บทที่ 77
แววตาที่เฉิงอวี๋จิ่นมองหลินชิงหย่วนราวกับมองเนื้อติดมันชิ้นหนึ่ง นางรู้ตัวว่าแววตาของตนเองชัดเจนเกินไปแล้ว จึงรีบก้มหน้ากระแอม แล้วพูดว่า “ข้าเสียมารยาท ทำให้พี่หลินเห็นเรื่องน่าขันแล้ว”
หลินชิงหย่วนได้ยินคำพูดของเฉิงอวี๋จิ่นที่ว่า ‘จะไม่ถึงขั้นนั้นได้อย่างไร’ นั้นแล้ว หน้าก็แดงขึ้นมา เขาไม่กล้ามองเฉิงอวี๋จิ่น ดวงตาหลุบลงเลื่อนไปมาที่พื้น ได้ยินเฉิงอวี๋จิ่นพูด จึงรีบโบกมือพูดว่า “ไม่เลยๆ ข้าไม่ควรพูดคำเหล่านี้กับคุณหนูใหญ่เฉิงต่างหาก ล่วงเกินเจ้าแล้ว เป็นความผิดของข้าเอง”
เฉิงอวี๋จิ่นหัวเราะแล้วพูดว่า “พี่หลินเกรงใจเกินไปแล้ว คำพูดเหล่านี้ไม่มีใครเคยพูดกับข้ามาก่อน พี่หลินยินดีเชื่อใจข้า พูดคำเหล่านี้กับข้า ข้าดีใจยังไม่ทันเลย จะเป็นการล่วงเกินได้อย่างไร”
หลินชิงหย่วนตกใจ เงยหน้าขึ้นมองเฉิงอวี๋จิ่น “คุณหนูใหญ่เฉิง…”
“พี่หลินมีความจริงใจต่อภรรยาในอนาคต คิดเผื่อนางทุกอย่าง ว่าที่หลินฮูหยินเป็นคนโชคดีมากที่สุดในใต้หล้าจริงๆ” เฉิงอวี๋จิ่นถอนหายใจ ดูแล้วกลัดกลุ้มใจอยู่บ้าง “ถึงแม้ข้าจะเป็นบุตรสาวคนโต แต่ทุกคนต่างรู้ว่าข้าเป็นบุตรสาวที่รับมาเลี้ยง หลายปีมานี้แม้จะไม่กังวลเรื่องเสื้อผ้าอาหาร แต่กลับไม่อาจเข้ากับท่านแม่ได้อย่างสนิทใจ ส่วนทางอาสะใภ้รองก็มีน้องหญิงรองอยู่แล้วจึงไม่ต้องการข้า ข้ามักจะคิดบ่อยครั้งว่าไม่มีที่ให้ไป อย่างเช่นวันนี้น้องหญิงรองกลับมาบ้านเดิม ทุกคนต่างล้อมพูดคุยอยู่ข้างกายนาง ข้าเคยถูกถอนหมั้น ไม่เหมาะจะอยู่นาน จึงลอบถอยออกมา โชคดีระหว่างทางได้เจอกับพี่หลิน ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะไปที่ใด”
หลินชิงหย่วนจะเคยเจอยุทธวิธีเช่นนี้ได้อย่างไร เขาตะลึงไปในทันที หญิงสาวตรงหน้างดงามสงบนิ่ง ก้มหน้าถอนหายใจเบาๆ สิ่งที่นางแสดงให้ทุกคนเห็นตลอดมาล้วนเป็นความฉลาด ใจกว้าง เข้าใจจิตใจผู้อื่นได้อย่างดี ผู้ใดจะรู้ว่านางก็มีเวลาที่อ่อนแอเช่นนี้เหมือนกัน
หัวใจของหลินชิงหย่วนแหลกเป็นชิ้นๆ ในทันที มีความสงสารและรู้สึกหวั่นไหว เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูดดังจึงปลอบเสียงเบาว่า “คุณหนูใหญ่เฉิงไม่จำเป็นต้องดูถูกตนเองเกินไป เจ้าทำได้ดีมากแล้ว ไม่ว่าจะนายหญิงใหญ่หรือนายหญิงรองสกุลเฉิง พวกนางมีบุตรสาวที่โดดเด่นอย่างเจ้าได้ ต้องรู้สึกสบายใจมากแน่นอน เพียงแค่พวกนางไม่ได้บอกเจ้าเท่านั้น”
เฉิงอวี๋จิ่นอมยิ้มส่ายหน้า แม้จะยิ้มอยู่ แต่ท่าทางของนางกลับทำให้คนรู้สึกสงสาร ดวงตาของเฉิงอวี๋จิ่นมองไปข้างนอก พูดว่า “พี่หลินไม่ต้องปลอบใจข้าหรอก ชีวิตก็เหมือนคนดื่มน้ำ ร้อนหนาวมีตนเองที่รู้ ข้าเข้าใจดี ข้าก็แค่อิจฉาสตรีที่ถูกคนรอคอย ถูกคนจัดวางไว้อย่างเหมาะสมเหล่านั้น น้องหญิงรองน่าสงสารมาตั้งแต่เด็ก ร่างกายนางไม่แข็งแรง มักจะป่วยกระเสาะกระแสะ คนในบ้านต่างดูแลนางอย่างระวัง ถ้าไม่ใช่เพราะยามอยู่ในครรภ์ข้าแย่งสารอาหารของน้อง บางทีน้องหญิงรองอาจจะไม่ป่วยตั้งแต่เด็กก็ได้”
หลินชิงหย่วนทนฟังต่อไปไม่ไหว ผู้ดีไม่พูดวิจารณ์คนอื่น แต่ผู้อาวุโสสกุลเฉิงมีคุณธรรมเป็นเช่นนี้หรือ ลูกคลอดออกมาร่างกายดีแย่ล้วนเป็นเรื่องก่อนเกิดแล้ว เอาเรื่องร่างกายอ่อนแอขี้โรคของคุณหนูรองไปโทษคุณหนูใหญ่ด้วยเหตุใดกัน
หลินชิงหย่วนไม่พอใจ มองสตรีตรงหน้าแล้วรู้สึกสงสารยิ่งขึ้น “คุณหนูใหญ่เฉิง นี่ไม่ใช่ความผิดของเจ้าสักนิด ที่คุณหนูรองร่างกายอ่อนแอนั้นน่าเสียดายก็จริง แต่เจ้าก็เป็นแค่เด็กเช่นกัน เรื่องเหล่านี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าเลย”
เฉิงอวี๋จิ่นหัวเราะเบาๆ บนใบหน้าซีดขาวอ่อนแรงอย่างปิดไม่อยู่ “ขอบคุณพี่หลิน ตอนเด็กข้ารู้สึกหวาดหวั่น กลัวว่าตนเองทำอะไรผิดอีกจะทำให้น้องหญิงรองป่วย แต่พอโตขึ้นก็ไม่ค่อยใส่ใจอย่างนั้นแล้ว ตอนนี้น้องหญิงรองแต่งงานกับคนในดวงใจ จิ้งหย่งโหวมีใจเดียวต่อนาง โอบอุ้มราวของล้ำค่า นับว่าได้ในสิ่งที่ปรารถนาแล้ว ทำดีได้ดี”
หลินชิงหย่วนฟังแล้วเศร้าใจ ความทรงจำของเขาไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร จู่ๆ ก็ดีขึ้นมาเป็นพิเศษ หลินชิงหย่วนนึกขึ้นได้แทบจะในทันทีว่าจิ้งหย่งโหวเดิมทีเป็นคู่หมั้นของเฉิงอวี๋จิ่น
นี่…คู่หมั้นแต่เดิมไปแต่งงานกับน้องสาว ยังโอนอ่อนผ่อนตามน้องสาวอีกด้วย มิน่าเล่าเฉิงอวี๋จิ่นจึงทนอยู่ในโถงหลักต่อไปไม่ไหว ลอบหนีออกมา หากเปลี่ยนเป็นเขา เขาก็ไม่อาจทำใจให้สงบได้เช่นกัน
หลินชิงหย่วนรู้สึกว่าการกระทำของคนสกุลเฉิงไม่เหมาะสม นี่นับว่าไม่เหมาะอย่างที่สุด คุณหนูใหญ่เฉิงฉลาดรู้ความเช่นนี้ หากอยู่ในสกุลหลินต้องเป็นของล้ำค่าในฝ่ามือของคนทั้งบ้านแน่นอน จะพูดว่าเป็นดาวล้อมเดือนก็ไม่เกินไป แต่พอมาอยู่ในจวนสกุลเฉิงกลับต้องแบกรับความผิดที่ไม่ใช่ของนางไว้ตั้งแต่เด็ก โตแล้วยังต้องหลีกทางเรื่องการแต่งงานให้น้องสาว ตอนนี้น้องสาว อดีตคู่หมั้น และคนในครอบครัวกำลังมีความสุขเบิกบานใจ เฉิงอวี๋จิ่นยังต้องหลบเลี่ยงออกมาเองอีก หลินชิงหย่วนรู้สึกโกรธไม่เบา อยากดึงตัวเฉิงอวี๋จิ่นมาอยู่ในครอบครัวของเขาเสียเลย จะได้ไม่ต้องรองรับอารมณ์กับเรื่องไร้สาระเช่นนี้
หลินชิงหย่วนลอบตกใจในทันใด ดึงตัวเฉิงอวี๋จิ่นมาอยู่ในครอบครัวของข้าหรือ
