ทดลองอ่าน นวลหยกงาม เล่ม 10 บทที่ 8

ในหัวหลี่ไท่คล้ายมีบางอย่างขาดดังผึง เขาหรี่ตาลงหันไปมองดวงตะวันที่เริ่มตกดินทางนอกหน้าต่าง คำพูดของเฉิงเสี่ยวเฟิ่งอาจจะพาลพาโล แต่ประโยคสุดท้ายกลับกระแทกเข้ากลางใจเขาอย่างแท้จริง ตั้งแต่แยกจากกันที่เมืองผู่ซาหลัวผ่านไปหนึ่งปี ถึงเขาไม่อยากยอมรับก็กลบเกลื่อนความจริงข้อนี้ไม่ได้…บ่อยครั้งมากที่เขาไม่รู้จริงๆ ว่านางคิดอะไรอยู่

ทั้งที่งานเสกสมรสใกล้เข้ามาแล้ว เขากำลังจะได้ประทับตราเป็นเจ้าข้าวเจ้าของนางในที่สุด แต่นางกลับมุ่งไปในทิศทางที่ห่างไกลจากเขามากขึ้น ครั้นคิดจะดึงนางมาใกล้ๆ กลับบังเกิดความรู้สึกเหมือนอับจนหนทาง

เฉิงเสี่ยวเฟิ่งได้ระบายอารมณ์ยกหนึ่งแล้วหอบหายใจแฮกๆ นางดูออกว่าหลี่ไท่ถึงกับใจลอยในเวลานี้ ดวงตาทั้งคู่เปล่งประกายวาวโรจน์ ปากก็ยั้งไม่อยู่แต่แรกด้วยอารมณ์ร้อนชั่วแล่น

“ในเมื่อท่านไม่ใส่ใจนาง จะแต่งนางเป็นภรรยาไปไย ข้าว่านางไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีกให้สิ้นเรื่องไป”

ด้ามพู่กันหักสะบั้นคามือชายหนุ่มเสียงดังป๊อก รัศมีพิฆาตแผ่รอบกายหลี่ไท่ เขาเบือนหน้ามองไปทางเฉิงเสี่ยวเฟิ่ง สีของดวงตาจากใสกระจ่างแปรเปลี่ยนเป็นขุ่นมัว ละม้ายห้วงน้ำหมุนวนอยู่ในนั้นดึงดูดความกล้าหาญของคนเข้าไปบดขยี้จนไม่เหลือแม้เศษเดน เขาอาจมีนิสัยเย็นชา แต่ความทะนงที่ฝังแน่นในแก่นแท้ไม่ยอมให้ใครคนใดก็ตามที่อ่อนแอกว่าแสดงความกำเริบเสิบสานเบื้องหน้าตน เขาปล่อยให้เฉิงเสี่ยวเฟิ่งเอะอะโวยวายอยู่ตรงนี้ครู่ใหญ่นับเป็นข้อยกเว้นมากแล้ว

เฉิงเสี่ยวเฟิ่งโดนเขาจ้องมองอยู่นานหลายอึดใจ ใบหน้าที่แดงก่ำเริ่มซีดเผือดลง นางอ้าปากออกทว่าแม้แต่จะเปล่งเสียงก็รู้สึกจุกแน่นในลำคอ “ท่าน…ท่าน…เสี่ยวอวี้นาง…”

สีหน้าของหลี่ไท่เปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อนึกถึงมิตรภาพระหว่างนางกับอี๋อวี้ เขาเบือนหน้าไปอีกทาง เอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง “ออกไป”

บอกว่าเขาไม่ใส่ใจรึ หากแผ่นดินนี้มีใครคนหนึ่งที่เขาทำดีด้วยโดยไม่เห็นแก่ผลได้ผลเสีย เช่นนั้นก็มีเพียงนางผู้เดียวแล้ว กระนั้นความรู้สึกอันลึกซึ้งนี้ ตัวเขาเองแจ่มแจ้งก็พอ ไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวคนที่ไม่เกี่ยวข้องใดๆ พวกเขาอยากเข้าใจผิดนักก็ปล่อยให้เข้าใจผิดไป

เฉิงเสี่ยวเฟิ่งหายใจคล่องขึ้นก็จะเอ่ยปากอีก แต่ถูกเสียงเรียกข้างหลังขัดจังหวะ

“อะ หาเจอแล้วๆ เล่มนี้นี่เอง ท่านอ๋องทอดพระเนตรดูสิ ใน ‘ประมวลกิจสำคัญ’ เล่มนี้เขียนว่า…เอ๊ะ คุณหนูเฉิงอยู่ที่นี่เหมือนกันหรือ บังเอิญยิ่งนัก ข้าว่าจะไปคุยกับท่านพอดี ตอนพวกท่านไปหลูโจว เสาะหาตำราพวกนั้นมา บางเล่ม…ช่างเถิด ท่านอ๋องทรงงานยุ่งอยู่ พวกเราลงไปสนทนากันข้างล่างดีกว่า ไปๆ คุยกันข้างล่าง”