ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 4

4

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังสาละวนทอดไข่เจียวชะอมเมนูสุดท้าย เธอเห็นแกงส้มหม้อข้างๆ กำลังเดือด จึงออกปากเรียกให้แม่บ้านช่วยอย่างเคยชิน

“พุด เอาผักที่หั่นใส่แกงส้มให้หน่อย เพิ่มเครื่องแกงด้วยนะ ฉันว่ารสมันอ่อนไปนิดนึง”

คนตัวโตที่ตั้งใจเดินเข้ามาขอน้ำหลังเล่นกับเพื่อนใหม่ต่างวัยจนเหงื่อโซกหันซ้ายหันขวา เจอแค่ตะกร้าผัก หาเครื่องแกงที่เธอว่าไม่เจอ จึงถามขึ้นว่า

“เครื่องแกงที่ว่าอยู่ตรงไหน”

“อ้าว บอส…โทษทีค่ะ ฉันนึกว่าพุด”

แม่ครัวจำเป็นรับตะกร้าผักจากมือเขามาวางไว้ข้างตัว ตักไข่เจียวชะอมขึ้นพักไว้บนจาน แล้วหันไปคว้ากระปุกเครื่องแกงมาเติมลงในหม้อเสียเอง

เมื่อเตรียมอาหารทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยถึงค่อยหันไปหาเขา แต่ต้องผงะ เพราะชายหนุ่มยืนอยู่ใกล้กว่าที่คิด

“เข้ามาทำอะไรในนี้คะ”

หญิงสาวเงยหน้ามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ถามอย่างนึกไม่ออกว่าจะพูดอะไร ด้วยตกใจที่เขาอยู่ใกล้กว่าที่คิด ใกล้เสียจนเธอรับรู้ได้ถึงไอร้อนจากตัวเขาที่ได้มาจากการเล่นกับเด็กๆ เกือบชั่วโมง

และถึงอยากจะถอยหนีก็ทำไม่ได้ เพราะข้างหลังเป็นกระทะร้อน ข้างหน้าเป็นร่างสูงตระหง่านราวกับกำแพงใหญ่

“ผมมาขอน้ำ แล้วก็…ตามกลิ่นเข้ามา หอมดีนะ” ใบหน้าที่ชะโงกมองหม้อแกงส้มมีรอยยิ้มอย่างอารมณ์ดี แต่กิริยาที่เขาสูดกลิ่นผ่านแก้มเธอไปอย่างฉิวเฉียดนั้น เล่นเอาหัวใจเต้นผิดจังหวะเลยทีเดียว

“ถ้าบอสจะกินน้ำ หยิบจากตู้เย็นได้เลยค่ะ” เธอบอกเสียงเบา ชายหนุ่มพยักหน้าแต่ไม่ได้ถอยไปไกลกว่าเดิม

“ตู้เย็นทางนั้นค่ะ” เจ้าของบ้านย้ำอีกครั้ง

“Sorry” ร่างสูงถอยมาหนึ่งก้าว เดินไปเปิดตู้เย็น หยิบน้ำออกมาเทใส่แก้ว ดื่มเข้าไปอึกใหญ่

สอางค์แอบลอบถอนหายใจ เรียกสติตัวเองกลับมา แล้วตักอาหารแต่ละอย่างใส่จาน

พอเขาเห็นเธอกำลังทยอยยกอาหารใส่ถาดเตรียมขึ้นตั้งโต๊ะ มือใหญ่ก็เข้าไปคว้าถาดนั้นไว้เสียเอง

“Let me help. เดี๋ยวคุณจะหาว่าผมกินฟรี ไม่ช่วยอะไร”

“ใครจะกล้าว่าบอสกันคะ” หญิงสาวค่อนให้อย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้

“ปกติก็ไม่มีใครว่าหรอก แต่วันนี้มีอยู่คน…”

“เด็กๆ น่าจะหิวแล้วค่ะ รีบไปตั้งโต๊ะกันดีกว่า” คนร้อนตัวขัดจังหวะ ผายมือให้เขายกอาหารออกไป

แต่แทนที่จะเดินออก โทมัส แบรนดอนกลับก้มหน้าลงมาในระดับเดียวกับเธอ ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลเต้นวะวับ ไร้คราบบอสหน้าตายที่เคยเห็นเป็นประจำในบริษัท

“หอมจริงๆ นะ” ชายหนุ่มเอ่ยเพียงเท่านั้น แล้วถือถาดเดินออกไปพร้อมตะโกนเรียกสมุนทั้งสาม ปล่อยให้เธอยืนงงอยู่หน้าเตา

สอางค์มองกระทะกับหม้อที่รอการทำความสะอาด แล้วยกเสื้อตัวเองขึ้นดม

“ไม่หรอกน่า” เขาชมอาหารนั่นแหละ

คนเข้าข้างตัวเองได้ทุกเรื่องปฏิเสธความน่าจะเป็นใดๆ ไม่ยอมให้เรื่องเหลวไหลเข้ามาในหัว

ร้อยไม่ พันไม่

หรือยังไงดีนะ…