ทดลองอ่าน ปภาวินท์ บทที่ 2

“ขอบคุณนะคะ” ปภาวรินท์รับนามบัตรมา “โอ๊ะ นามบัตรเท่จังเลยค่ะ”

นามบัตรของเขาเป็นสีดำ ตัวหนังสือสีขาวถูกจัดเรียงอย่างเก๋ไก๋ ตรงมุมซ้ายล่างมีลวดลายแบบแปลนบ้าน และมีคิวอาร์โค้ดอยู่ภายใน

“ขอบคุณครับ ถ้านามบัตรไม่สวยคงเสียชื่อสถาปนิกนะ” เขาหัวเราะ

“จริงด้วย ปินควรให้นามบัตรพี่วินเหมือนกัน” หญิงสาวบอกแล้วรีบหันไปเปิดกระเป๋าขึ้นมาหยิบนามบัตรส่งให้อีกฝ่าย “ถ้ามีอะไรที่พี่วินคิดว่าปินช่วยได้ก็โทรมาได้ตลอดเลยเหมือนกันนะคะ”

“ขอบคุณครับน้องปิน”

สถาปนิกหนุ่มจากไปในที่สุด ปภาวรินท์มองตามไม่วางตา พอหันกลับมาก็เจอกับสีหน้าท่าทางหมั่นไส้ของเพื่อนรัก

“ขอบคุณฉันด้วย ไม่งั้นแกไม่มีทางได้นามบัตรพี่วินหรอก”

“อื้อๆ รู้แล้ว กินเค้กอีกชิ้นไหม เดี๋ยวฉันเลี้ยงเอง” สาวร่างเล็กบอกอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะทำท่านึกขึ้นได้ “ไม่สิ ทำไมเมื่อกี้แกไม่เตือนฉันเลยว่าพี่วินเดินมา”

“ตอนแรกฉันไม่ทันสังเกต แต่ถึงเตือนก็คงไม่ทันอยู่ดี ใครจะไปคิดว่าแกจะหยิบเงินปึกนึงออกมาทำแบบนั้น”

“แหม ก็เห็นมีมในอินเตอร์เน็ตบ่อยๆ ฉันเลยทำเล่นสนุกๆ ใครจะไปนึกว่าจะแจ็กพ็อตขนาดที่พี่วินเดินมาพอดีล่ะ” ปภาวรินท์ทำปากยื่น

“แล้วตกลงแกจะใช้โครงการของป๊าแกให้เป็นประโยชน์ไหม พี่วินก็เปิดทางอยู่นะ ฉันว่าเขาต้องรู้ข่าวโครงการนี้และคงสนใจอยู่บ้างแหละ”

ปภาวรินท์ไม่ได้ตอบในทันที ทว่าก้มลงมองกระดาษแผ่นเล็กในมือ ปลายนิ้วเกลี่ยตรงโลโก้ของบริษัทซึ่งเคลือบมันเอาไว้

“มาคิดดูมันก็เป็นทางที่ดีจริงๆ นั่นแหละที่จะได้รู้จักพี่วิน แต่ก็…ไม่รู้สิ ฉันอาจจะลองแย็บๆ ป๊าดูก่อน”

“ลองซะ” ปริยากรพยักหน้ากึ่งสนับสนุนกึ่งสั่ง นอกจากเรื่องอาชวินแล้ว เธอยังคิดถึงผลพลอยได้อื่นสำหรับเพื่อนด้วย นั่นคือถ้าอีกฝ่ายได้ทำงานในโครงการนี้แล้วมันผ่านไปด้วยดี ปภาวรินท์ก็จะได้รับเครดิต มีตัวตนในบริษัทมั่นคงขึ้นด้วย

“ยังไงบริษัทของพี่วินก็ไม่ได้ไก่กาอยู่แล้ว ถือว่าเพิ่มตัวเลือกให้ป๊าแหละ” สาวร่างเล็กเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนในที่สุด ทว่าพอเห็นสายตาท่าทางของเพื่อนก็ต้องชะงัก “ทำไมแกมองฉันงั้นอ่ะ”

“แกรู้มาก่อนใช่ไหมว่าบริษัทของพี่วินอยู่ตรงนี้ สารภาพมาซะดีๆ”

“ก็นิดนึง แต่พอดีฉันมีธุระแถวนี้อยู่แล้วด้วยไง แล้วในซอยนี้ร้านเก๋ๆ เพียบแกก็เห็น” ปภาวรินท์พยายามวางสีหน้าให้เป็นปกติ แม้ทราบแก่ใจว่าเพื่อนรู้ทัน…เธอไม่ได้เล่าเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ตึกจอดรถให้อีกฝ่ายฟัง และไม่คิดจะเล่าด้วยเพราะไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วง

“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรแกเลย แค่ถามเฉยๆ” ปริยากรกลอกตาไปมาแล้วฉวยแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม…ถ้าตัดความหมั่นไส้ออกไป เธอค่อนข้างชอบใจด้วยซ้ำ นับตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อสองสามปีก่อนปภาวรินท์ก็ไม่ได้คบหรือกระทั่งคุยกับใครอย่างจริงจังอีกเลย แม้จะมีผู้ชายแสดงความสนใจอยู่บ้างก็ตาม

ไม่ว่าการสานสัมพันธ์กับอาชวินในครั้งนี้จะสำเร็จหรือเปล่า ทว่ามันก็ดูเป็นก้าวย่างที่ดีในการฉุดให้ปภาวรินท์หลุดพ้นจากบ่วงกรรมที่ตัวเองไม่ได้ก่อเสียที!

ติดตามบทที่ 3-4 ต่อวันที่ 7 เม.ย. 64