ทดลองอ่าน ปีศาจจิ้งจอกอย่ามาลวง บทที่ 3

จิ้นเสวียนไม่อยากจะเชื่อสายตา ไม่มีการประลองคาถาอาคม ไม่มีการใช้พลังปีศาจ ง่ายดายและตรงไปตรงมาอย่างนี้เลย?

เหยาเหนียงมองเขาอย่างระแวดระวัง พอสังเกตเห็นว่าเขาสีหน้าย่ำแย่ราวกับกลืนแมลงวันลงไป นางก็รู้สึกประหลาดใจ ก็แค่ผูกเงื่อนเท่านั้นเองมิใช่หรือ

ถ้ามิได้เห็นกับตาตนเอง จิ้นเสวียนเองก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกันว่าแหสยบมารปากนี้พออยู่ในมือนางแล้วกลับกลายเป็นแหธรรมดาๆ ไปเสียได้ นางไม่ต้องลงแรงอันใดมากมายก็มัดมันได้อย่างง่ายดายราวกับมัดขนมบ๊ะจ่างอย่างไรอย่างนั้น

เขาจดจ้องแหสยบมารที่ถูกผูกเป็นเงื่อน หว่างคิ้วเองก็ขมวดมุ่นเป็นเงื่อนตายเช่นเดียวกัน

เขาจ้องมองเหยาเหนียง นัยน์ตาคมปลาบสีดำสนิทราวกับน้ำหมึกมีประกายวาบออกมา กระบี่เล่มยาวที่สะพายอยู่ด้านหลังถูกชักออกจากฝัก พุ่งทะยานเข้าใส่นาง

เหยาเหนียงตื่นตกใจจนเสียขวัญ ถอยหลังกรูดอย่างหวาดหวั่นลนลาน กระบี่สีดำชี้ไปยังปลายจมูกนาง รุกประชิดบีบให้นางเข้าสู่มุมอับของห้อง

“ภูตผีปีศาจในใต้หล้าข้าพบเจอมาไม่น้อย แต่ว่าไม่เคยเจอนางปีศาจอย่างเจ้ามาก่อนเลย”

จิ้นเสวียนลุกขึ้นยืน รุกคืบเข้ามาใกล้นางทีละก้าวๆ เขามาพร้อมกับแรงกดดันอย่างหนักหน่วงดุดัน ปากเอ่ยท่องคาถา มือประสานอาคม ทันใดนั้นก็ซัดฝ่ามือใส่หน้าผากของนาง ตวาดออกคำสั่งเสียงดังก้อง

“ปีศาจร้าย ยังไม่ปรากฏกายออกมาอีก!”

แววตาของเหยาเหนียงนิ่งเหม่อ ใบหน้าขาวซีด ดูเหมือนจะเสียขวัญจนนิ่งอึ้งไปเสียแล้ว

จิ้นเสวียนมองประเมินนาง ปรายตามองเบื้องล่างนางปราดหนึ่ง จากนั้นยิ้มเย็นพลางเอ่ย “เจ้าสมกับเป็นนางปีศาจจิ้งจอกจริงๆ”

เหยาเหนียงได้ยินก็หน้าเปลี่ยนสีทันใด ฟาดฝ่ามือใส่หน้าเขาหนึ่งฉาดโดยไม่แม้แต่จะหยุดนึกคิด เอ่ยอย่างเย็นชาว่า “ข้ามิใช่นางปีศาจจิ้งจอก”

สุภาพชนฆ่าได้ หยามไม่ได้ นางปฏิบัติตนตามคุณธรรมสตรีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ยึดมั่นในศีลธรรมอันดีงามอย่างเคร่งครัด ทว่าบัดนี้กลับถูกบุรุษผู้หนึ่งชี้หน้าด่าว่าเป็นนางปีศาจจิ้งจอก นี่เป็นการเหยียดหยามศักดิ์ศรีนางอย่างใหญ่หลวง

จิ้นเสวียนตะลึงงันไป นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกสตรีตบหน้า ทั้งยังหลบไม่พ้นอีกด้วย

เขาเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟขึ้นมาทันที ย้อนถามกลับไปอย่างรุนแรงว่า “ถ้าเจ้าไม่ใช่นางปีศาจจิ้งจอก ขอถามหน่อยว่าหางจิ้งจอกเส้นนี้มันมาจากที่ใดกัน!” พูดจบก็คว้าหางปุกปุยของนางมาแกว่งไกวตรงหน้า

เหยาเหนียงอึ้งงัน ก่อนจะค่อยๆ ไล่มองลงไปตามหาง หางเส้นนี้เชื่อมกับก้นของนาง ก้นของนางสามารถรับรู้ได้ถึงหาง หางเองก็รับรู้ได้ถึงก้นของนางเช่นกัน

“ปีศาจ…”

นางตกใจจนทำอะไรไม่ถูก จิ้นเสวียนถูกนางกระแทกใส่เต็มรัก ทั้งสองล้มลงไปกองกับพื้นด้วยกัน

“เอาออกไป…รีบเอาออกไปเร็วๆ เข้า…น่ากลัวเหลือเกิน…” เหยาเหนียงตกใจกลัวจนไม่รู้จะทำอย่างไร กระทั่งไม่อาจบรรยายได้ด้วยแค่คำว่าหวาดกลัว

จู่ๆ บนก้นของตนเองก็มีบางสิ่งบางอย่างที่มีขนนุ่มฟูเพิ่มขึ้นมา ช่างน่าสะพรึงกลัวเหลือเกิน!

ก้นของจิ้นเสวียนกระแทกกับพื้นจนเจ็บ ทว่าความนุ่มนิ่มหอมสดชื่นในอ้อมอกทำให้เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ กลิ่นหอมจรุงใจอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะของสตรีวนเวียนอยู่ใต้จมูกเขา

นางทั้งหอมทั้งนุ่มยิ่ง

เขานิ่งอึ้งไปเพียงแค่ชั่วขณะ ต่อมาในใจก็พลันบังเกิดความแตกตื่นหวาดระแวง ร่ำร้องในใจว่าแย่แล้ว เขารีบพลิกกายขึ้นมาก่อนกดนางปีศาจเอาไว้กับพื้น

“นางปีศาจจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ ถึงกับกล้ายั่วข้าเชียวรึ!”