ทดลองอ่าน ผู้ดูแลสอนรัก ชุด คุณชายสกุลเนี่ย

บทที่หนึ่ง

ไม่ต้องลืมตาก็รู้ว่าฟ้าสว่างแล้ว

แสงอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามาทางหน้าประตู สะท้อนบนเปลือกตาเขา ไออุ่นแผ่มา ทว่าไม่อาจทำให้หัวใจของเขาอบอุ่นได้

เขายังปวดบริเวณใบหน้า ความปวดแสบปวดร้อนแสนทรมานนั้น ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าใจได้ เขากัดฟันแหงนหน้าอ่อนวัยขึ้นมาท่ามกลางความมืด

เกลียดนัก เขาจะไม่เกลียดได้อย่างไร คนผู้นั้นทำลายอนาคตของเขา ทำลายชีวิตของเขา เขา…เกลียดยิ่งนัก!

เสียงแกร๊กดังขึ้น ประตูค่อยๆ เปิดออก น้ำเสียงสุขุมของเนี่ยชังหมิงผู้เป็นพี่ใหญ่ดังขึ้น

“จากนี้ไป เจ้ารับหน้าที่ดูแลความเป็นอยู่ของคุณชายแปด”

“อ้อ”

“จริงสิ ข้ายังไม่ได้ถามว่าเจ้าชื่ออะไร”

“ข้าชื่อเลี่ยนยาง” เสียงนุ่มนวลของเด็กหญิงด้านนอกทำเอาเนี่ยยวนเสวียนที่นอนอยู่บนเตียงตกใจ

เด็กหญิง?

“เลี่ยนยาง? บิดาเจ้าตั้งชื่อได้ดี อีกสักครู่ข้าจะให้คนรับใช้ในเรือนพาเจ้าเดินดูโดยรอบ เจ้าจงจำไว้ให้ดี ดวงตาของคุณชายแปดมองไม่เห็น ต่อไปเจ้าต้องเป็นดวงตาให้เขา ไม่ว่าเขาจะเรียกเจ้าเวลาใด ให้เจ้าทำอะไร เจ้าต้องทำตามนั้นอย่างว่าง่าย เข้าใจหรือไม่”

“อ้อ” เด็กหญิงพยักหน้าด้วยความจริงจัง

“ยังมีอีก จำไว้ว่าต่อไปอย่าพูดถึงใบหน้าของคุณชายแปดต่อหน้าเขา” เสียงของเนี่ยต้าเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามและน่ากลัวไปชั่วขณะ

“อ้อ”

“ต้องพูดว่า ‘เจ้าค่ะ’ ” เนี่ยต้ากล่าวพลางก้าวเข้ามาใกล้ เนี่ยยวนเสวียนบนเตียงยังคงแกล้งหลับ

เนี่ยต้าเพ่งมองผ้าพันแผลทั่วทั้งใบหน้าและลำตัวของน้องชาย จากนั้นค่อยๆ ทาบฝ่ามือลงบนหน้าผากของเขา ก้มตัวกระซิบที่ข้างหูด้วยเสียงต่ำ

“ยวนเสวียน ไม่เป็นไรนะ เจ้าจะต้องหาย น้องหกขึ้นเขาเทียนซานไปเชิญอาจารย์ของเขาแล้ว ขอเพียงเชิญท่านอาจารย์มารักษาเจ้าได้ เจ้าก็จะกลับไปเหมือนดังก่อนไม่มีผิดเพี้ยน”

แต่ไรมาเสียงของพี่ใหญ่ไม่เคยฟังอารมณ์ออก ทว่าวันนี้กลับดูอ่อนโยนและเหนื่อยล้าอย่างน่าประหลาด

ก่อนที่เขาจะเกิดเรื่อง พี่ใหญ่เคยให้คนนำจดหมายมาแจ้งว่าเตรียมจะติดตามแม่ทัพหลี่ไปสมรภูมิรบ จนวันนี้แม้พี่ใหญ่จะขอลาหยุดเพื่อเขา แต่ก็ไม่อาจรั้งอยู่ได้นาน ดังนั้นจึงให้เด็กหญิงมาคอยปรนนิบัติเขาอย่างนั้นหรือ

จนแล้วจนรอดทุกคนต่างก็จะทอดทิ้งเขา!