ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! บทที่ 3

หลี่หลิงหว่านโน้มตัวลงช่วยประคองเสี่ยวอวี้ให้ลุกขึ้น ตั้งใจจะเอ่ยปลอบสักสองสามประโยค กลับเห็นฮว่าผิงเดินออกมาจากข้างในห้องเสียก่อน เพียงแต่นางออกมาอย่างเร่งรีบยิ่งนัก กระทั่งมุมปากยังเลอะไปด้วยเปลือกเมล็ดแตงอยู่เลย

ดูท่าแล้วก่อนหน้านี้ฮว่าผิงคงกำลังแอบอู้แทะเมล็ดแตงอยู่ในห้องและสั่งให้เสี่ยวอวี้ออกมาทำงานแทนเป็นแน่

“คุณหนู” ทันทีที่เห็นหลี่หลิงหว่าน ฮว่าผิงก็รีบยิ้มแล้วเดินขึ้นหน้ามาหา ก่อนจะยื่นมือออกมาช่วยนางปลดเสื้อคลุมพร้อมยิ้มแย้มเอ่ย “ท่านกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ”

อีกทางยังหันไปต่อว่าเสี่ยวอวี้ “เจ้าเป็นรากไม้หรือไร เห็นคุณหนูกลับมาแล้วยังไม่รีบไปเทชาร้อนมาให้คุณหนูดื่มขับไล่ไอเย็นอีก”

เสี่ยวอวี้รับคำแล้วรีบร้อนหมุนตัวเตรียมจากไป

ทว่าหลี่หลิงหว่านกลับเปิดปากเรียกเสี่ยวอวี้ไว้ก่อน ทั้งยังหันหน้ากลับมาเอ่ยกับฮว่าผิง “ข้าไม่ดื่มชาหรอก ข้าจำได้ว่าในกล่องผลไม้ในห้องข้ามีผลส้มอยู่ เจ้าไปปอกมาให้ข้ากินที”

เมื่อครู่ที่เรือนของหลี่เหวยหยวนนางเข้าถึงบทบาทมากเกินไป ร้องไห้จนคอแหบคอแห้งแล้ว ตอนนี้จึงอยากกินของเย็นๆ ลงไปอย่างมาก

สีหน้าของฮว่าผิงมีความไม่สบายใจวาบผ่าน ทว่าในพริบตาต่อมานางก็กลับมาเป็นปกติ ยิ้มพลางเอ่ย “คุณหนูน่าจะจำผิดแล้วเจ้าค่ะ เมื่อครู่บ่าวเพิ่งจะดูมา ภายในกล่องผลไม้ไม่มีผลส้มหรอกนะเจ้าคะ”

หลี่หลิงหว่านตาไวทันเห็นสีหน้าไม่สบายใจเมื่อครู่นี้ของฮว่าผิงแต่แรกแล้ว ทั้งยังเห็นร่องรอยเปลือกส้มที่ปลายเล็บของนางด้วย ในเมื่อใช้มือปอกเปลือกส้มก็ต้องมีทิ้งร่องรอยเอาไว้บนปลายเล็บอยู่บ้าง

ทว่าหลี่หลิงหว่านกลับไม่ได้เอ่ยอะไร นางเพียงแค่ถามฮว่าผิง “แล้วภายในกล่องยังมีผลไม้อะไรอีก”

“บ่าวจำได้ว่ายังมีส้มโอเจ้าค่ะ”

“เอาเถอะ” หลี่หลิงหว่านเดินตรงไปยังตั่งไม้ข้างหน้าต่าง บอกด้วยสีหน้าเกียจคร้าน “เช่นนั้นก็ไปหยิบส้มโอมาแล้วกัน”