ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 9

“ใคร่ครวญอะไรดีแล้ว” น้ำเสียงของหลูซื่อแกมกังขา

“ถึง…ถึงขั้นนี้แล้วเจ้ายังจะปิดบังเรื่องนี้กับข้าอีก เจ้าจะออกเรือนใหม่จริงๆ หรือ”

“อะไรนะ!” หลูซื่อตะเบ็งเสียงขึ้นกะทันหัน

“สองสามวันนี้เรื่องที่เจ้าจะออกเรือนใหม่ลือไปทั่วหมู่บ้านแล้ว มีแต่ข้าเพิ่งจะรู้เอาเมื่อเช้านี้ ถึงได้มาถามไถ่เจ้านี่อย่างไรเล่า”

“เป็นผู้ใดกันที่บอกว่าข้าจะออกเรือนใหม่” หลูซื่อกัดฟันกรอด ถามเสียงเน้นหนักทีละคำ

“ตอนข้าอยู่ในแปลงนาเมื่อเช้านี้ได้ยินพวกสตรีคุยเล่นกัน พอถามความดูถึงรู้เรื่องนี้ เอ้อร์เหนียง เจ้าคิดอย่างแจ่มแจ้งแล้วจริงๆ หรือ ถึงเรื่องแบบนี้มิใช่ว่าไม่เคยมีมาก่อน แต่อย่างไรเจ้ายังมีลูกอีกสามคน หลูจื้อก็ไปสอบเข้ารับราชการที่เมืองหลวง นี่ถ้าเจ้าออกเรือนใหม่จริงๆ กลับไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของเจ้าเท่าไหร่”

“พี่หนิวซื่อ ท่านบอกข้าที พวกนางพูดหรือไม่ว่าข้าจะออกเรือนใหม่ไปกับผู้ใด” ดูเหมือนน้ำเสียงของหลูซื่อจะสงบลงบ้าง

“เอ๊ะ? มิใช่นายท่านจางที่ตำบลจางหรอกหรือ เจ้า…เอ้อร์เหนียง เหตุใดสีหน้าเจ้าไม่สู้ดีเลย”

หนิวซื่อกล่าวคำนี้จบ ด้านนอกไม่มีความเคลื่อนไหวใด ผ่านไปอีกอึดใจหนึ่ง เสียงพูดอย่างสะกดกลั้นของหลูซื่อดังขึ้นอีกครา

“พี่หนิวซื่อ ข้าไม่เคยพูดว่าจะออกเรือนใหม่ แล้วก็ไม่มีความคิดนี้ด้วย นี่ต้องเป็นการกุข่าวลือลับหลังข้าเป็นแน่ ถ้าท่านได้ยินเสียงซุบซิบถึงข้ากับนายท่านจาง ข้าพอจะรู้แล้วว่าเป็นผู้ใดที่เล่นไม่ซื่ออยู่เบื้องหลัง”

“เอ๊ะ?”

หลังจากเสียงอุทานด้วยความแปลกใจครามครันของหนิวซื่อดังขึ้น หลูซื่อยากจะควบคุมตนเองได้อีก นางตบโต๊ะลุกขึ้นแล้วกล่าว “ไม่ได้ ข้าต้องไปหาเจ้าคนสารเลวที่เที่ยวนินทาว่าร้ายผู้อื่นไปทั่วคนนั้นประเดี๋ยวนี้”

ยามนี้จิตใจของหลูซื่อปนเปไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและตกใจ นางนึกว่าเรื่องไม่เป็นสาระเรื่องนั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่านางเพิ่งส่งบุตรชายออกเดินทางก็บังเกิดเรื่องเหลวไหลในคราวนี้ขึ้นอีก

วันนั้นนางปฏิเสธแม่สื่อหวังผู้นั้นไปอย่างเด็ดขาดแล้วแท้ๆ ซ้ำยังใช้ไม้กวาดไล่ตีพวกนางออกไป ผู้ใดจะรู้ว่าผ่านไปไม่กี่เดือน ถึงกับมีข่าวลือแพร่ออกมาอย่างนี้ นางเพียงหยุดคิดทบทวนเล็กน้อย ก็รู้ว่าผู้ใดเป็นคนปล่อยข่าวโคมลอยลับหลังตนเอง