ทดลองอ่าน นางสาวอันดับสอง บทที่ 4 – บทที่ 5

“นี่ นอนลงไปสิ” หญิงสาวพูดด้วยความโมโห

“เธอจะทำอะไร” ชายหนุ่มเลิกคิ้วถาม

“รวบหัวรวบหางไง”

แม้แต่คำตอบยังน่าขำ แทนที่ชายหนุ่มจะจัดการไล่หญิงสาวออกไป เขากลับเอนกายลงนอนรอให้เธอทำการ ‘รวบหัวรวบหาง’ อย่างที่เจ้าตัวว่า อาจจะเป็นเพราะถูกคุกคามมาหลายวันทำให้เชนคิดว่าตัวเองต้องแก้เผ็ดอีกฝ่ายบ้าง

“ดี ว่าง่ายๆ แบบนี้” หญิงสาวศึกษาด้วยตัวเองโดยการดูหนังมาเล็กน้อย เธอยื่นมือไปสัมผัสที่คอของเขาอย่างยั่วยวน แต่อีกฝ่ายกลับรู้สึกขบขันจึงนอนรอดูว่าเธอจะทำอะไรต่อไป

“เดี๋ยวนะ หลับตาลงก่อน” อยู่ๆ เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหาวิธีการที่เธอนั่งอ่านอยู่เมื่อวันก่อน ตอนนี้เธอจำได้แค่ต้องนั่งคร่อมร่างของอีกฝ่ายเอาไว้ แต่นอกเหนือจากนั้น เอ่อ…

“แน่ใจเหรอว่าทำเป็น” เชนถามด้วยเสียงดูถูก ตอนนี้เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์เลยว่ากฤษราไม่เคยมีประสบการณ์อะไรพวกนี้เลย ใช่…เขาก็ไม่มีเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้โง่ขนาดที่ต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาค้นหากลางคันแบบนี้

“อย่ามาดูถูกฉันนะ” กฤษราโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงอย่างอารมณ์เสีย คนอย่างเธอถ้าตั้งใจจะทำอะไรก็ต้องทำได้ไม่แพ้ปลายฟ้าแน่ ช่างหัววิธีการ ยังไงวันนี้ก็จะต้องทำให้ผู้ชายคนนี้อยู่ในกำมือของเธอให้ได้ ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนจะตัดสินใจจู่โจมโดยการประกบริมฝีปากของตนเองเข้ากับปากของอีกฝ่าย เชนสะดุ้งเล็กน้อย ไม่ใช่เพราะว่าเขาตื่นเต้นหรือตกใจ แต่เป็นเพราะแรงกระแทกของอีกฝ่ายต่างหาก

ชายหนุ่มยกมือขึ้นมาดันหน้าผากของกฤษราออกในขณะที่ปากของเธอยังยื่นออกมาหมายจะทำมิดีมิร้ายเขา เมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่มีท่าทีอ่อนไหวเลยเธอก็ถึงกับขมวดคิ้ว ไม่น่าผิดพลาดนี่ อย่างน้อยก็ต้องประทับใจรสจุมพิตของเธอบ้างสิ

“ดูเธอจะสู้ปลายฟ้าไม่ได้จริงๆ ด้วย” คำพูดของเชนเหมือนเป็นการเหยียดหยามชนิดที่กฤษรายอมไม่ได้ ขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากด่าเขา เชนก็ประทับริมฝีปากเข้าที่กลีบปากบางทันที คิดไปคิดมายายนี่ก็เนื้อตัวนุ่มนิ่มแถมยังมีกลิ่นหอมๆ ด้วย ส่วนกฤษราก็ลืมไปเลยว่าจะด่าอะไร เธอยกมือขึ้นกอดเชนแบบเงอะงะ จากที่คิดว่าตัวเองเหนือกว่า ตอนนี้หญิงสาวกลายเป็นหมูในอวยของเขาไปแล้ว

ชายหนุ่มถอนริมฝีปากออกในขณะที่กฤษรากะพริบตาปริบๆ

“เราเป็นแฟนกันแล้วใช่เปล่า” เธอถาม

“เปล่า ฉันแค่โรคจิตใส่เธอกลับเฉยๆ” เขาว่าก่อนจะจัดการปิดปากที่ชอบพูดจาไร้สาระนั่น สบายหูขึ้นเยอะ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องแบบนี้มาก่อน ได้แต่ฟังนิกกี้กับธันวาเล่า พวกผู้หญิงสำหรับเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนจนเขาไม่อยากจะเสียเวลาค้นหา แต่ความหวานละมุนจนไม่อยากจะปล่อยมือแบบนี้คืออะไร