ทดลองอ่าน ทิวาหลอมทราย ชุด ม่านรักฐานันดร บทที่ 2-บทที่ 3

บทที่ 2

ใครคนหนึ่ง…ซึ่งลืมไม่ลง

บ้านของทิวาเป็นบ้านสีขาวที่ดูทันสมัยหลังใหญ่ ตั้งอยู่บนพื้นที่สองงานกว่าๆ รอบบ้านมีสนามหญ้าสีเขียวสบายตา ด้านหลังมีต้นไม้และปลูกผักสวนครัวหลายอย่าง ด้านหน้าปลูกต้นไม้น้อยใหญ่ รวมทั้งไม้ดอกไม้ประดับนานาชนิด เพราะ ‘ลดา’ มารดาของเขาเป็นคนรักต้นไม้

ที่ดินผืนนี้ตกทอดมาตั้งแต่รุ่นปู่รุ่นย่า เป็นสมบัติที่บิดาทิ้งไว้ให้ก่อนที่ท่านจะเสียชีวิต เมื่อก่อนบ้านของทิวาเป็นบ้านไม้หลังเล็กทั้งเก่าและซอมซ่อ แต่หลังจากที่ชายหนุ่มประสบความสำเร็จในฐานะนักเขียนและเก็บเงินได้ก้อนใหญ่ เขาก็ต่อเติมบ้านใหม่จนกลายเป็นบ้านหลังปัจจุบัน

อันที่จริงจะบอกว่าต่อเติมก็ไม่ค่อยถูกนักเพราะถ้านำภาพมาเปรียบเทียบกันแล้วมันเหมือนทิวาสร้างบ้านใหม่บนพื้นที่เดิมเลยทีเดียว

“เขียนงานไม่ออกอีกแล้วเหรอลูก”

เสียงของลดาทำให้หนุ่มร่างสูงที่ยืนสูบบุหรี่พิงเสาเทอร์เรซในสวนหน้าบ้านถึงกับสะดุ้งเบาๆ ทิวาหันมายิ้มบางๆ ให้กับมารดาขณะที่มือใหญ่ดับบุหรี่กับที่เขี่ยบุหรี่ใกล้ๆ เพราะเขาไม่อยากให้ท่านต้องสูดดมสารพิษจากบุหรี่ด้วย ความจริงทิวาไม่ใช่คนติดบุหรี่ เขาจะหยิบมันขึ้นมาสูบบ้างเวลาที่เคร่งเครียดหรือคิดงานไม่ออกเท่านั้น อีกทั้งยังตั้งใจว่าจะเลิกบุหรี่ตามคำขอของมารดา แต่เขาก็ยังเลิกไม่ได้สักที

“ตันมาหลายวันแล้วครับ”

ชายหนุ่มตอบพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ เพราะมารดาเดาถูกซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ด้วยว่าสาเหตุที่ทำให้เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบนั้นมีเพียงไม่กี่อย่าง และสาเหตุหลักก็มาจากการเขียนงานไม่ออกนั่นเอง

“แม่เอากาแฟกับบราวนี่มาให้ทิวาลองชิม”

ลดาบอกพร้อมรอยยิ้มเผื่อจะทำให้ลูกชายอารมณ์ดี

“แม่เพิ่งลองหัดทำ ถ้าอร่อยก็ว่าจะทำไปฝากร้านกาแฟหน้าปากซอยขาย เขาบอกว่าคุกกี้ขายดีมาก อยากให้แม่ลองทำอย่างอื่นไปเพิ่ม แม่ว่าจะลองทำพวกชีสเค้กด้วยนะ ลูกค้าน่าจะชอบ”

“ขยันจังเลยครับ แต่ผมบอกหลายครั้งแล้วว่าแม่ไม่ต้องเหนื่อยทำขนมขาย ผมก็ดูแลแม่ได้” ทิวาบอกอย่างอ่อนใจที่ห้ามมารดาไม่ได้เลย “คนอื่นเขามีแต่อยากอยู่บ้านเฉยๆ สบายๆ แต่แม่นี่นะ”

“ดุแม่อีกแล้ว” ลดายิ้มขบขัน

ในอดีตครอบครัว ‘วงศ์เทวา’ ค่อนข้างลำบาก สามีท่านเป็นเพียงข้าราชการเงินเดือนน้อย ท่านก็เลยต้องหารายได้เสริมด้วยการทำขนมขาย ทั้งขนมไทยขนมฝรั่ง ทิวาเห็นมารดาลำบากมาตลอด เขาสัญญากับท่านว่าจะทำทุกอย่างให้ครอบครัวได้อยู่อย่างสุขสบาย และเขาก็สามารถทำได้อย่างที่พูดจริงๆ

เพียงแต่ว่าท่านไม่อยากอยู่เฉยๆ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่า อย่างน้อยๆ ให้ท่านได้หยิบจับงานบ้าง หารายได้เป็นค่าน้ำค่าไฟช่วยลูกบ้าง ก็ทำให้ท่านมีความสุขและสบายใจแล้ว

“แม่รู้ว่าวาเลี้ยงแม่ได้ แต่แม่เคยทำงานมาตลอด จะให้อยู่บ้านเฉยๆ แม่ทำไม่ได้หรอก”

“แม่ก็พูดอย่างนี้ตลอดเลยนะครับ ผมเป็นห่วงแม่นะรู้มั้ย”

“วาไม่ต้องห่วงแม่หรอกลูก” ลดายิ้มบางๆ ท่านรับรู้ได้ถึงความห่วงใยจากลูกชายเป็นอย่างดี “แม่รู้กำลังของตัวเองดี ที่ทำอยู่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไร ทำแก้เบื่อไปตามประสาคนแก่เท่านั้นแหละ อีกอย่างถ้าแม่เลิกทำ แทนที่ร้านกาแฟเขาจะได้กำไรนิดๆ หน่อยๆ จากการวางขายขนมเรา เขาก็จะขาดรายได้ส่วนนี้ และลูกค้าที่ติดขนมเราก็จะไม่ได้กินขนมอร่อยๆ วาห้ามแม่ไม่ให้ขายขนมแบบนี้มันบาปนะ”

“อ้าวแม่…”

‘คนบาป’ เท้าเอวมองมารดา

“แม่ล้อเล่นจ้ะ”

ลดาหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นสีหน้าของลูกชายที่จู่ๆ ก็กลายเป็นคนบาปเสียอย่างนั้น