ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 11

หลังขบวนเดินทางออกจากหมู่บ้านเค่าซาน ถึงอี๋อวี้จะง่วงงุน แต่ด้วยหวั่นเกรงว่าหลับไปแล้วไม่รู้จะไปยังที่ใดอีก ทำให้นางฝืนข่มความง่วงเลิกม่านหน้าต่างขึ้นมองทิวทัศน์ด้านนอกที่เลื่อนผ่านสายตาไปอย่างเร็วรี่ พลางคิดคำนึงถึงเรื่องราวระหว่างที่ตนเองหมดสติไป ความรู้สึกที่เป็นจริงปานนั้นไม่คล้ายความฝัน จะบอกว่าวิญญาญหลุดออกจากร่างคงไม่ผิดกันสักเท่าไหร่ โดยเฉพาะยังได้ยินเสียงสนทนาของเหล่าไป๋เสี่ยวเฮยพี่น้องคู่นั้น นางแทบจะมั่นใจได้ว่าตนเองสลบไปแล้วกลับเข้าร่างเดิมอีกครั้ง ทั้งได้ยินเรื่องราวที่ไม่เคยรู้มาก่อนในครั้งนั้นโดยไม่ตั้งใจ

หากจะพูดว่าความรู้สึกแรกคือความตกตะลึงโกรธเกรี้ยว แต่เมื่อสงบอกสงบใจลงได้แล้วกลับเป็นความสำนึกเสียใจ หลังจากได้อยู่ในยุคโบราณเป็นเด็กหญิงตัวน้อยที่มีมารดารักใคร่และพี่ชายเอ็นดูมานานห้าปี นางไม่เป็นคนเก็บตัวมากเท่าในกาลก่อน ยามนี้ได้ย้อนทบทวนความหลัง นางนึกเสียใจที่ตอนนั้นปิดกั้นตนเอง ถึงที่สุดแล้วล้วนมีต้นเหตุมาจากการดูแคลนตนเอง ก่อนข้ามภพสู่อดีต จิตใจของนางอาจจะเข้มแข็งและเป็นคนอดทนไม่ย่อท้อสักปานใด จนแล้วจนรอดยังคงเป็นหญิงสาวที่มีปมด้อยคนหนึ่ง

แม้นนางจะภาคภูมิใจในตนเองด้วยเรื่องต่างๆ มากมาย ไม่ว่าจะเป็นความขยันหมั่นเพียร ยืนหยัดยึดมั่น สุขุมเยือกเย็นหรือเปิดเผยซื่อตรง แต่นางมีปมด้อยมากมายเช่นกัน ทั้งเรื่องความจำไม่ดี หน้าตาธรรมดา และฐานะเด็กกำพร้า ในวัยเด็กที่ถูกกลั่นแกล้งมาโดยตลอด นางมิได้เรียนรู้ที่จะใช้ด้านที่แหลมคมของตนเป็นอาวุธป้องกัน กลับเคยชินกับการทนอะไรได้ก็ทนไป เห็นตนเองด้อยค่าและรู้จักแต่อดกลั้นฝ่ายเดียว เป็นเหตุให้หลายสิ่งหลายอย่างในชีวิตนางเปลี่ยนแปลงไป รวมถึงเรื่องที่นางถูกอาจารย์ที่ปรึกษากับเฉินอิ๋งกดขี่ข่มเหง ล้วนแล้วแต่เป็นเพราะไม่เชื่อในคุณค่าและความสามารถของตน โดยไม่เคยคิดที่จะตั้งข้อสงสัยกับการเลือกและการตัดสินใจของผู้อื่นซึ่งๆ หน้า

ครั้นนางมีโอกาสได้ย้อนเวลากลับมาตั้งต้นใหม่อย่างไม่คาดฝัน บัดนี้ดูไปแล้วความอดกลั้นและปมด้อยของตนเองละม้ายเรื่องชวนขัน คนที่ตายแล้วเกิดใหม่ย่อมมองเห็นเรื่องต่างๆ ได้ทะลุปรุโปร่ง ราวกับว่านางสมควรเป็นคนเฉกนี้แต่แรก ยังคงขยันหมั่นเพียรหากรู้จักผ่อนคลาย ยังคงยืนหยัดยึดมั่นหากเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง ยังคงสุขุมเยือกเย็นหากไม่ขาดความร่าเริงสดใส ยังคงเปิดเผยซื่อตรงหากไม่ไร้เล่ห์กลอุบาย แล้วนิสัยใจคอของนางในตอนนี้ มิใช่เพียงเพราะนางฉลาดมากขึ้น หรือรูปโฉมนางไม่สามัญดาษดื่นอีกต่อไป หรือนางมีญาติพี่น้องแล้ว มันไม่ใช่เพราะได้ครอบครองสิ่งเหล่านี้เท่านั้น หากนางได้ปลดเปลื้องจากพันธนาการที่คล้ายโซ่ตรวนหนักอึ้งนั่นไปแล้ว

บางครั้งคนเราก็เป็นเช่นนี้เอง เรื่องที่ทึกทักไปเองว่าคิดไม่ตก เมื่อกาลเวลาผันผ่าน ได้มองย้อนกลับไปในอดีตด้วยแง่มุมที่เปลี่ยนไป ก็จะปล่อยวางได้เองและไม่ยึดติดกับเรื่องที่ผ่านมาอีก

หลังจากปลงตกได้ อี๋อวี้ปลอดโปร่งใจขึ้นทันใด พอเหลือบเห็นหลิวเซียงเซียงเอนพิงหลูซื่อหลับไปอย่างทนไม่ไหว นางก็ต้านทานความง่วงงุนได้ยากเย็นขึ้นทุกที พอสติเริ่มพร่าเลือนจึงเอนกายลงในอ้อมแขนของหลูซื่อเข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วย

อาชาสองตัวที่เทียมรถคันนี้ผิดแผกจากทั่วไปอย่างมาก ต่อให้มีสตรีสามนางกับสัมภาระเพิ่มขึ้น พวกมันยังห้อตะบึงไปได้ดุจเดิม ยามอี๋อวี้ตื่นขึ้นมาอีกครา ท้องฟ้าสว่างจ้าแล้ว รถม้าคันนี้แล่นมาได้ราวสองร้อยลี้เป็นอย่างน้อย จากที่อาเซิงบอกไว้ตอนนี้ผ่านอำเภอชิงหยางที่ขึ้นอยู่กับเมืองฮั่นโจวมาแล้ว และเข้าสู่เขตแดนเมืองหร่านโจว

ตอนเพิ่งตื่นแรกๆ อี๋อวี้ยังรู้สึกหวาดผวาที่ตนเองหลับไป เคราะห์ดีที่ไม่เกิดเรื่องประหลาดอะไรอีก นางจึงค่อยๆ ผ่อนคลายจิตใจลง เลิกม่านขึ้นมองออกไปข้างนอก

เพื่อไม่ให้รถม้าสะเทือนโคลงเคลง พวกเขาเดินทางบนถนนหลวงเจี้ยนหนานที่มีพื้นทางราบเรียบ พอเข้าสู่หร่านโจวได้ไม่นานก็พบด่านเก็บค่าผ่านทาง ซึ่งต้องจ่ายตามจำนวนคนไม่ว่าอายุเท่าไหร่คนละสิบอีแปะ หลูซื่อชิงลอดตัวลงจากรถม้าตัดหน้าอาเซิง หยิบค่าผ่านทางของห้าคนยื่นส่งให้เจ้าหน้าที่ประจำการด่านนี้ หลังกลับเข้าไปในรถม้านางอธิบายให้อี๋อวี้ที่ทำหน้างุนงงว่าการเดินทางเข้าออกระหว่างมณฑลจะต้องจ่ายค่าผ่านทางตามบัญญัติของราชสำนัก

พวกนางสามคนนั่งชิดผนังด้านหนึ่งของตัวรถม้าดังเก่า ด้านคุณชายฉางที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งยังคงนั่งนิ่งอยู่ในท่าเดิมไม่ขยับไปทางไหนนับแต่อี๋อวี้หลับไปตื่นหนึ่ง นางเห็นแล้วยังรู้สึกเมื่อยขบแทนเขาอยู่บ้าง อ้าปากจะถามไถ่หลายครั้งหลายหน แต่พอเห็นสีหน้าที่นิ่งเฉยเป็นนิจนั่น ทั้งนึกถึงที่อีกฝ่าย ‘แสร้งหูหนวกเป็นใบ้’ ตอนอยู่ที่เรือนสกุลหลู นางก็ข่มใจกลืนคำพูดกลับลงไป อี๋อวี้หาได้รู้ไม่ว่าระหว่างที่นางหลับสนิทอยู่ มารดาเคยคะยั้นคะยอให้คุณชายฉางนอนหลับพักผ่อนบ้างอยู่เหมือนกัน ทว่าเขากลับส่ายหน้าน้อยๆ เป็นการปฏิเสธ

หลังจากเดินทางต่อไปอีกหลายสิบลี้ อี๋อวี้ทนเสียงท้องร้องประท้วงไม่ไหว ยื่นหน้าไปกระซิบชิดริมหูมารดาว่าตนเองหิวแล้ว หลูซื่อได้แต่หยิบน้ำสะอาดที่เตรียมไว้ล่วงหน้าให้นางดื่มรองท้องก่อน ยังพูดกับนางเบาๆ ว่าตนเองก็หิวแล้วเหมือนกัน และบอกให้นางอดทนไว้สักหน่อย

อี๋อวี้เพิ่งดื่มน้ำไปสองอึก รถม้าพลันชะลอความเร็วทีละน้อยจนจอดสนิท อาเซิงแง้มม่านขึ้นมุมหนึ่ง ชะโงกศีรษะเข้ามา เอ่ยถามคุณชายฉางด้วยสุ้มเสียงแผ่วเบา “คุณชาย ข้าจดจำได้ว่าข้างหน้ามีตำบลเล็กๆ แห่งหนึ่ง พวกเรามิสู้หยุดพักที่นั่นชั่วครู่ จะได้ถือโอกาสให้อาหารม้าด้วยนะขอรับ”

คุณชายฉางพยักหน้าน้อยๆ อาเซิงถึงหันไปพูดกับพวกหลูซื่อ “ฮูหยิน ไปต่ออีกไม่ถึงหนึ่งเค่อจะเป็นตำบลแห่งหนึ่ง พวกเราหยุดกินอาหารพักผ่อนราวครึ่งชั่วยามค่อยออกเดินทางต่อ ได้หรือไม่ขอรับ”

หลูซื่อย่อมพยักหน้าตกลงแน่นอน อี๋อวี้รอจนอาเซิงหันศีรษะออกไปแล้วจึงลอบชำเลืองมองคุณชายฉางด้วยแววตาฉงนสนเท่ห์ เมื่อครู่ตอนนางดื่มน้ำ เหลือบเห็นทางหางตาอย่างชัดเจนว่าคุณชายฉางเคาะนิ้วชี้กับผนังตัวรถเบาๆ สองที จากนั้นอาเซิงก็หยุดรถม้า

หรือว่าคุณชายฉางได้ยินที่ข้ากระซิบกระซาบกับท่านแม่ ถึงได้…

อี๋อวี้กลืนน้ำลายทีหนึ่ง ลอบพยักหน้ากับตนเอง การคาดคะเนนี้มีความเป็นไปได้สูงเลยทีเดียว ด้วยเหตุฉะนี้ในใจของอี๋อวี้ หนุ่มน้อยผู้มีพระคุณท่านนี้ได้รับการเลื่อนขั้นจากคนประหลาดไร้มนุษยสัมพันธ์ที่แสร้งหูหนวกเป็นใบ้มาเป็นคนประหลาดไร้มนุษยสัมพันธ์ที่แสร้งหูหนวกเป็นใบ้ทว่าช่างเอาใจใส่นิดหน่อย