พอทำเสียงดุหน้าดุ ตัวภัทรยศจึงไม่ต่างจากยักษ์ปักหลั่นที่กำลังแยกเขี้ยว ทว่าดุสิตากลับไม่ยอมหงอต่อยักษ์ใหญ่ง่ายๆ เธอขยับริมฝีปากหมายป่าวประกาศด้วยความแค้น ประจานให้คนที่เดินผ่านไปมาตรงด้านหน้าตึกคณะบริหารฯ รู้ว่าภัทรยศคือจอมลำเอียง คือผ้าขี้ริ้วดำปิ๊ดปี๋ คือรุ่นพี่ที่ไม่ควรให้ความเคารพ
แต่ไม่ทันมีเสียงใดลอดออกมา ภัทรยศกลับเป็นฝ่ายพูดรัวเร็วเหมือนยิงปืนกลบ้าง
“มีอย่างที่ไหนบัวยิ้มให้เลยจะตบ เหตุผลงี่เง่า ใครเชื่อก็โง่เต็มที แล้ววันหลังถ้าอยากได้ความยุติธรรมนักล่ะก็ โน่น ไปคณะนิติฯ ไป๊! แต่บอกไว้ก่อนถ้าหากยังขืนใช้เหตุผลนี้รับรองโดนถีบส่งออกมาแน่ ถ้าถูกถีบออกมาอย่าโวยวายอีกล่ะว่าเค้าลำเอียงไม่ยุติธรรม แล้วริจะตบใครน่ะอย่าใช้แต่แรง หัดใช้สมองคิดหาข้อแก้ตัวเข้าท่าไว้มั่ง หรือถ้าคิดไม่ออกยอมรับตรงๆ มาเลยว่าอิจฉายังค่อยฟังขึ้น”
“นิ้งไม่ได้อิจฉา!” ดุสิตาควันออกหูหลังถูกกล่าวหาด้วยข้อหาเดิมถึงสองครั้ง แต่นอกจากไม่เชื่อแล้วภัทรยศยังไม่ฟัง เขาชี้หน้ารุ่นน้องที่ยังเถียงคำไม่ตกฟาก
“พี่ไม่รู้หรอกว่าเราอิจฉาบัวอะไรนักหนา แต่จะบอกให้หูตาสว่างไว้ว่าที่บัวตอบไม่มีอะไรเป็นเพราะเค้าไม่อยากให้เรามีปัญหาต่างหาก คิดมั่งหรือเปล่าว่าถ้าเรื่องถึงหูอาจารย์ใครจะเป็นคนเดือดร้อนที่สุด บัวเค้าช่วยแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”
“งั้นนิ้งจะบอกให้พี่จุ้ยหูตาสว่างไว้ด้วยว่ายายบัวมันไม่ได้ช่วยนิ้งหรอก มันแค่อยากสร้างภาพเป็นนางฟ้า แถมยังมีคนเชื่อเสียด้วย” มองเหยียดใส่ภัทรยศอย่างไม่เกรงใจแล้วดุสิตายังพูดเสียงดังให้พวกสอดรู้สอดเห็นที่อยู่รอบๆ ได้ยิน “สงสัยจังว่าทำไมคณะนี้ถึงมีแต่คนโง่ คนฉลาดหายไปไหนกันหมด”
เกิดความสะใจหลังได้พูดออกไป จากนั้นดวงหน้าคมหันกลับมาทางเดิม ดุสิตาเชิดหน้าสบดวงตาดุอย่างไม่สะทกสะท้าน ภัทรยศมองรุ่นน้องคนแรกและคนเดียวที่กล้าปีนเกลียวกับตนแล้วเอ่ยเสียงดังเท่ากัน
“ถ้าฉลาดแล้วเป็นแบบเรา ขอไม่มีหัวดีกว่า”
นัยน์ตาเข้มฉายแววสะใจหลังพูดแล้วมีคนปรบมือชอบใจ จากนั้นภัทรยศไม่เสียเวลากับเรื่องไร้สาระอีก เขาก้าวผ่านดุสิตาซึ่งกำมือแน่น ริมฝีปากสั่นระริกด้วยความอับอายและเจ็บใจที่ต้องพ่ายแพ้ต่อพวกคนโง่
เพราะไม่อยากอยู่ใกล้พวกคนโง่ ดุสิตาจึงมายังห้องสมุด
หญิงสาวกระแทกตัวลงบนเก้าอี้ของโต๊ะตัวใหญ่ข้างหน้าต่างที่มองเห็นสระน้ำ ดวงตาคมงามแปลกตาของผู้มีเชื้อสายมอญยังขุ่นมัวไม่ต่างจากตอนมีปากเสียงกับคนในคณะ เธอหันขวับไปยังโต๊ะตัวข้างๆ เมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมอง ครั้นเห็นเป็นเพื่อนเรียนกลุ่มเดียวกันดุสิตาเลยจะทักทาย แต่ไม่ทันเรียกกลุ่มเพื่อนผู้หญิงกลับชวนกันย้ายไปนั่งตรงอื่น
เหมือนโดนหยิกแรงตรงหัวใจ ดุสิตาเจ็บใจที่ถูกปฏิบัติราวตนเป็นสิ่งน่ารังเกียจ แต่เพียงครู่เดียวเธอได้เลิกให้ความสนใจต่อความรู้สึกดังกล่าวพลางลุกขึ้นเพื่อเดินหาบางคนที่อาจทำให้รู้สึกดีขึ้น
ทิพย์วิมลคือคนที่ดุสิตามองหา เฟรชชี่สาวคณะอักษรศาสตร์เป็นคนเดียวในมหาวิทยาลัยที่ดุสิตาคุยด้วยแล้วสบายใจ เธอรู้จักทิพย์วิมลตั้งแต่ช่วงเปิดเทอมคือสี่สัปดาห์ก่อนตอนมาค้นหานิยายของนักเขียนคนโปรดในห้องสมุดซึ่งทิพย์วิมลกำลังหาผลงานของนักเขียนคนนี้เช่นกัน เธอจึงพูดคุยเรื่องหนังสือกับทิพย์วิมลอย่างถูกคอจนพอพบกันบ่อยเข้าที่ห้องสมุด จากคนรู้จักต่างคณะเลยกลายเป็นเพื่อน
พอไม่พบทิพย์วิมล ดุสิตาจึงหยิบหนังสือสอนทำขนมและนิตยสารฉบับใหม่เดินกลับมาตรงที่นั่งสักครู่อย่างเซ็งๆ เธออ่านหนังสือและนิตยสารฆ่าเวลาระหว่างรอเรียนวิชาบัญชีในช่วงบ่าย แต่แล้วพอพลิกนิตยสารถึงกลางเล่มอารมณ์ที่เพิ่งเย็นลงกลับพลิกตวัดเป็นตรงข้ามอย่างฉับพลัน
ภายในอกดุสิตาร้อนรุ่มดั่งไฟ ความโกรธเกลียดครอบงำจนลืมตัวขยำหน้ากระดาษที่มีภาพผู้หญิงวัยสี่สิบสามปีในชุดสูทเรียบโก้ พอรู้สึกตัวเธอรีบชักมือออกและจะปิดนิตยสาร แต่เมื่อสายตาปะทะกับหัวเรื่อง ‘กฤษณา…นางฟ้าของผู้หญิง‘ ดุสิตากลับเปลี่ยนใจอ่านบทสัมภาษณ์ของศัตรูคู่อาฆาต
ถ้อยคำชื่นชมเยินยอโฆษกและเหรัญญิกของมูลนิธิที่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือเด็กและสตรีที่ผู้สัมภาษณ์ถ่ายทอดผ่านตัวอักษรล้วนทำให้ดุสิตาอยากอาเจียน ทั้งยังอยากโทรศัพท์ไปบอกสำนักพิมพ์แห่งนั้นเหลือเกินว่ากฤษณาไม่ใช่นางฟ้าแต่เป็นนางปีศาจต่างหาก แล้วที่เจ้าตัวเล่าถึงวีรกรรมเรื่องเคยร่วมบู๊กับประธานมูลนิธิเพื่อช่วยเหลือพนักงานสาวที่โดนเจ้าของบริษัทใหญ่ล่วงละเมิดทางเพศเมื่อสี่ปีก่อน เรื่องจริงก็ไม่ได้น่าตื่นเต้นขนาดนั้นเพราะดุสิตาเคยดูข่าวนี้ในโทรทัศน์ ไม่เห็นว่าจะมีการพังประตูบริษัทหรือมีการเกือบชกต่อยกับ รปภ. อย่างที่กฤษณาเล่าในนิตยสารเสียหน่อย
‘อีแม่ลูกสันดานกา’
จู่ๆ ประโยคนี้ได้ผุดขึ้นมา ดุสิตายิ้มสะใจกับคำพูดของแม่ที่นานทีปีหนถึงจะมีความคิดตรงกัน กระทั่งนาฬิกาข้อมือส่งเสียงเตือนให้รู้ว่าเป็นเวลาเที่ยงดุสิตาจึงปิดนิตยสารเพื่อเตรียมตัวไปกินข้าวและเตรียมตัวเรียนในตอนบ่าย รวมถึงเตรียมตัวเผชิญหน้ากับบงกชคนที่เป็นสาเหตุให้ตนถูกรุ่นพี่ผ้าขี้ริ้วหักหน้า…และยังเป็นคนเดียวกับลูกกา ลูกสาวของกฤษณา แม่ลูกที่เคยทำให้ชีวิตของดุสิตาพังย่อยยับ!
