมาก แต่ก็พอมองออกว่าสร้อยข้อเท้าเส้นนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะมีได้ จึงพูดขึ้นว่า “บางทีอาจจะเป็นของของซิวถูอ๋องที่นางขโมยมา จากนั้นไม่กล้านำออกมา…” เขาพลันเห็นแววตาเฉิงตั๋วฉายแววอำมหิต จึงหุบปากสนิททันควัน

เฉิงตั๋วมองฉาฉา เอ่ยถามเสียงเย็นชา “เจ้าเป็นทาส แต่กลับกล้าแอบเก็บของเช่นนี้เอาไว้ เอาไปทำลายเสีย!” พูดจบก็เตรียมโยนสร้อยข้อเท้าเส้นนั้นไปให้เจ๋อเหริน เจ๋อเหรินกำลังยื่นมือจะรับ ฉาฉากลับลุกพรวดขึ้นกะทันหัน เดินสองก้าวปรี่ไปถึงหน้าโต๊ะเฉิงตั๋ว นางไม่กล้าหยิบกระดาษบนโต๊ะเขามาเขียน จึงจับพู่กันเขียนลงบนหลังมือตัวเองจนถึงข้อมือว่า ‘ของมารดาข้า’ แม้ลายเส้นจะตวัดห้วน ทว่าเขียนได้รวดเร็วยิ่ง

ในตอนที่นางเขียนเสร็จ เฉิงตั๋วก็เห็นแล้ว แต่นางยังคงยื่นมือมาตรงหน้าเขา มือหนึ่งชี้ไปที่สร้อยข้อเท้าเส้นนั้น ในดวงตาเต็มไปด้วยแววร้องขอให้เขาเชื่อ เฉิงตั๋วเก็บมือกลับมา เล่นสร้อยข้อเท้าในมือพร้อมถาม “ในเมื่อเป็นของมารดาเจ้า เหตุใดถึงได้นำไปซ่อนไว้ทั่ว” ฉาฉาหลุบตาลงต่ำ วางมือลงช้าๆ ในใจเฉิงตั๋วกลับเข้าใจดี สร้อยข้อเท้าเส้นนี้สำหรับนางแล้วล้ำค่ายิ่ง แต่นางต้องปรนนิบัติคนด้วยร่างกาย กระทั่งร่างกายตนยังไม่รู้ว่าจะถูกจัดวางอย่างไร จะกล้าสวมใส่สิ่งของเช่นนี้ไว้กับตัวได้อย่างไร

เฉิงตั๋วรู้สึกว่านางไม่ได้โกหก เขายื่นมือออกไปคว้ามือนางมา วางสร้อยข้อเท้าลงไปพร้อมบีบมือนาง “ข้าอนุญาตให้เจ้าใส่เอาไว้ได้ หากนำไปฝังไว้อาจทำหายหรือไม่ก็พังเสียหาย”

ครั้นเห็นแววตานางที่มองมายังตนยังคงสงสัยไม่คลาย เฉิงตั๋วก็ถอนหายใจเบาๆ จับมือนางง้างนิ้วออก หยิบสร้อยข้อเท้าออกมา แล้วก้มตัวลงจากเก้าอี้ สวมให้นางที่ข้อเท้าซ้าย

ภาพนี้ตงฟางเห็นแล้วไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เจ๋อเหรินกลับตกใจยกใหญ่ เรียกได้ว่าตกใจจนตาโตอ้าปากค้าง

ไม่พูดถึงเรื่องเฉิงตั๋วซึ่งมีสถานะสูงศักดิ์ถึงกับก้มตัวลงสวมเครื่องประดับเท้าให้ทาสหญิงผู้หนึ่ง แต่เดิมทีเขาไม่เคยให้ความสนใจกับสตรี ต่อให้ชายารองในจวนอ๋องใช้วิธีออดอ้อนแย่งชิงความโปรดปรานทุกหนทางก็ยังไม่แน่ว่าจะแลกกับคำชื่นชมจากปากเขาได้สักคำ ตอนแรกที่ชายาเอกเซียวซื่อ ของจิ้งหย่วนชินอ๋องจากไปด้วยอาการป่วย กระทั่งฝ่าบาทยังรับสั่งให้ขุนนางขั้นสามลงไปสวมชุดไว้ทุกข์ แต่เจ้านายท่านนี้กลับเพิ่งเร่งรีบกลับจากแนวหน้า เพราะเรื่องนี้บิดาของชายาเอกเซียวซื่อ อัครเสนาบดีเซียวอวิ๋นซานจึงไม่พอใจลูกเขยผู้นี้อย่างมาก หากวันนี้อัครเสนาบดีเซียวอวิ๋นซานได้มาเห็นภาพนี้ เกรงว่าคงโกรธจนเคราสั่น หมดสติไปทันที