ทดลองอ่าน นางสาวอันดับสอง บทที่ 4 – บทที่ 5

“เร็ว หรือว่าเธอโกหก”

“เปล่า”

“แล้วชอบตรงไหน ชอบตอนไหน” เสียงของเขาเหมือนกับครูฝ่ายปกครองกำลังสอบสวนนักเรียนที่ทำผิด กฤษราเครียดหนักยิ่งกว่าตอนทำข้อสอบเสียอีก

“ชอบก็คือชอบน่า จะถามทำไมเยอะแยะ ไปนะคะที่รัก” หญิงสาวว่าก่อนจะขโมยหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วรีบเปิดประตูออกไป ถือว่าวันนี้เริ่มต้นได้ไม่เลว การรวบหัวรวบหางนี้นับว่าไม่ใช่เรื่องยากอย่างที่คิด อย่างน้อยเขาก็จูบเธอ

เดี๋ยวนะ!

นั่นจูบแรกของเธอนี่นา จริงๆ แล้วเธอต้องเก็บมันเอาไว้ให้แฟนที่จะเป็นสามีในอนาคตของตัวเองไม่ใช่หรือไง ทำไมเอามันมาใช้สิ้นเปลืองแบบนี้

เชนส่ายหน้าไปมา มือใหญ่ยกขึ้นมาจับที่ริมฝีปากของตนเองด้วยความสงสัย เมื่อครู่เขารู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ตอนนี้เขารู้แล้วว่าผู้หญิงนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่อันตรายมาก หากอยู่ใกล้แล้วอาจจะควบคุมตัวเองไม่ได้

เชนรู้ตัวว่าเมื่อคืนคงจะทำพลาดไปที่บอกอีกฝ่ายว่าให้ส่งข้อความมาแทน เพราะยายโง่นั่นส่งข้อความมาไม่หยุดจนเขาต้องปิดเสียงเตือนข้อความ

‘หยุดส่งมาได้แล้ว รำคาญ’ หากเป็นคนอื่นเขาคงจะไม่มีทางพูดจาอย่างนี้แน่ แต่กับกฤษรานั้นเขาไม่จำเป็นต้องมีมารยาท เพราะดูแล้วอีกฝ่ายคงไม่สนใจว่าใครจะพูดอะไร

“เดี๋ยวนี้เชนติดโทรศัพท์แล้วเหรอลูก” ชนิดาภามารดาของเชนทักขึ้นเมื่อเห็นลูกชายง่วนอยู่กับโทรศัพท์มือถือนานแล้ว

“เปล่าครับ เพื่อนส่งงานมาให้ดู” เชนพูดโดยไม่ได้มองหน้ามารดา นี่อาจจะเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาไม่ต้องทานข้าวเช้าคนเดียว แต่เขาไม่ได้สนใจอีกแล้วว่าครอบครัวจะกลับมาเมื่อไหร่ เมื่อเวลาผ่านไปเขาก็เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวหรือไม่ก็อยู่กับเพื่อนๆ

“อาจารย์ที่คณะของลูกชมใหญ่เลยว่าเชนของแม่ทั้งหล่อทั้งเก่ง ยังถามด้วยว่าเราเรียนจบแล้วจะไปเป็นอัยการหรือเปล่า”

“คงไม่หรอกครับ ผมอาจจะเรียนต่อ” เขาเรียนกฎหมายเพราะข้อจำกัดบางอย่างของครอบครัว ความจริงเขาก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกับมันเท่าไหร่ เพียงแค่คิดว่ามีเพื่อนเรียนแล้วก็ไม่ต้องทะเลาะกับทางบ้านแค่นั้นเอง

“อื้ม แม่ว่าเรียนต่อก็ดี อย่างเชนเรียนไม่นานก็จบ แล้วค่อยกลับมาสอบเป็นอัยการก็ได้” ผู้เป็นมารดาสรุปให้เสร็จสรรพ เหมือนว่าอาชีพเดียวที่เชนจะทำได้ก็คือการเป็นผู้พิพากษาเหมือนบิดา เส้นทางสู่จุดนั้นก่อนอื่นเขาจะต้องเป็นอัยการให้ได้ก่อน

“ผมไปเรียนแล้วนะครับ” เขาว่าก่อนที่จะลุกออกไป ในขณะที่กำลังเคร่งเครียดก็มีข้อความส่งเข้ามาอีก คราวนี้กฤษราส่งรูปมา เป็นรูปเต่ากำลังเกาะอยู่บนหัววาฬ ข้างบนมีข้อความเหมือนเป็นคำพูดของเต่าว่า ‘สบายจังเลย’ ส่วนอีกรูปคือเป็นตอนที่วาฬพ่นน้ำขึ้นมาแล้วเต่ากระเด็นหายไป

อยู่ดีๆ เชนก็หัวเราะให้กับภาพนั่น เขาพิมพ์ข้อความตอบกลับไปว่า ‘ไร้สาระ’ แต่เจ้าวาฬในภาพน่ารักดี เขาจะบันทึกเก็บไว้ก็แล้วกัน

ชายหนุ่มมาถึงมหาวิทยาลัยก็เข้าเรียนตามปกติ วันนี้ไม่มีใครแอบตามเขา ไม่มีของกินวางตามที่ต่างๆ ไม่มีเงาของกฤษรา นับว่าเธอเป็นคนพูดรู้เรื่องอยู่บ้าง แม้แต่ข้อความตอนนี้ก็เงียบไปด้วย ในที่สุดชีวิตที่สงบสุขของเขาก็กำลังจะกลับคืนมา

“เออรู้ไหมว่ามีรุ่นพี่วิศวะคนหนึ่งมาจีบปลาย” นิกกี้ที่เพิ่งเดินเข้ามากระซิบกระซาบ เพราะตอนนี้เป็นเวลาเรียน พวกเขาจึงได้แต่คุยกันเสียงเบา

“ใครวะ” ธันวาถาม