ทดลองอ่าน ปรารถนา… ให้เป็นคุณ ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 2

เมื่อพ้นประตูของบริษัทออกมาแล้วพารณก็ถูกตั้งคำถามทันที

“เกิดอะไรขึ้น”

“อุบัติเหตุเล็กน้อยครับ ทำให้สูทของคุณหนูสกปรกเลยต้องเปลี่ยน”

“อื้ม…” กมลพัชรไม่ได้หยุดเดิน “แล้วผู้หญิงที่เป็นข่าวนั่นคนใหม่หรือคนเดิม”

“เอ่อ…คนใหม่ครับ เธอเป็นนางแบบ”

“ถ้าถึงเวลาต้องจัดการก็ลงมือเลย อย่าปล่อยไว้นานเหมือนคนก่อน มันจะกำจัดยาก เข้าใจที่ฉันพูดไหม”

“เข้าใจครับ”

ขบวนเล็กๆ นั้นไปหยุดยืนตรงหน้าลิฟต์ พารณเป็นคนยื่นมือออกไปกดปุ่มให้ แล้วเหมือนกับลิฟต์ถูกล็อกไว้เพื่อกมลพัชรโดยเฉพาะ มันตรงดิ่งมายังชั้นสิบห้าโดยไม่ได้แวะที่ชั้นไหนเลย เสียงสัญญาณบอกให้รู้ว่าประตูลิฟต์กำลังจะเปิด และท่านประธานกำลังจะฝากคำสั่งสุดท้ายไว้

“ฉันยอมให้กัณฑ์ไปอยู่ที่คอนโดฯ นั้นที่เดียว ถ้าเขาไปมีที่อยู่แห่งใหม่อีกเธอต้องรายงานทันที”

“ครับ” พารณก้มศีรษะให้

บุศรินทร์เปิดประตูลิฟต์ค้างไว้เพื่อรอเจ้านายของตน กมลพัชรหันมามองพารณแวบหนึ่งก่อนจะก้าวเข้าไปในลิฟต์ ชายหนุ่มไม่ได้ตามเข้าไปด้วย เพียงแต่ยืนส่งตรงหน้าประตูนั้น เมื่อประตูลิฟต์กำลังปิดลงจู่ๆ กมลพัชรก็ออกคำสั่งให้เปิดอีกรอบ

“เดี๋ยวก่อน!”

ประตูถูกค้างไว้ตามสั่ง พารณรู้แล้วว่ากำลังจะได้รับคำสั่ง เขายืนตัวตรงมือแนบลำตัว สายตาจ้องมองไปยังท่านประธานอย่างพร้อมที่จะตอบสนองคำสั่งนั้นทุกวินาที

“ถ้ากิ่งกลับมา เธอต้องไปทานข้าวที่บ้านด้วย”

พารณแทบกลั้นหายใจเมื่อได้ยิน แต่เขาก็รับปากไปในที่สุด เมื่อประตูลิฟต์ปิดลงชายหนุ่มจึงมีโอกาสผ่อนคลายหัวไหล่และถอนลมหายใจยาวๆ สักครั้ง

เลขานุการหนุ่มผู้มีนัยน์ตาเล็กหยีเดินกลับเข้ามาในออฟฟิศด้วยสีหน้าครุ่นคิด ประชาสัมพันธ์หน้าบริษัทของเขาดักรอพบตั้งแต่ประตูหน้า เมื่อทั้งสองประสานสายตากันพารณก็รู้ว่าคนข้างในคงต้องการพบตัวของเขาทันทีที่ส่งกมลพัชรเรียบร้อยแล้ว เขาพยักหน้าให้ประชาสัมพันธ์อย่างรู้ทันว่าตนเองต้องทำอะไรต่อไป

พารณไปหยุดที่หน้าห้องทำงานซึ่งมีป้ายบอกว่าเป็นห้องของรองประธานกรรมการ ชายหนุ่มเคาะประตูสามครั้ง เสียงอนุญาตดังลอดออกมาให้ได้ยิน จากนั้นเขาจึงเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานโทนสีเขียวเข้ม ซึ่งเป็นสีโปรดของกัณฑ์อเนก เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่ในห้องนี้ตกแต่งด้วยไม้และหนัง โซฟาขนาดใหญ่ซึ่งไว้สำหรับรับแขกก็บุด้วยหนังชั้นดี มันทำให้ห้องทำงานแห่งนี้ดูเคร่งขรึมขึ้น เจ้าของห้องนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองซึ่งวางอยู่ตรงข้ามกับโซฟารับแขก เมื่อเห็นพารณเดินเข้ามาเขาก็ยิงคำถามทันที

“โดนซักละเอียดยิบเลยสิ” แล้วเขาก็ชี้หน้าเลขาฯ ของตัวเอง “ห้ามบอกเรื่องห้องใหม่นะ”

“ครับ ผมไม่ได้พูด”

เพราะมันเป็นที่อยู่เดิม ไม่ใช่ที่อยู่ใหม่อย่างที่กมลพัชรถาม มันเป็นคอนโดมิเนียมเดียวกันแต่ไม่ใช่ห้องเดียวกันกับที่คุณหญิงแม่ของกัณฑ์อเนกรู้ เขาไม่ได้โกหกแค่ช่วยปกปิด พารณไปหยุดยืนที่หน้าโต๊ะทำงานของคนเป็นเจ้านาย ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนกัณฑ์อเนกจะอารมณ์ดีขึ้นกว่าช่วงเวลาตอนเข้าประชุมมาก

“ดีมาก เอ้อ แล้วเรื่องเมื่อเช้านายจัดการยังไงบ้าง”