ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 10

คาดไม่ถึงว่าหลิวเซียงเซียงฟังคำกล่าวของหลูซื่อแล้วจะย้อนถาม “ท่านน้า ข้ารู้แค่ว่าท่านถูกขังอยู่ที่นี่รอเข้าพิธีมงคล แสดงว่าท่านคงไม่เต็มใจ จะเล่าให้ข้ารู้สักนิดได้หรือไม่ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร”

หลูซื่อเห็นนางมีท่าทางสุขุมเยือกเย็น ก็เล่าสั้นๆ ว่าหวังซื่อกับบุตรสาวและแม่สื่อหวังวางอุบายให้ร้ายตนเอง และถูกจับตัวมาที่นี่กลางดึกได้อย่างไรรอบหนึ่ง

หลิวเซียงเซียงฟังนางเล่าจบ ลุกขึ้นย่ำเท้าวนไปวนมาในห้องอยู่หกเจ็ดรอบถึงหมุนกายก้าวฉับๆ มาที่หน้าเตียง พูดกับหลูซื่อเสียงเบาๆ “ท่านน้า ท่านกับเสี่ยวอวี้รีบเก็บข้าวของโดยไว ข้ามาที่เรือนหลังนี้หลายครั้ง ชั้นสองมีหน้าต่างอยู่บานหนึ่งสามารถกระโดดออกไปที่ถนนด้านหลังได้ ตอนข้ามาที่นี่ กลัวพวกหญิงรับใช้จะไม่ให้เข้าเลยขโมยพวงกุญแจของเจิ้งลี่มา ในนั้นมีกุญแจของชั้นสองด้วย ประเดี๋ยวข้าจะปล่อยให้พวกท่านหนีไป หลังจากนั้นพวกท่านก็รีบหนีไปให้ไกลที่สุด”

หลูซื่อกับอี๋อวี้ตกใจไปตามๆ กัน อี๋อวี้อดพูดขึ้นไม่ได้ “พวกข้าไปแล้ว ท่านจะทำอย่างไร”

หลิวเซียงเซียงหัวร่อเบาๆ แล้วกล่าว “ข้าแค่แกล้งนอนหมดสติไป รอเมื่อมีคนมาพบ ค่อยบอกว่าพวกเจ้าตีหัวข้าจนสลบแล้วหนีไปก็หมดเรื่อง เจิ้งลี่โปรดปรานข้ามาก คงไม่เอาผิดกับข้าหรอก”

อี๋อวี้อาจไม่แจ่มแจ้งเรื่องในเรือนหลังของตระกูลใหญ่เหล่านี้ แต่หลูซื่อรู้ซึ้งดี นางจับมือหลิวเซียงเซียงไว้พลางพูด “ไม่ได้ เจ้านึกว่าข้าเป็นคนโง่หรือ” ถ้าหลิวเซียงเซียงได้รับความโปรดปรานมากจริงๆ ไฉนผ่านมาสามปีแล้ว เจิ้งลี่ไม่แม้แต่จะยกฐานะนางขึ้นเป็นอนุ

อี๋อวี้นึกแค่ว่าหลูซื่อกลัวว่าพวกนางไปแล้ว หลิวเซียงเซียงจะถูกเอาผิด เมื่อนางคิดไปถึงเจิ้งลี่ที่ได้พบหน้าเมื่อหลายราตรีก่อน ส่งผลให้พลอยเป็นห่วงไปด้วย นางกลอกตาทีหนึ่งแล้วเอ่ยกับหลิวเซียงเซียง “พี่เซียงเซียง ข้าว่าท่านไปพร้อมกับพวกข้าเถอะ”

หลูซื่อพูดผสมโรงอยู่ด้านข้าง “นั่นสิ เซียงเซียง ไปกับน้านะ”

มารดาของหลิวเซียงเซียงแซ่จ้าว ล้มป่วยจากไปในปีที่บุตรสาวถูกพาตัวไปชดใช้หนี้แทน พิธีศพยังต้องให้คนในหมู่บ้านช่วยกันจัดให้ ตอนนั้นทุกคนเคยไปหาสองพี่น้องสกุลหลิว ตัวพี่ใหญ่หลิวกุ้ยนั้นไม่รู้ว่าไปอยู่แห่งหนตำบลใด ส่วนหลิวเซียงเซียงถูกกักอยู่ในจวนสกุลจางไม่ให้พบปะผู้ใด ฉะนั้นบัดนี้นับได้ว่านางมีตัวคนเดียวโดดเดี่ยวแล้ว

หลิวเซียงเซียงได้ยินคำพูดของพวกนางแล้วจิตใจเอนเอียงอยู่มาก แต่พอคิดถึงว่าสัญญาขายตัวยังอยู่ในมือเจิ้งลี่ จะไปที่ใดล้วนต้องเป็นบ่าวไพร่อยู่ดี ด้วยเหตุนี้นางจึงกล่าวด้วยสีหน้าหม่นหมอง “ข้าไปไม่ได้ ในมือของเจิ้งลี่มีสัญญาขายตัวของข้าอยู่”