ทดลองอ่าน ฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปี บทที่ 28-2

เขามีสีหน้าหวั่นไหวเล็กน้อย มือหนึ่งประคองด้านหลังศีรษะของนาง ให้นางเงยหน้าขึ้นมา มืออีกข้างหนึ่งยื่นลงไปกุมมือของนางไว้ หมุนตัวพานางเดินไปตามถนน ริมฝีปากเปิดขึ้นเล็กน้อย เอ่ยว่า “เป็นของเจ้า”

นางกลับกระบิดกระบวนดิ้นรนขึ้นมา พันพัวเขาไว้ หรี่ตาพลางยื่นหน้ามาพูดเสียงดัง “ข้า…ข้ายังอยากจะ…” เพิ่งเอ่ยปากดวงตาสีดำแวววาวคู่นั้นก็ดูงงงวยไป หลังจากครุ่นคิดอยู่นานจึงนึกขึ้นมาได้ พูดเสียงดังต่อไป “ยังอยาก…อยากจะซื้อภาพวาดสีกลับไปด้วย!”

เขายืนนิ่ง หมุนตัวมองเข้าไปในฝูงชนที่ไหลไปบนถนนกว้าง สายตามองสอดส่ายไปยังร้านค้าสองฟากถนนที่เรียงซ้อนกันรอบหนึ่ง จากนั้นก็จูงนางเดินกลับไป “ได้ จะซื้อภาพวาดสีให้เจ้า”

นางหัวเราะหึๆ ออกมา เกาะเกี่ยวฝ่ามือใหญ่ของเขาแล้วเดินไปทันที กระทั่งเด็กรับใช้ของจวนสกุลเมิ่งที่ยังรออยู่ข้างหลังนางก็ลืมแล้ว

เด็กรับใช้ทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว เห็นอยู่ว่าบุรุษท่าทีสูงศักดิ์สวมเสื้อคลุมยาวผ้าดิ้นกลัดดุมหยกนั้นก็คือฮ่องเต้องค์ปัจจุบันที่เคยเห็นที่ด้านนอกจวนสกุลเมิ่งในคืนนั้น แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่กล้าเชื่อว่าใต้เท้าของพวกเขาจะกล้าทำในสิ่งที่ไม่เคารพเช่นนี้ต่อฮ่องเต้บนถนน…และฮ่องเต้ก็ถึงกับปล่อยให้ใต้เท้าของพวกเขาไร้กฎไร้ระเบียบเช่นนี้ แม้แต่ถ้อยคำรุนแรงสักคำก็ไม่ได้ดุว่าใต้เท้าของพวกเขา!

ยัง…ยังจะไปเป็นเพื่อนใต้เท้าของพวกเขาซื้อภาพวาดสีอีกด้วย!

เด็กรับใช้ยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อเย็นที่หน้าผาก พอเงยหน้าขึ้นอีกทีก็เห็นหวงปอองครักษ์ผู้รับใช้ใกล้ชิดฮ่องเต้ยืนอยู่ใต้ชายคาซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกล กำลังกวักมือเรียกเขา

เขารีบเดินเข้าไปหา ก่อนพูดตะกุกตะกัก “องค์…องครักษ์หวง คนเมื่อครู่ผู้นั้น…” พวกเขาหลายคนซึ่งเป็นบ่าวรับใช้ของจวนสกุลเมิ่งรุ่นแรกสุดในตอนนั้นล้วนเป็นคนที่หวงปอจัดหามาด้วยตนเอง ดังนั้นการได้เห็นหวงปอที่นี่จึงทำให้เขารู้สึกสบายใจขึ้น

หวงปอเลิกคิ้ว “ไม่เห็นบนถนนห่างออกไปมีคนจากในวังยืนอยู่ตั้งหลายคนหรือ ยังไม่เข้าใจอีก” เห็นเด็กรับใช้ยังคงทำอะไรไม่ถูก เขาจึงกล่าวต่อ “ยังจะยืนทึ่มรอรางวัลหรือ ยังไม่รีบบังคับรถไปรอฝ่าบาทกับใต้เท้าบ้านเจ้าที่ท้ายถนนอีก!”

เด็กรับใช้กระวีกระวาดหมุนตัววิ่งกลับไปที่หัวถนน

หวงปอหันหน้ามองไปกลางฝูงชน เห็นเงาร่างสีแดงเข้มนั่นเคลื่อนห่างออกไปหลายสิบก้าวแล้ว จึงถอนหายใจเบาๆ แล้วรีบไล่ตามไป

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 24 เม.ย. 67