ทดลองอ่าน ปรารถนา… เพียงแค่คุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 5

กาลเวลาเดินเที่ยวตลาดปีนัง เพลิดเพลินกับการชิมอาหารย่านถนนคนเดินจนแน่นท้อง โดยปกติอาหารประเทศมาเลเซียจะมีรสชาติและกลิ่นที่ไม่ถูกปากคนไทยเท่าใดนัก แต่กาลเวลาเป็นคนกินง่าย และชอบชิมอาหารประจำท้องถิ่น ไปเที่ยวที่ไหนต้องกินอาหารพื้นเมืองที่นั่น เรียกได้ว่าท้องเธอชินมากพอจะรับอาหารได้ทุกชาติเลยก็ว่าได้

กำหนดการของเรือเอลิซซ่า ครูซจะออกเดินทางต่อไปภูเก็ตในคืนนี้ เธอต้องรีบกลับมาให้ทันเวลาขึ้นเรือเร็วในตอนเย็นซึ่งเรือเร็วรอบสุดท้ายจะต้องมาถึงล่วงหน้าก่อนเรือสำราญออกเดินทางหนึ่งชั่วโมง

มาถึงเรือก็เป็นเวลาโพล้เพล้แล้ว เป็นช่วงเวลาที่นักท่องเที่ยวพลุกพล่านพอสมควร เธอเดินหลบหลีกผู้คนเพื่อกลับเข้าห้องพักเพราะเหนื่อยจากการตะลอนทั้งวัน ส่วนอาหารมื้อเย็นที่เธอแพลนไว้ในหัวเป็นอันต้องยกยอดไปทบในวันพรุ่งนี้

“คุณไปเที่ยวบนฝั่งคนเดียวเหรอ”

เสียงใครบางคนถามขึ้นขณะที่เธอกำลังเดินผ่านหน้าเขา และแม้ว่าไม่ได้เรียกชื่อแต่อะไรบางอย่างก็ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาผู้นั้นพูดกับเธอ

“คุณ!” กาลเวลานิ่วหน้าเมื่อเห็นว่าแดนนี่ยืนพิงราวกั้นในชุดที่ดูสบายกว่าทุกครั้ง แต่ที่แปลกกว่าชุดของเขาคือคำทักทายของเขาต่างหาก

เมื่อเช้ายังทำหน้าเป็นผีดิบใส่เธออยู่เลย

“ผม ทำไมเหรอ”

“เมื่อกี้คุณคุยกับฉันเหรอ”

“ใช่! ตรงนี้ไม่มีใครนอกจากผมกับคุณนี่”

พอเขาพูดเช่นนั้นกาลเวลาก็หันไปมองรอบๆ โดยอัตโนมัติ และพบว่าใกล้ๆ กับจุดที่เธอและเขายืนอยู่ไม่มีใครเลยจริงๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอเห็นว่ามีคนเต็มไปหมด

“ทุ่มนึงพอดี เวลาอาหารเย็น”

จริงสิ ที่นี่มีเวลารับประทานอาหารเย็นให้นักท่องเที่ยวเลือกสองรอบคือสี่โมงเย็นกับหนึ่งทุ่ม และคนส่วนมากมักจะเลือกเวลาหนึ่งทุ่มเพราะสี่โมงเร็วเกินไปสำหรับมื้อเย็น

“อ้อ!”

“คุณล่ะ ไม่ไปทานมื้อเย็นเหรอ”

กาลเวลาอดระแวงเล็กๆ ไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าแดนนี่ เฉินคนนี้แท้จริงเป็นคนอย่างไร แต่ส่วนมากเวลาที่พบกันโดยบังเอิญเธอจะเห็นเขาในลุคที่เงียบขรึม พูดน้อย

วันนี้ทั้งเจ้านายและลูกน้องแก๊งผีดิบดูพูดเก่งกว่าทุกวัน

“ฉันอิ่มมาจากปีนังแล้วล่ะค่ะ”

“ผมคิดว่าคุณจะใช้บัตรวีไอพีจนคุ้มเสียอีก”

“เรื่องนั้นคุณไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ฉันใช้คุ้มแน่ คุณนั่นแหละ อย่ามาบ่นฉันทีหลังก็แล้วกัน”

แดนนี่หัวเราะในลำคอ “ตัวแค่นี้จะกินได้สักเท่าไหร่”

“ค่ะ เพราะคนระดับคุณไม่ล้มละลายง่ายๆ หรอก ใช่มะ”

เจ้าของร่างสูงเพียงแค่ยิ้ม ไม่พูดอะไร เขาหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดแล้วสูบอย่างสบายใจ กาลเวลาไม่ได้พิสมัยผู้ชายสูบบุหรี่ แต่ต้องยอมรับว่าเวลาที่แดนนี่สูบเจ้ามวนเล็กๆ แล้วพ่นควันออกมา เขาดูเท่เป็นบ้าไปเลย

ตายล่ะ! เธอจะหลงผู้ชายสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะ

“ขอโทษนะ ผมลืมไปว่าคุณอาจไม่ชอบกลิ่นบุหรี่” แดนนี่บอกเหมือนเพิ่งนึกขึ้นมาได้ แล้วกาลเวลาก็เผลอส่ายหน้าโดยอัตโนมัติ

แดนนี่หัวเราะอีกระลอกกับท่าทีแปลกๆ ของเธอ อันที่จริงเขาไม่รู้ตัวเลยว่าแค่เวลาไม่กี่นาทีที่ได้คุยกับคนตรงหน้า เขาเผลอหัวเราะไปหลายครั้งเลย

“ฉันไม่ได้รังเกียจ แต่ก็ไม่ได้ชอบนะคะ” กาลเวลารีบอธิบาย

“แล้วคุณดื่มหรือเปล่า”

“ถามทำไมคะ”

“ก็ถ้าคุณไม่รังเกียจ ผมเชิญคุณดื่มด้วยกันได้หรือเปล่า”

“ฉันไม่ได้รังเกียจนะคะ แต่ฉันกลัวถูกคุณพริมาแหกอกเอา” กาลเวลาบอกตามที่คิด เธอไม่นิยมไปไหนมาไหนสองต่อสองกับผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว ต่อให้ผู้ชายคนนั้นจะไม่ได้คิดอะไรเกินเลยกับเธอเลยก็ตาม