ทดลองอ่าน ทิวาหลอมทราย ชุด ม่านรักฐานันดร บทที่ 5

“เราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ผมบอกแล้วไงว่าตาก็อยู่ส่วนตา คุณก็อยู่ส่วนคุณ จะรื้อฟื้นขึ้นมาพูดอีกทำไม ตาเขายอมรับได้ที่ผมมีคุณกับลูก ขอแค่คุณอยู่เงียบๆ อย่าเปิดเผยตัว และอย่าไปวุ่นวายกับตาก็พอ”

‘อยู่เงียบๆ อย่าเปิดเผยตัว…’

รศิตากำหมัดแน่นขณะทบทวนคำพูดของสามีอยู่ในใจด้วยความเจ็บช้ำ เขาจะไม่รักเธอและไม่เห็นคุณค่าของเธอก็ไม่เป็นไร แต่กับลูก…เขาไม่คิดจะรัก ไม่คิดจะเหลียวแลบ้างเลยหรือ

“อย่าชวนผมทะเลาะนะ ผมทำงานก็เหนื่อยพออยู่แล้ว ไหนจะต้องตามล้างตามเช็ดเรื่องที่เพื่อนคุณไปก่อไว้อีก ทำตามที่ผมบอก เราจะได้อยู่กันอย่างสงบๆ แล้วผมจะแวะมาหาคุณกับลูกเดือนละครั้ง”

อีกครั้งที่ภาคินโยนความผิดให้รศิตาคนเดียว แค่เธออยากเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นภรรยาให้ตัวเองและเรียกร้องสิทธิ์ความเป็นลูกให้กับน้องภู มันหมายความว่าเธอชวนเขาทะเลาะอย่างนั้นหรือ

ภาคินไม่เคยนึกถึงวันเก่าๆ และจำไม่ได้เลยใช่มั้ยว่าเธอเคยทำอะไรเพื่อเขาบ้าง

ในวันที่เขามีแต่ตัว เธอไม่ใช่หรือที่อยู่ข้างๆ เขา คอยให้กำลังใจเขา สนับสนุนเขา และผลักดันเขาจนมีวันนี้ แต่พอเขาโด่งดังและมีชื่อเสียง เขากลับถีบหัวส่งเธอกับลูกเหมือนหมาข้างถนนไม่มีผิด

‘ผู้ชายคนนี้ไม่เคยรักแกเลย’

‘…’

‘เมื่อก่อนที่เขาดีกับแกก็เพราะแค่มีคนให้เกาะ พอเขาโด่งดังแล้วสันดานชั่วก็ออกมาอย่างที่เห็น เขาทิ้งแกทิ้งลูกไปแต่งงานใหม่เพราะผู้หญิงคนใหม่ทั้งสวยกว่าแก ดังกว่าแก และทำให้เขามีงานมีเงินมากกว่าแก สักวันถ้าเขามีลูกกับผู้หญิงคนนั้น เขาจะยิ่งไม่เห็นค่าของแกกับลูก ตาสว่างสักทีเถอะศิ!’

ต่อให้ใครจะมองว่าธรณินปากร้าย เสนอหน้ายื่นมือเข้ามายุ่งเรื่องชาวบ้าน และยุยงให้ผัวเมียเลิกกัน แต่สิ่งที่ธรณินพูดเป็นความจริงทุกอย่าง มีแต่เธอเท่านั้นที่ยังจมปลักกับคำว่ารักในอดีตและยังหลอกตัวเอง

รศิตาหลอกตัวเองว่าเธอกับลูกยังมีความหมายสำหรับภาคิน

แต่ในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่…

เธอกับลูกไม่มีตัวตนในสายตาเขาเลยด้วยซ้ำ!

“ถ้ามันยากเย็นขนาดนั้นคุณก็อย่ามาเลยดีกว่า ลูกคนเดียวฉันเลี้ยงเองได้”

หญิงสาวกลั้นใจบอกด้วยความเจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าตนเองกำลังคิดอะไรถึงกล้าพูดออกไปแบบนั้นทั้งๆ ที่ผ่านมาเธอไม่มีความกล้าหาญที่จะต่อรองกับภาคินเลยสักนิด เพราะกลัวว่าจะต้องเสียเขาไปจริงๆ

แต่ไม่สิ! ครั้งนี้ไม่ใช่การต่อรอง เพียงแต่รศิตารู้สึกว่าทุกวันนี้เธอมีคนรักก็เหมือนไม่มี เธอยอมถอยมามากพอแล้ว เธอยอมเจ็บปวดและยอมเป็นฝ่ายทนจนถึงขีดสุดแล้ว สุดท้ายเธอก็จำเป็นจะต้องเลือกว่าเธอจะทนต่อไปหรือจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว และใช่! ตอนนี้เธอกำลังเลือกที่จะไม่ทน!