ทดลองอ่าน ปรารถนา… คุณอีกสักครั้ง ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 3

“นี่อย่าปิดแอร์นะ ฉันร้อน”

“ทำไมจะปิดไม่ได้ล่ะคะ นี่เลิกงานแล้ว แม้แต่คุณก็อยู่ไม่ได้ค่ะ”

“แล้วฉันจะไปรอพี่เขมที่ไหน”

พนักงานสาวยักไหล่กวนๆ

“ไม่ทราบสิคะ ดิฉันรู้แต่ว่าออฟฟิศจะปิดแล้ว กรุณาออกไปจากออฟฟิศด้วยค่ะ”

“แต่ฉันจะรอพี่เขมในนี้”

“ไม่ได้ค่ะ”

“แต่ฉันเป็นแฟนพี่เขมนะ เธอทำแบบนี้กับฉันไม่ได้”

“ถ้าคุณเป็นแฟนนายหัวจริงๆ นายหัวคงไม่ปล่อยให้คุณรอเก้อแบบนี้หรอกค่ะ โกหกก็ไม่เนียนอย่าพยายามดีกว่านะคะ”

“ฉันไม่ได้โกหกนะ ฉันเคยคบกับพี่เขมจริงๆ”

“เคยคบคืออดีตค่ะ แปลว่าปัจจุบันไม่ได้คบ เพราะฉะนั้นเชิญค่ะ”

“ฉันไม่ออก!”

ภูริตาวิ่งไปแหมะตัวลงบนโซฟาพลางยึดที่เท้าแขนเก้าอี้ไว้แน่น

“ถ้าคุณไม่ออก ดิฉันจะเรียกยามมาลากคุณออกไปนะคะ”

ริมฝีปากสีชมพูของภูริตาสั่นระริก น้ำตาพานจะหล่นจากขอบตาเสียให้ได้ จากที่เคยออกฤทธิ์ออกเดช วางก้ามตั้งแต่ต้นก็เริ่มคลายท่าทีอ่อนยวบลง

“แล้วจะให้ฉันไปอยู่ที่ไหน ฉันไม่มีเงินติดตัวสักบาท กระเป๋าสตางค์ฉันหาย”

“ถ้าคุณยืนกรานจะรอนายหัวจริงๆ ก็รอตรงโต๊ะม้าหินด้านนอกได้ค่ะ ยังไงตอนกลางคืนก็เปิดไฟอยู่แล้ว”

“แต่ฉัน…”

“คุณอยู่ในออฟฟิศไม่ได้ค่ะ”

ภูริตาเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่ายก็ได้แต่ลุกขึ้นยืนคอตก ลากสังขารออกไปนั่งชันเข่าอยู่บนเก้าอี้ม้าหินหน้าออฟฟิศด้วยหัวใจห่อเหี่ยว

เรื่องอดีตก็ลืมๆ ไปไม่ได้รึไง เขาเจ็บคนเดียวที่ไหน เธอก็เจ็บไม่แพ้กันหรอก!

แล้วจู่ๆ ฝนเจ้ากรรมก็ดันกระหน่ำลงมาโดยไม่ให้สุ้มให้เสียง ละม้ายจะลงโทษอดีตเด็กร้ายกาจอย่างไม่ปรานี ละอองฝนเม็ดหนาสาดกระเซ็นเข้ามาทั้งที่ภูริตาซ่อนตัวอยู่ใต้กันสาดอาคารจนเปียกปอนไปทั้งเนื้อทั้งตัว

‘ถ้าคุณเป็นแฟนนายหัวจริงๆ นายหัวคงไม่ปล่อยให้คุณรอเก้อแบบนี้หรอกค่ะ’

ถ้อยคำเยาะหยันของพนักงานคนนั้นทำให้หยาดน้ำตาร่วงพรูแข่งกับสายฝน เขมทำราวกับว่าเธอและเขาไม่เคยมีความทรงจำแสนหวานต่อกัน

ภูริตารู้ว่าเธอนิสัยไม่ดี เคยทำร้ายจิตใจเขากับแม่ของเขาไว้เสียเจ็บแสบ รู้ว่าเขาควรโกรธเกลียดไม่ไยดี แต่อย่างน้อยเขาก็น่าจะนึกถึงบุญคุณที่พ่อของเธอเคยเลี้ยงดูเขากับแม่ยามสิ้นไร้ไม้ตอกสิ

หญิงสาวสะอื้นไห้แข่งกับสายฝนพลางยกมือขึ้นกอดตัวเองตามลำพัง

“พี่เขมใจร้าย แล้วดูสิ แบตฯ ก็ดันมาหมดอีก จะขอความช่วยเหลือจากเจ๊ดัมมี่ก็ไม่ได้”