ทดลองอ่าน นวลหยกงาม บทที่ 9

อี๋อวี้เห็นท่าทางสงบเยือกเย็นของหวังซื่อแล้วลอบอุทานไม่ได้การในใจ ยังคิดจะอ้าปากพูดก็ถูกนางชิงตัดหน้า “เสี่ยวเหมย มานี่เร็วเข้า บอกกับพวกท่านป้าท่านน้าทั้งหลายว่าปีก่อนตอนท่านพ่อเจ้าไปทำงานในเมืองหลายวันนั้น คืนที่ท่านยายมาที่เรือน ท่านน้าหลูซื่อมาหาแม่ใช่หรือไม่ พอนางกลับไปแม่ยังหารือกับเจ้าว่าจะเอ่ยเรื่องนี้กับท่านยายอย่างไรใช่หรือไม่”

พอนางส่งเสียงเรียกขึ้น อี๋อวี้เพิ่งสังเกตเห็นร่างผอมสูงร่างนั้นกลางกลุ่มคน หลี่เสี่ยวเหมยก้าวออกมาอย่างเชื่องช้า ชำเลืองมองนางแวบหนึ่งอย่างระมัดระวังแล้วรีบเบือนหน้าไปอีกทางไม่กล้ามองนาง อี๋อวี้ตระหนกในใจ ด้วยรู้ว่านี่คืออาการร้อนตัว

แม้นางจะเปล่งเสียงพูดแผ่วเบามาก แต่เหล่าชาวบ้านที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่หยุดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ลงทันทีแล้วเบนสายตาไปจับอยู่ที่หลี่เสี่ยวเหมย รอนางกล่าวให้ความกระจ่างกับทุกคน “คืน…คืนนั้นข้าเห็นท่านน้าหลูมา…มาหาท่านแม่ที่เรือนจริงๆ มาถามเรื่องของนายท่านจางคนนั้น ยัง…ยังขอร้องท่านแม่ให้พูดเรื่องแต่งงานกับท่านยาย…หลังนางกลับไป ท่านแม่ยังหา…หารือกับข้าว่าจะบอกเรื่องนี้กับท่านยายอย่างไร…”

ชาวบ้านทั้งหลายได้ยินคำกล่าวของนาง เดิมทียังระแวงสงสัยแปดส่วน บัดนี้กลับพากันเชื่อสนิทใจทันควัน หลี่เสี่ยวเหมยคนนี้เป็นเด็กที่ทุกคนเห็นมาตั้งแต่เล็กจนโต ถึงจะมีมารดาที่กระทำตัวไม่เหมาะสม แต่นางสุภาพเรียบร้อยไม่เคยโกหกเกเร อีกประการหนึ่ง เด็กน้อยคนหนึ่งจะมีเล่ห์เหลี่ยมอะไรได้ ทั้งมีสายตามากมายหลายคู่มองอยู่ หรือนางยังกล้าพูดโป้ปดมดเท็จ

กระทั่งหนิวซื่อซึ่งยังยึดตัวหลูซื่อไว้ฟังหลี่เสี่ยวเหมยพูดจบ ใบหน้าของนางก็แฝงรอยคลางแคลงสองส่วนยามหันไปมองหลูซื่อที่ทำหน้าบึ้งตึง

ขณะนี้คนทั้งหมู่บ้านไม่ได้สนใจมองเด็กหญิงที่กล่าววาจาจบแล้วก้มหน้ากัดริมฝีปากล่างไว้คนนั้นอีก กลับพากันจับจ้องไปที่หลูซื่อ เพียงรอว่ามาถึงขั้นนี้แล้วนางยังมีอะไรแก้ตัวได้อีก

หลังหลูซื่อกับอี๋อวี้ฟังหลี่เสี่ยวเหมยพูดจบแล้วต่างสะท้านเยือกในอก พวกนางคาดไม่ถึงจริงๆ ว่าเด็กหญิงที่คลุกคลีกันมาสองปีกว่าผู้นี้ถึงกับกล่าวคำเท็จให้ร้ายคน

อี๋อวี้บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกในใจนั้นคืออะไร คิดถึงที่สองปีมานี้นางเห็นหลี่เสี่ยวเหมยเป็นสหายเสมอมา ทั้งตั้งใจสอนงานเย็บปักให้ หลูซื่อยังให้ความเอ็นดูหลี่เสี่ยวเหมยมาก และไม่เคยแล้งน้ำใจต่ออีกฝ่ายแม้แต่น้อยเพราะบาดหมางกับหวังซื่อ ทว่าในเวลาคับขันนี้ หลี่เสี่ยวเหมยกลับสาดโคลนใส่มารดาของนาง

นางรู้ว่าหลี่เสี่ยวเหมยอาจจะไม่ยินยอมพร้อมใจ แต่หากหวังซื่อผู้เป็นมารดาบังคับให้ทำแบบนี้ก็เป็นเรื่องจนปัญญา กระนั้นรู้กับเข้าใจเป็นคนละเรื่องกัน เมื่อเทียบกับการกุข่าวลือสร้างความวุ่นวายของหวังซื่อแล้ว การกระทำในตอนนี้ของหลี่เสี่ยวเหมย นางทำใจยอมรับได้ยากยิ่งกว่า

หลูซื่อกวาดสายตามองชาวบ้านที่จ้องนางเขม็งรอบหนึ่งแล้วย่างเท้าไปตรงหน้าหลี่เสี่ยวเหมย เอ่ยถามเสียงแหบพร่าอย่างตรงไปตรงมามากกว่า “เสี่ยวเหมย ท่านน้าเคยทำไม่ดีกับเจ้าสักนิดหรือไม่ เจ้าถึงต้องแต่งเรื่องโกหกมาป้ายสีกันอย่างนี้ เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้าทำแบบนี้ วันหน้าข้าจะสู้หน้าคนอื่นเช่นไร คนเราจะทำอะไรต้องมีมโนธรรมในใจนะ”