บทที่ 5 ครอบครัวพร้อมพิพัฒน์
ปภาวรินท์พบว่าการเข้าถึงตัวพ่อแท้ๆ ของตนเองนั้นเป็นภารกิจที่มีความยากระดับเอสทีเดียว ทั้งนี้เพราะพี่สาวต่างแม่ของเธอนั้นตั้งตัวเป็นประหนึ่งเจ้าแม่ ควบคุมทั้งที่บ้านและบริษัท…อย่างที่บ้านเอง ถึงพวกคนงานจะดีกับเธอตามสมควร แต่ก็ไม่มีใครกล้าหือกับรัญชนา ส่วนที่บริษัทยิ่งแย่เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้บริหาร ส่วนเธอนั้นถึงเป็นลูกอีกคนแต่ก็มีสถานะเป็นเพียงพนักงานแสนธรรมดา
หญิงสาวใช้เวลาสองสามวันเปลี่ยนแผนไปมาอีกหลายรอบกว่าจะสบโอกาสเหมาะ พอรู้ว่าประดิษฐ์ไปตรวจสุขภาพในตอนบ่ายและกลับบ้านไปพักผ่อนเลย ส่วนค่ำนี้มีงานอีเวนต์ใหญ่ซึ่งรัญชนาไม่มีทางพลาด ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจกลับบ้านตอนกลางสัปดาห์
“อ้าว ว่าไงยายหนู วันนี้กลับมาบ้านได้ยังไง” ประดิษฐ์ถามอย่างแปลกใจเมื่อเห็นว่าคนที่เคาะประตูเข้าสู่ห้องนอนคือลูกสาวคนเล็ก
“มาหาป๊าแหละ วันนี้ไปตรวจสุขภาพมาผลเป็นยังไงบ้าง” ปภาวรินท์ยกมือไหว้พ่อแล้วก้าวเข้าไปกอดท่าน
“ก็เดิมๆ น่ะแหละ”
“เดิมๆ แบบที่เพื่อนหมอของพี่รัชบอกตอนเอาผลไปให้ดูน่ะเหรอ”
“เรานี่มันจริงๆ เลย” เจ้าสัวใหญ่ทำเสียงดุอย่างไม่จริงจังนัก
“ตกลงว่าโอเคจริงๆ ใช่ไหม” หญิงสาวไม่ราข้อ
เมื่อปีก่อนพ่อไปตรวจสุขภาพแล้วกลับมาบอกว่าไม่มีปัญหาอะไร แต่รัชนาทมีเพื่อนเป็นหมอหลายคนเลยหยิบผลตรวจไปให้เพื่อนดู ความจริงจึงปรากฏว่าที่แท้แล้วสุขภาพของประดิษฐ์อยู่ในเกณฑ์ที่ต้องเฝ้าระวังในหลายทาง ตั้งแต่นั้นเลยมีการเปลี่ยนแปลงในบ้านหลายอย่าง เช่นเรื่องอาหารการกิน และนั่นอาจเป็นเรื่องเดียวที่เธอกับรัญชนามีความเห็นพ้องไปในทางเดียวกันโดยไม่ต้องให้ใครช่วยไกล่เกลี่ย ประดิษฐ์ไม่สบอารมณ์นักแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เมื่อลูกๆ รวมหัวกัน
“จริงสิ ไม่เชื่อก็เอาผลตรวจไปดูเลยเอ้า” ประดิษฐ์ชี้มือชี้ไม้ไปยังซองเอกสารที่วางอยู่ตรงหัวเตียงอย่างรำคาญ
“เดี๋ยวพี่รัชต้องมาขอผลตรวจของป๊าไปให้เพื่อนหมอดูอีกแน่ๆ” ปภาวรินท์อมยิ้ม ก่อนจะโน้มตัวกอดพ่ออีกรอบ “ป๊าอย่าอารมณ์เสียสิ ปินแค่เป็นห่วงเฉยๆ ปินอยากให้ป๊าอยู่กับปินไปนานๆ ไง”
“รู้แล้วน่า” แม้สุ้มเสียงจะเจือไว้ด้วยแววเบื่อหน่าย ทว่าเขาก็วางแขนโอบไหล่ลูกสาวคนเล็ก “แล้วนี่กลับมาบ้านได้ไปบอกพวกในครัวหรือยังว่าจะกินอะไร”
“ปินกินเหมือนกับป๊าแหละ จะได้สุขภาพดีๆ ด้วยกันไง” เธอส่งยิ้มไปออดอ้อนพ่อ
ปกติแล้วถึงจะกินข้าวร่วมโต๊ะกันแต่ก็มีอาหารที่ประดิษฐ์กินได้และกินไม่ได้ ซึ่งอาหารที่กินไม่ได้แต่ละอย่างก็ล้วนเป็นของที่ท่านชอบและอร่อย จนบางทีท่านก็พานหงุดหงิดไปเลย ครั้นจะให้กินอาหารเพื่อสุขภาพแบบพ่ออย่างเดียวพวกลูกๆ ก็ไม่ค่อยไหวกันอีก นี่เลยเป็นเหตุผลที่รัชนาทมักจะกินอาหารเย็นนอกบ้าน
“เรานี่มันอ้อนเก่ง” ประดิษฐ์ชี้หน้าลูกสาวในเชิงเอ็นดู “แต่ไปบอกพวกในครัวเถอะ สั่งไก่ทอดอะไรที่เราชอบ จะได้กินข้าวอร่อยๆ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ” หญิงสาวยืนยันทั้งรอยยิ้ม
“เอ้า ตามใจ” ผู้เป็นพ่อทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วดึงให้ร่างเล็กนั่งลงด้วยกัน “ไหนๆ ยังพอมีเวลาก็นั่งคุยกับป๊าหน่อย เหมือนเราไม่ค่อยได้คุยกันสองคนเลยนะ”
“คงเพราะปินไปอยู่คอนโดฯ แล้วก็ไม่ได้ทำงานชั้นบนกับป๊าล่ะมั้ง”
“นั่นสิ…จริงๆ ก็ขึ้นมาทำงานข้างบนกับป๊าได้แล้วมั้งเรา ปินทำงานมาหลายปีแล้วนะ ป๊าไม่เข้าใจเราจริงๆ ให้ขึ้นเป็นหัวหน้าแผนกก็ไม่เอา ตามจริงด้วยผลงานและอายุงานเราก็ขึ้นได้แล้ว ไม่ใช่ว่าขึ้นเพราะเป็นลูกป๊า”
“ปินชอบทำงานที่ถนัดเพียวๆ มากกว่าไง พอเป็นหัวหน้าก็ต้องเข้าประชุมนู่นนี่ ปินไม่ถนัดเลย” ปภาวรินท์ไม่แปลกใจที่พ่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะพออยู่กันตามลำพังทีไรท่านก็เปิดประเด็นนี้ขึ้นมาทุกที
“หัดบ้างสิ จริงอยู่ยังไงปินก็เป็นลูกป๊า มีงานทำไปตลอดชีวิตแน่ๆ แต่คนเราก็ต้องหาทางขยับขยายก้าวหน้าไม่ใช่หรือไง” ประดิษฐ์โคลงศีรษะอย่างอ่อนใจ ลูกสาวคนเล็กของเขาเป็นเด็กดีน่ารัก เธอไม่เคยทำให้เขาผิดหวังหรือกังวล ยกเว้นแค่เรื่องงานเท่านั้น
