ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! เล่ม 3 บทที่ 5-6

หลี่เหวยหยวนเงยหน้ามองนางคราหนึ่ง จากนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก เพียงก้มตัวลงจับข้อเท้าขวาของนางมาวางบนต้นขาตนเองทันที ทั้งยังยื่นมือออกไปถอดถุงเท้าให้นางด้วย

เท้าของหลี่หลิงหว่านขาวกระจ่างดุจหิมะ ปลายเล็บสีชมพูอ่อนราวกับกลีบดอกไม้เล็กๆ อย่างไรอย่างนั้น สัมผัสที่มือยิ่งอ่อนนุ่มเนียนลื่น เพียงแต่ยามนี้ข้อเท้าของนางทั้งแดงทั้งบวม หลี่เหวยหยวนเห็นแล้วความรู้สึกรักถนอมพลันผุดขึ้นมาทันที

หลี่เหวยหยวนสัมผัสได้ว่าหลี่หลิงหว่านอยากจะชักเท้าตนเองกลับ เขากลัวว่าจะเผลอทำร้ายข้อเท้าที่แพลงของนางเข้าจึงรีบยื่นมือออกไปจับฝ่าเท้าของนางไว้แผ่วเบา จากนั้นก็เงยหน้ามองนางพลางเอ่ยเสียงต่ำออกมา “อย่าขยับ”

หลี่หลิงหว่านรู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่นางก็คิดอีกมุมหนึ่งว่ายามนี้หลี่เหวยหยวนเห็นนางเป็นน้องสาว เขาย่อมไม่คิดหลีกเลี่ยงอะไรมากมาย หากตนเองยังเอาแต่ปฏิเสธต่อไป มีแต่จะทำให้ดูไม่ค่อยมีเหตุผลแล้ว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ก็ปล่อยให้เขานวดข้อเท้านางไปเสียเลย

คิดมาถึงตรงนี้หลี่หลิงหว่านก็ไม่ขัดขืนอีก ทั้งยังยืดเท้าออกไปอย่างใจกว้าง ปากก็เอ่ยว่า “พี่ชาย เช่นนั้นพี่ก็ต้องนวดดีๆ หากนวดดีข้าจะให้ขนมบ๊วยหนึ่งชิ้นเป็นรางวัล หากนวดไม่ดีพี่ก็จะต้องโดนโบยแล้ว”

ตอนที่หลี่หลิงหว่านพูดประโยคนี้ออกมา สีหน้าของนางก็ฉอเลาะออดอ้อนยิ่งนัก ในดวงตายิ่งเต็มไปด้วยความซุกซน หลี่เหวยหยวนมองแล้วแทบอยากจะพุ่งตัวเข้าไปกัดริมฝีปากนางแรงๆ สักคราหนึ่ง

ยามนั้นเขากดข่มความคิดว่อกแว่กในใจตนเองลงไปอย่างยากลำบาก ต่อมาจึงป้ายยาแก้ฟกช้ำนำไปทาที่ข้อเท้าขวาของหลี่หลิงหว่านให้อย่างอ่อนโยน

ผิวบริเวณที่ฝ่ามือสัมผัสนั้นอ่อนนุ่ม แม้แต่ผ้าแพรหรือผ้าไหมชั้นเลิศยังเทียบไม่ได้ กระนั้นในใจหลี่เหวยหยวนยามนี้กลับไม่กล้ามีความคิดว่อกแว่กแม้แต่นิดเดียว ทางหนึ่งเขาเกรงว่าเรี่ยวแรงตนเองจะเบาเกินไป นวดไปก็เทียบได้กับไม่นวด แต่อีกทางเขาก็กังวลว่าเรี่ยวแรงตนเองจะหนักเกินไป กระทั่งอาจทำให้หลี่หลิงหว่านเจ็บ หลี่เหวยหยวนจึงออกแรงที่ฝ่ามือเบาๆ ก่อน ขณะที่นวดไปอย่างช้าๆ ก็เอ่ยถามหลี่หลิงหว่านด้วยว่า “หว่านวาน เจ็บหรือไม่”

หลี่หลิงหว่านส่ายศีรษะ “ไม่เจ็บเจ้าค่ะ พี่ชาย พี่ออกแรงมากกว่านี้อีกหน่อยก็ได้”

หลี่เหวยหยวนจึงออกแรงมากกว่าเดิม ขณะที่นวดก็คอยสอบถามความรู้สึกของหลี่หลิงหว่านไปด้วย เพื่อที่ตนเองจะได้ควบคุมแรงนวดที่ดีที่สุดเอาไว้

สุดท้ายเขาก็หาเรี่ยวแรงที่เหมาะสมที่สุดพบ จึงใช้ฝ่ามือที่ถูกถูจนร้อนจากตัวยานวดข้อเท้าให้นางด้วยเรี่ยวแรงเท่านี้

เรี่ยวแรงนี้นับว่าดีเกินไปแล้วจริงๆ ไม่หนักไม่เบาเกินไป ภายหลังหลี่หลิงหว่านยังรู้สึกสบายเสียจนสีหน้าผ่อนคลายเกียจคร้าน กระทั่งดวงตายังปรือลงน้อยๆ ราวกับแมวตัวหนึ่งที่กำลังอาบไล้แสงแดดของฤดูหนาว

หลี่เหวยหยวนเห็นท่าทางเช่นนี้ของนาง ชั่วขณะนั้นในใจก็รู้สึกอ่อนยวบ ไม่ว่าเขาจะรักถนอมนางเท่าไรก็ยังไม่เพียงพอจริงๆ

นวดไปได้พอสมควรแล้วหลี่เหวยหยวนก็สวมถุงเท้าให้หลี่หลิงหว่านอย่างใส่ใจ เขาเงยหน้ามองนางแล้วยิ้มเอ่ย “หว่านวานจะตกรางวัลเป็นขนมบ๊วยให้พี่ชายหรือว่าจะโบยพี่ชายเล่า”

ความหมายโดยนัยคือการสอบถามว่าตนเองนวดได้ดีหรือไม่

ต่อให้หลี่หลิงหว่านหน้าหนาเพียงใด ทว่ายามนี้นางก็อดหน้าแดงขึ้นมาไม่ได้

หลี่หลิงหว่านกัดริมฝีปากโดยไม่ยอมตอบกลับ แล้วก็ไม่กล้ามองหลี่เหวยหยวนด้วยเช่นกัน นางเพียงยื่นมือออกไปผลักจานขนมบ๊วยบนโต๊ะไปทางหลี่เหวยหยวน “นี่…ให้พี่”

หลี่เหวยหยวนมองใบหน้าเขินอายของนางแล้วในอกพลันร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่ เขาเองก็ไม่กล้าหยอกเย้านางอีก เพียงหันหน้ามองไปยังแสงอาทิตย์สดใสภายนอกห้องแล้วเอ่ยถามนาง “หว่านวาน อยากจะออกไปรับแดดข้างนอกบ้างหรือไม่”

หลี่หลิงหว่านเองก็หันมองออกไปที่นอกหน้าต่างเช่นกัน

นางป่วยคราวนี้นอนอยู่บนเตียงเป็นเวลาหลายวันนัก ในใจก็อยากจะออกจากห้องไปเดินเล่นเช่นกัน ทั้งหาได้ยากยิ่งที่อากาศหนาวๆ จะมีแสงแดดดีขนาดนี้ เหตุใดจะต้องเลือกซ่อนตัวอยู่ในห้องแทนการออกไปรับแดดข้างนอกด้วยเล่า หลี่หลิงหว่านจึงผงกศีรษะแล้วเอ่ยอย่างมีความสุข “ไปสิเจ้าคะ”

หลี่เหวยหยวนยิ้มน้อยๆ จากนั้นเขาก็เรียกให้เสี่ยวซานกับเสี่ยวอวี้เข้ามา สั่งให้พวกนางสองคนย้ายตั่งเตี้ยตัวหนึ่งไปยังลานเรือนในตำแหน่งที่มีแสงแดดแต่ไม่ถูกลมพัดกระทบโดยตรง นอกจากนี้ยังให้วางเบาะผ้าฝ้ายหนาๆ ไว้บนตั่งเตี้ยด้วย

เสี่ยวซานกับเสี่ยวอวี้รับคำก่อนจะรีบหมุนตัวไปจัดการ รอจนจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วจึงเข้ามารายงานหลี่เหวยหยวนกับหลี่หลิงหว่าน

หลี่หลิงหว่านได้ยินแล้วก็เรียกให้เสี่ยวซานเข้ามาประคองนางลุกขึ้น นางจะได้กระโดดขาเดียวไปจนถึงลานเรือนด้านนอกได้

หลี่เหวยหยวนเห็นหลี่หลิงหว่านตั้งใจจะกระโดดขาเดียวไปที่ลานเรือนจึงเอ่ย “ข้าเพิ่งจะนวดข้อเท้าขวาของเจ้าไปได้เพียงครู่เดียว เจ้าอย่าได้กระโดดไม่ระวัง หากเผลอบาดเจ็บเพิ่มขึ้นมา ถึงตอนนั้นจะไม่เป็นการนวดยาไปโดยเปล่าประโยชน์หรือ เจ้ามีพี่ชายอยู่ตรงนี้ทั้งคน ยังจำเป็นต้องลำบากกระโดดไปอีกทำไม”

กล่าวจบเขาก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะโน้มตัวลงอุ้มนางขึ้นมา

หลี่หลิงหว่านไม่ทันระวังว่าหลี่เหวยหยวนจะกระทำเช่นนี้ ราวกับฟ้าดินพลันหมุนตลบไปคราหนึ่ง ตัวนางก็อยู่กลางอากาศแล้ว นางตกใจจนสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย ปากยังส่งเสียงร้องแผ่วเบาออกมา

หลี่เหวยหยวนก้มหน้ามองนางยิ้มๆ จากนั้นจึงเอ่ยเสียงต่ำ “หว่านวาน กลัวอะไรกันเล่า กลัวว่าพี่ชายจะทำเจ้าหล่นหรือไร” ทั้งยังเอ่ยเสียงทุ้มต่ำกว่าเดิมว่า “หว่านวาน เด็กดี ยื่นมือมาโอบรอบคอพี่ชายสิ”

ตอนนี้ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนใกล้ถึงเพียงนี้ ยามที่เขาเอ่ยวาจา ลมหายใจก็จะเป่ากระทบบนแก้มและใบหูของนาง หลี่หลิงหว่านรู้สึกว่าปลายจมูกได้กลิ่นของเขา ใบหน้านางจึงยิ่งร้อนผ่าว

ทว่าสุดท้ายยังคงขัดคำพูดของเขาไม่ได้อยู่ดี นางยื่นสองมือออกไปโอบรอบคอเขาอย่างสั่นเทา ใบหน้าแดงก่ำจนไม่กล้าเงยมองเขา ขณะเดียวกันนางก็รู้สึกประหลาดใจด้วย

แม้ปกติหลี่เหวยหยวนจะปฏิบัติต่อนางดียิ่ง ทั้งยังคอยอยู่ใกล้ชิด แต่นางก็ยังสัมผัสได้ว่าเมื่อก่อนพฤติกรรมใกล้ชิดที่หลี่เหวยหยวนปฏิบัติต่อนางนั้นยังมีการควบคุมอยู่บ้าง ทว่ายามนี้เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าหลี่เหวยหยวนไม่คิดควบคุมเลยแม้แต่น้อยเล่า ราวกับมีบางสิ่งได้เปลี่ยนไปแล้ว ทว่าชั่วขณะนั้นหลี่หลิงหว่านกลับนึกไม่ออกว่ามีสิ่งใดที่เปลี่ยนไป

(ติดตามตอนต่อไปวันที่ 18 ก.ค. 62)