ทดลองอ่าน ปภาวินท์ บทที่ 5

“พูดถึงเรื่องนี้…โครงการรีโนเวตโรงแรมของป๊าไปถึงไหนแล้วคะ” หญิงสาวรีบพาบทสนทนาเข้าประเด็น เธอทราบอยู่แล้วว่าพ่อจะต้องพูดเรื่องงานขึ้นมา ดังนั้นมันก็ไม่ยากที่จะชวนท่านคุยเรื่องโครงการนี้

“อีกไม่กี่วันพวกสิงคโปร์จะบินมาคุยเรื่องรายละเอียดงานรีโนเวตกับสร้างศูนย์การค้า…ทำไม สนใจหรือไงเรา” ผู้เป็นพ่อเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วเธอไม่ค่อยสนใจเรื่องอื่นในบริษัทนอกเหนือจากงานของตัวเองเลย

“มันเป็นเรื่องออกแบบ ใกล้กับงานของปินอยู่แล้วไง” ลูกสาวบอก พอพ่อพยักหน้ารับเป็นเชิงรับรองเหตุผลนี้เธอก็พูดต่อ “ความจริงเมื่อไม่กี่วันก่อนปินบังเอิญไปเจอรุ่นพี่สมัยเรียน เขาเป็นสถาปนิกที่ออกแบบโครงการสกายไลน์ของกลุ่มภักดิ์โภคิน พอได้คุยกันปินเลยคิดว่าการออกแบบตึกมันมีแง่มุมที่ลึกซึ้งกว่าที่คิด แล้วปินก็นึกถึงโครงการของป๊าขึ้นมา”

“อืม ความจริงเรื่องนี้ก็ทำป๊าปวดหัวอยู่เหมือนกัน เพราะบริษัทของเรายังใหม่กับเรื่องอสังหาริมทรัพย์มาก”

“ถ้าป๊าคิดว่าปินช่วยอะไรได้ก็บอกนะ ถึงปินไม่ค่อยเก่งอะไร แต่ถ้าเป็นเรื่องทำนองการออกแบบอะไรต่างๆ ปินอาจพอช่วยได้”

ประดิษฐ์มองหน้าลูกสาว ลำพังเรื่องการออกแบบอะไรนั่นท่านไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่โครงการนี้เป็นงานอสังหาริมทรัพย์และเป็นการร่วมทุนกับต่างชาติ การให้ปภาวรินท์เข้ามามีส่วนร่วมอาจเป็นโอกาสดีที่จะให้เธอเก็บเกี่ยวประสบการณ์เพื่อจะได้เติบโตก้าวหน้าต่อไป อย่างไรอีกคนที่ดูแลโครงการนี้อยู่ก็คือรัชนาท สองพี่น้องช่วยกันทำงานก็ถือเป็นเรื่องดี

“เดี๋ยวป๊าจะลองถามรัชดู งานใหญ่แบบนี้มาช่วยกันก็น่าจะดี”

ปภาวรินท์ฉีกยิ้มรับ เพราะลองถ้าประดิษฐ์พูดแบบนี้ก็เท่ากับเธอจะต้องได้เข้าไปมีส่วนร่วมกับโครงการที่หมายตาอยู่แน่นอน

ลูกสาวคนเล็กของเจ้าสัวประดิษฐ์ก้าวเข้าไปในร้านกาแฟแบรนด์ดัง ภายในร้านมีลูกค้าพอสมควร ชุดโต๊ะและโซฟาตั้งกระจายอยู่ทั่วพื้นที่ซึ่งอบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟ เธอยังไม่ทันสอดส่ายสายตามองหา เสียงคุ้นหูก็ลอยมา

“อ้าว น้องปิน”

ปภาวรินท์หันไปเจออาชวินซึ่งเพิ่งถือกาแฟสองแก้วเลี้ยวออกมาจากหน้าเคาน์เตอร์พอดี เธอเลยส่งยิ้มให้

“พี่วิน สวัสดีค่ะ ขอโทษทีนะคะที่มาช้าไปนิด”

“แค่สิบนาทีเองครับ เพื่อนพี่ก็เพิ่งมาเหมือนกัน…เอ้อ น้องปินดื่มอะไรครับ”

“ปินจัดการเองค่ะ” เธอรีบบอก “โต๊ะอยู่ตรงไหนคะ เดี๋ยวปินตามไป”

“ชุดโซฟาด้านในครับ ตรงที่มีผู้ชายใส่เสื้อเชิ้ตสีฟ้านั่งอยู่น่ะ” อาชวินพยักพเยิดไปทางชุดโซฟาลึกเข้าไปด้านในร้าน

“โอเคค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มให้เขาก่อนจะก้าวไปต่อแถวสั่งกาแฟ

ปภาวรินท์เพิ่งสั่งเครื่องดื่มตอนที่จับได้ว่ามีคนก้าวมายืนใกล้ๆ พอหันไปก็พบว่าเป็นอาชวินอีกรอบ

“พี่จะมาช่วยเอาของไปไว้ที่โต๊ะให้ก่อนครับ”

“โอ๊ะ ขอบคุณมากค่ะ” เธอทำตาโตก่อนจะยื่นถุงผ้าในมือส่งให้อีกฝ่ายโดยดี

สถาปนิกหนุ่มยิ้มรับแล้วหมุนกายผละไป หญิงสาวมองตาม ได้แต่รำพึงอยู่ในใจ…ทำไมถึงเป็นคนดีมีน้ำใจแบบนี้เนี่ย

ปภาวรินท์รอเครื่องดื่มอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินไปยังชุดโซฟาที่สองหนุ่มสถาปนิกจับจองอยู่ ทั้งสองกำลังเอียงหน้าคุยอะไรบางอย่างต่อกัน สำหรับเธอแล้วมันเป็นภาพที่น่ามองมากทีเดียว