ทดลองอ่าน ทิวาหลอมทราย ชุด ม่านรักฐานันดร บทนำ-บทที่ 1

ธรณินเจ็บบริเวณที่ถูกกระชากแต่เธอไม่แสดงท่าทีใดๆ เพราะไม่อยากเปิดเผยความอ่อนแอให้ผู้ชายคนนี้ได้เห็น ต่อให้เขาจะเคยรู้จักเธอดีมากกว่าใครๆ ก็ตาม

“คุณมันไม่เป็นลูกผู้ชาย ใช้กำลังกับผู้หญิง!” เธอชิงเป็นฝ่ายต่อว่าก่อน

“ถ้าผมไม่ทำแบบนี้คุณจะยอมหยุดอาละวาดมั้ยล่ะ” เขาถามเหมือนรู้จักเธอดี “ทำบ้าอะไรของคุณ คิดว่าถ่ายละครอยู่หรือไง”

ร่างสูงถามต่อด้วยน้ำเสียงเข้มจัด ดวงตาคมกริบที่มองมาและน้ำเสียงของเขากำลังตำหนิเธออย่างชัดเจน และนี่แหละที่ทำให้เธอฉุนขึ้นมาอีกครั้ง

“แล้วคุณล่ะทำบ้าอะไร คิดว่าตัวเองอยู่ในละครก็เลยทำตัวเป็นองครักษ์พิทักษ์นางเอกกับพระเอกเหรอถึงได้รีบลากฉันออกมา แหม! น่าเสียดายจัง ฉันกำลังสนุกอยู่เชียว” ธรณินลอยหน้าลอยตาตอบโต้

“แซนด์…”

ชายหนุ่มเรียกเธอด้วยชื่อเล่นอย่างคุ้นเคย เขาทำเสียงเหมือนอ่อนอกอ่อนใจกับเธอ และทำเหมือนผู้ใหญ่ที่อยากจับเด็กดื้ออย่างเธอมาตีสักครั้ง…การกระทำของเขาเหมือนเข็มแหลมคมที่จี้หัวใจเธอ

เขาไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อเล่นเธอด้วยเสียงนี้

ไม่มีสิทธิ์ทำเหมือนในอดีตเพราะเธอไม่ใช่เด็กดื้อของเขา…ไม่ใช่มานานแล้ว!

“ผมพาคุณออกมาก่อนเพราะรู้ว่าคุณมันร้ายกาจขนาดไหน แค่นี้คุณก็ทำลายงานแต่งของพวกเขาจนพังพินาศไปหมดแล้ว คิดบ้างมั้ยว่ากำลังทำลายอนาคตใคร คุณนี่มัน…ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ” เขาเว้นวรรคเหมือนให้เธอเลือกเติมคำในช่องว่างเอง แต่เธอรู้ว่าคำที่เขาเว้นไว้ไม่ใช่คำพูดดีๆ แน่นอน

“ถ้าคุณจำได้ว่าเมื่อก่อนฉันร้ายขนาดไหน คุณก็น่าจะรู้ว่าวันนี้ฉันร้ายได้มากกว่านี้อีก!” ธรณินพยายามข่มความโกรธเอาไว้ เธอไม่ปฏิเสธในสิ่งที่เขาต่อว่าและยอมรับมันอย่างไม่สะทกสะท้าน

เพราะเธอยินดีที่จะร้ายเพื่อปกป้องคนที่เธอรัก…

“แต่ฉันมีเหตุผลเสมอเวลาที่ตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง คุณอาจจะคิดว่าฉันทำในสิ่งที่ไร้วุฒิภาวะเหมือนในอดีต แต่ก่อนที่จะตัดสินใจว่าฉันเป็นคนเลว…รบกวนคุณไปถามสองคนนั้นก่อนว่าพวกมันทำอะไรกับเพื่อนฉันเอาไว้บ้าง ฉันถึงต้องถ่อมาแหกพวกมันจนถึงในงานแต่ง!”

หญิงสาวบอกก่อนจะเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมองร่างสูง ต่อให้ความรู้สึกแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นจากการได้พบเขาจะพุ่งเข้ามารบกวนจิตใจเธอก็ตาม…ธรณินพยายามที่จะไม่แสดงท่าทีแยแส แต่ให้ตายเถอะ! เธอไม่คิดเลยจริงๆ ว่าจะต้องมาเจอ ‘ทิวา วงศ์เทวา’ ที่นี่หลังจากเลิกกับเขาไปหกปีแล้ว

ใช่! เขาคือแฟนเก่าของเธอ

แฟนเก่า…ที่เธอให้นิยามเอาไว้ว่าเหมือน ‘อ้วกที่เคยถุยลงพื้น’ ซึ่งเธอจะไม่มีวันกลับไปกินอีกเด็ดขาด!