ทดลองอ่าน ปรารถนา… เพียงแค่คุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 4

ปาริธพยักหน้าเข้าใจ แดนนี่ เฉินไม่มีหัวใจ เขาขายมันแลกกับชีวิตที่ได้ทุกอย่างตามต้องการ

ก่อนหน้านี้แดนนี่เป็นนักธุรกิจผู้ร่ำรวยแห่งเกาะฮ่องกง แม้เลือดในกายส่วนหนึ่งจะเป็นคนไทย แต่เขาก็ไม่เคยถูกกล่าวถึงในสังคมที่นั่น ดังนั้นเมื่อชายหนุ่มต้องการเปิดตัวธุรกิจเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยี่ห้อหนึ่งในไทย เขาจึงได้ทำความรู้จักกับพริมาซึ่งเป็นดาราดังและเพียงระยะเวลาไม่นาน ชื่อของแดนนี่ เฉินก็ติดหูคนไทยอย่างง่ายดาย

นั่นเป็นเพียงยุทธวิธีหนึ่งทางธุรกิจ และตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ต้องสละเรือ เพราะมีลำใหม่รอเขาอยู่ข้างหน้าอีกหลายลำ

“แล้วในกล้องนี้มีภาพคุณพริมามั้ยครับ”

แดนนี่มองกล้องแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ กล้องของกาลเวลาบันทึกแค่ภาพบนเรือลำนี้และภาพถ่ายตัวเอง เป็นครั้งแรกที่แดนนี่หยุดดูรูปใครสักคนได้นานขนาดนี้ เพราะในเมมโมรี่การ์ดที่มีภาพถ่ายราวหกสิบกว่ารูป เขาเลื่อนมาจนหยุดที่ภาพหญิงสาวเจ้าของกล้องตัวนี้

โครงหน้าเรียวได้รูป ผิวเนียนละเอียดสีน้ำผึ้ง รอยยิ้มกระจ่างสดใสไปถึงดวงตา

เขาไม่อยากยอมรับว่าเธอสวย เพราะในชีวิตเขาผ่านผู้หญิงสวยกว่านี้มานับร้อยนับพัน แต่กระนั้นเขาก็ไม่เคยหยุดสายตาที่ใครได้นานเท่านี้มาก่อนเลย

“เธอน่ารักนะครับ” ปาริธถือวิสาสะยื่นหน้ามามองภาพบนจอกล้องที่เจ้านายมองไม่ละสายตา

แดนนี่รีบเบือนหน้าจากภาพถ่ายนั้นอย่างรวดเร็ว และแม้ว่าจะถูกลูกน้องจับได้ว่าเขาจ้องภาพหญิงสาวนานเกินไปแต่ชายหนุ่มก็ยังคงเก๊กหน้าขรึมได้ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่มี นายช่วยเอากล้องนี้ไปคืนเธอหน่อยก็แล้วกันนะ” แดนนี่ส่งให้คนที่ยืนทำตาใส

“แล้วเธอจะไม่แหกอกผมเหรอครับ”

“แหกอกทำไม”

“ก็คุณแดนนี่เป็นคนเอากล้องเธอมา ในเมื่อตรวจดูแล้วไม่มีอะไร คุณก็น่าจะเอาไปคืนเธอด้วยตัวเอง เพื่อ…” ปาริธเว้นจังหวะครู่หนึ่ง “…จะได้ขอโทษเธอด้วยไงครับ”

“ขอโทษเหรอ ไม่จำเป็นหรอกมั้ง” แดนนี่ปฏิเสธ ถึงแม้ว่าเขามีความผิดในเรื่องนี้เต็มๆ แต่เขาไม่สนใจขอโทษใคร เพราะไม่แคร์ว่าใครจะคิดอย่างไร จริงอยู่ เจ้าของกล้องตัวนี้อาจเกลียดเขา เหม็นหน้าอย่างที่ปาริธว่า

แต่ใครจะสนกัน

ปาริธมองคนที่วางกล้องไว้บนโต๊ะแล้วหยิบเอกสารที่ต้องเซ็นมาอ่านอย่างตั้งใจ

“จำเป็นสิครับ เพราะถ้าจะว่าไปแล้ว คุณกาลเวลาเธอขึ้นเรือเราในฐานะลูกค้า เธอจ่ายเงินซื้อทัวร์ ต้องเจอเรื่องแบบนี้ คงเสียความรู้สึกมาก”

“งั้นนายก็มอบบัตรอาหารอาลาคาร์ตชั้นยี่สิบเอ็ดให้เธอด้วยแล้วกัน”

“เอางั้นเหรอครับ”

“ใช่! ไม่จำกัดวงเงิน ฟรีตลอดทั้งทริป”