ทดลองอ่าน ผู้เป็นหนึ่งในใต้หล้า… คือข้าผู้เดียว บทที่ 1

หนุ่มน้อยชุดม่วงผู้นี้แซ่ปู่ มีนามว่าเฉินอวี่ เขาก็คือทายาทรุ่นที่สามสิบหกของตระกูลเทวพยากรณ์ ความสามารถในการทำนายลิขิตฟ้าของตระกูลเทวพยากรณ์สกุลปู่นั้นเลื่องลือทั่วหล้ามานานหลายพันปีแล้ว พวกเขาในสายตาของผู้คนทั้งแผ่นดินจึงไม่ต่างจากเทพเซียนผู้หยั่งรู้ทั้งอดีตและอนาคต

คุณชายเจิ้งแหงนหน้ามองฟ้าเลียนอย่างท่าทางของปู่เฉินอวี่ ทว่ามองอยู่พักใหญ่ก็ยังคงไม่เห็นสิ่งใดจากดวงดาว

ปู่เฉินอวี่หัวเราะเบาๆ ก่อนหันหน้ากลับมาช้าๆ “สกุลเจิ้งของเจ้าเป็นตระกูลนักปกครอง ทักษะวิชาที่เราสองร่ำเรียนมาเป็นคนละแขนงกัน อาอี้ ต่อให้เจ้ามองดูอีกหนึ่งปีก็มองเค้าเงื่อนไม่ออกหรอก แล้วเจ้าจะฝืนไปเพื่ออะไร”

แสงโคมวับแวมที่ลอดออกมาจากในตัวตำหนักสาดฉายลงบนดวงหน้าของปู่เฉินอวี่ เผยให้เห็นนัยน์ตาหงส์กับจมูกที่ชวนมองดุจหยกสลัก ทั้งผิวพรรณภายใต้แสงดาวก็ผ่องกระจ่างราวหยกขาวมันแพะที่เนียนใส แม้จะดูงามประณีต ทว่าเขากลับไม่มีกลิ่นอายเช่นสตรีเจือปนอยู่แม้แต่น้อย รูปโฉมราศีปานเซียนบนโลกมนุษย์เช่นนี้ช่างชวนให้ผู้อื่นริษยา

ทว่าเจิ้งเฮ่าอี้ยังคงเอ่ยแย้ง โดยที่รูปโฉมดุจเซียนวิเศษของอีกฝ่ายไม่ได้มีผลใดๆ ต่อเขาสักนิด “ในเมื่อเจ้าแน่ใจว่าวันสิ้นพิภพกำลังจะมาถึง ก็จงรีบๆ ไปทำความปรารถนาที่ยังไม่ลุล่วงให้สำเร็จเสีย เจ้าจะลากข้ามาที่ตำหนักลิขิตฟ้าเพื่อพูดพล่ามให้ได้อะไร” ความนัยของคำพูดนี้คือเขาไม่ได้เห็นถ้อยคำของปู่เฉินอวี่เป็นเรื่องสลักสำคัญเลย

ปู่เฉินอวี่ส่ายหน้าถอนใจเบาๆ ท่าทางคล้ายล่วงรู้อยู่ก่อนว่าเจิ้งเฮ่าอี้จะมีท่าทีตอบสนองเช่นนี้ “วันสิ้นพิภพก็ใช่ว่าจะไม่มีจุดพลิกผันเสียทีเดียว หากยามเที่ยงของวันพรุ่งเจ้าออกเดินทางจากตำหนักลิขิตฟ้าไปทางตะวันตกหนึ่งพันสามร้อยหลี่เนื้อคู่ตามดวงชะตาของเจ้าก็จะปรากฏตัว นี่คือโอกาสสุดท้ายที่จะ…”

ยังไม่ทันพูดจบประโยค ปู่เฉินอวี่ก็สะท้านไปทั้งร่าง สีหน้ายิ่งซีดขาว ริมฝีปากที่สิ้นสีเลือดค่อยๆ ผุดโลหิตสดๆ สายหนึ่งเอ่อท้นออกมา

“เจ้าเป็นอะไรไป” ในที่สุดสีหน้าของเจิ้งเฮ่าอี้ก็อ่อนลง

ปู่เฉินอวี่ฝืนยิ้มเฝื่อน “ลอบดูลิขิตฟ้าย่อมต้องจ่ายค่าตอบแทน ข้าสูญเสียอายุขัยไปร้อยปีก็ยังเห็นเบาะแสมาแค่นี้เท่านั้น เรื่องต่อจากนี้ก็ได้แต่ฝากเจ้าแล้ว ยามเที่ยงของวันพรุ่งเจ้าต้องออกเดินทางจากตำหนักลิขิตฟ้าไปทางตะวันตกหนึ่งพันสามร้อยหลี่ จงจำไว้ให้ดีเล่า จำไว้ให้ดี!”

คำพูดหลายประโยคนี้คล้ายได้สูบเอาเรี่ยวแรงทั่วร่างของปู่เฉินอวี่ไปจนสิ้น เขายกมือยึดจับเสาตำหนักไว้ก่อนที่ร่างจะโงนเงนทรุดนั่งลงกับพื้น หางตาของเขาถึงกับเริ่มมีเลือดซึมออกมาแล้ว ทั้งร่างแผ่ซ่านไปด้วยกลิ่นอายแห่งความทรุดโทรมอันเข้มข้น ดุจกล้วยไม้ล้ำค่าที่บานสะพรั่งจนถึงขีดสุดแล้วเหี่ยวเฉาโรยรากระนั้น

เจิ้งเฮ่าอี้เพ่งมองสหายอยู่ชั่วครู่ แต่ไม่ได้ยื่นมือไปช่วยพยุง เพียงเอ่ยเสียงหนักว่า “ก็ได้ ข้าจำเอาไว้แล้ว”

เขาพูดจบก็หมุนตัวเตรียมจะย่างเท้าจากไป ทว่าดูเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงหันกลับไปพูดกับปู่เฉินอวี่ “ที่จริงหากอยากให้ข้าทำตามคำเจ้า แค่พูดมาตรงๆ ก็พอแล้ว จำเป็นต้องสิ้นเปลืองเลือดไก่ตั้งมากเช่นนี้ด้วยหรือ”

เลือดไก่?!

ปู่เฉินอวี่ที่นั่งลมหายใจรวยรินอยู่พลันเงยหน้าขวับ ก่อนจะโพล่งถามอย่างไม่กล้าเชื่อหูตนเอง “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าใช้เลือดไก่!”

นัยน์ตาหงส์คู่งามของเขาเบิกโตจนแทบจะกลายเป็นดวงตาโค สีหน้าตื่นตระหนกนั้นยังเหลืออาการร่อแร่ปางตายที่ไหนกัน