ทดลองอ่านเรื่อง ภาพ รัก ลวง บทนำ – บทที่ 5

บทที่ 2

“ไอ้ริ้ว”

เจ้าของฉายาผ้าขี้ริ้วหันตามเสียงตะโกน ครั้นเห็นคนเรียกเขาจึงผละจากชายวัยกลางคนผิวคล้ำจัด ก้าวจากด้านหน้าตึกเรียนตึกใหม่ของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่กำลังก่อสร้างมาหยุดยังใต้ร่มไม้ใหญ่

“มีอะไร” ภัทรยศถามยุทธนาที่มีบงกชมาด้วยกัน แต่เพื่อนกลับเอ่ยไปคนละเรื่อง

“คุยกับพ่อเหรอวะ” คนตัวสูงโปร่งหน้าตาเข้าทีหมายถึงผู้ดูเหมือนเป็นหัวหน้าคนงานก่อสร้างซึ่งภัทรยศพูดคุยด้วยเมื่อครู่ ภัทรยศไม่ตอบเพราะเบื่อโดนเพื่อนรุ่นเดียวกันพูดจาทำนองนี้หลายครั้ง เขาถามอีกรอบ

“มีธุระอะไรก็รีบพูดมา”

เสียงห้วนสั้นทั้งยังติดจะดุอีกด้วยทำยุทธนาโวยวาย

“เฮ้ย พูดจาแบบนี้ต่อหน้าน้องบัวได้ไงวะ เดี๋ยวน้องตกใจพอดี” วางมาดข่มเพื่อนเสร็จ ยุทธนาค่อยปลอบเจ้าของดวงหน้าหวานละมุน “น้องบัวไม่ต้องกลัว ไอ้ริ้วมันชอบพูดจาแบบนี้แหละ” ยุทธนารีบบอกด้วยกลัวรุ่นน้องคนสวยจะตกใจ จากนั้นเขาส่งเสียงดุ “ไม่ใช่ธุระของกูหรอก เป็นธุระของน้องบัวต่างหาก”

พอคิ้วเข้มขมวดหากันหน้าภัทรยศจึงยิ่งดูดุกว่าเดิม บงกชเอ่ยเสียงค่อยอย่างเกรงและกลัวรุ่นพี่

“บัวทำขนมมาฝากพี่จุ้ยค่ะ”

เพราะไม่ได้สนิทสนมกับคนตัวโตท่าทางโหดบงกชเลยไม่กล้าเรียกฉายา เธอเรียกภัทรยศด้วยชื่อเล่นจริงเหมือนอย่างรุ่นน้องคนอื่น ภัทรยศขมวดคิ้วยุ่งกว่าเก่า

“เอามาฝากทำไม”

คำถามห้วนกับท่าทางห่ามห้าวที่แสดงต่อรุ่นน้องคนสวยทำยุทธนาเกือบเขกหัวเพื่อน จากนั้นเขาเป็นฝ่ายตอบแทน

“น้องบัวทำขนมมาขอบคุณเรื่องมึงช่วยไม่ให้น้องเค้าโดนนางมารดำตบเมื่ออาทิตย์ที่แล้วไง” ยุทธนาเท้าความถึงข่าวแซ่บที่ลือกันให้แซ่ด จนเมื่อกี้เขาและเพื่อนๆ ถึงกับต้องตะล่อมถามความจริงจากบงกชจนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

ฝ่ายภัทรยศพยักหน้าเข้าใจและไม่แปลกใจที่ใครๆ ต่างรู้เรื่องวิวาทระหว่างบงกช ดุสิตา รวมถึงตน เพราะมีคนเห็นเหตุการณ์หลายคน

“เรื่องเล็กน้อย วันหลังไม่ต้องเอาอะไรมาขอบคุณพี่หรอก” ภัทรยศบอกราวไม่เห็นว่าเรื่องดังกล่าวสำคัญถึงขนาดต้องมีของกำนัลตอบแทนให้ จนเห็นเพื่อนทำหน้าเหมือนอยากบีบคอเขาที่ทำให้บงกชหน้าจ๋อย ชายหนุ่มจึงค่อยถาม “ไหนล่ะขนม”

“เมื่อกี้บัวไปหาพี่จุ้ยที่ซุ้ม พอไม่เจอเลยฝากขนมไว้ที่พี่โป้ยที่นั่งซุ้มเดียวกับพี่แล้วค่ะ” บงกชเอ่ยถึงรุ่นพี่ผู้หญิงปีสี่ ภัทรยศขอบใจแล้วถาม

“แล้วบัวจะไปไหนกับไอ้เต้ย” ถามเพราะแปลกใจที่รุ่นน้องคนดังมาเดินอยู่กับเพื่อนตนอย่างไม่มีเหตุผล บงกชรีบปฏิเสธ

“เปล่าค่ะ พอดีบัวจะไปซื้อของหน้า ม. แล้วพี่เต้ยจะไปทางเดียวกันพอดี บัวกับพี่เต้ยเลยเดินมาด้วยกันค่ะ”

“มึงจะไปไหน” ภัทรยศตั้งใจเค้นเพื่อน ยุทธนาอึกอัก

“กูจะไปห้องสมุด”

“ห้องสมุด? หน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะไปห้องสมุด กลายเป็นเด็กเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

“กูตั้งใจเรียนมานานแล้วเว้ย มึงไม่รู้เอง แล้วบรรณารักษ์ห้องสมุดเค้ารู้จักกูทุกคน”

แววตายุทธนามีทั้งขอร้องและขู่บังคับไม่ให้ภัทรยศพูดอะไรมากกว่านี้ ขณะอีกฝ่ายหัวเราะหึๆ รู้ทันเพื่อนที่ทำทีเป็นเด็กเรียนเพื่อสร้างภาพ แต่เพราะไม่อยากฉีกหน้ายุทธนาต่อหน้าเฟรชชี่คนสวยเขาจึงเลิกพูดอะไรที่จะทำลายภาพลักษณ์คนที่สาวๆ ทั้งในและต่างคณะบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าเท้เท่

หากอย่างไรก็ตาม ถึงแม้ไม่พูดแต่ภัทรยศก็ไม่ลืมเอาคืนเรื่องยุทธนาแกล้งตนสักครู่ เขาจึงเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคนพลางโอบบ่าเพื่อน

“มึงไม่ต้องไปห้องสมุดหรอก ไปกับกูดีกว่า” คนพูดบีบบ่า ยุทธนาทำหน้าสงสัยว่าภัทรยศเข้ามาสอดทำไม แต่ไม่ทันเอ่ยอะไร ภัทรยศกลับหันไปทางรุ่นน้อง “บัวไปเถอะ พี่มีธุระต้องคุยกับไอ้เต้ย”

บงกชรีบทำตาม เธอส่งยิ้มให้สองรุ่นพี่ ขณะยุทธนามองตามหลังตาละห้อยแล้วค่อยทำตาขุ่นปัดแขนภัทรยศออกจากบ่า

“ไอ้ริ้ว ทำไมต้องเสือกมีธุระอะไรกับกูตอนนี้วะ”

“ใครว่ามี กูแค่อยากแกล้งต่างหาก เพราะมึงอยากแกล้งกูก่อนดีนัก” ภัทรยศยักคิ้วกวน ยุทธนาโวยวาย

“กูแกล้งมึงตอนไหน…อ๋อ เรื่องที่กูทักมึงกับพ่อต่อหน้าน้องบัวน่ะเหรอ แสบนักนะไอ้ริ้ว” ยุทธนาทำเหมือนจะเตะแก้แค้น แต่โดนอีกฝ่ายชี้หน้าพูดเสียงดังใส่

“ขืนทำอะไรกู กูจะตะโกนให้น้องบัวมาดูตัวจริงของเด็กเรียนอย่างมึง” ภัทรยศขู่ ยุทธนาชะงัก ต่างฝ่ายต่างมองอย่างเข่นเขี้ยวไม่กี่วินาทีก็หัวเราะ จากนั้นยุทธนาเป็นฝ่ายหันหลังเดินกลับสู่ซุ้มโต๊ะที่นั่งประจำโดยมีภัทรยศก้าวมาพร้อมกัน ทว่าพ้นเขตบริเวณคณะวิศวกรรมศาสตร์ไม่ทันไรจอมสร้างภาพกลับถอนใจยาว เอ่ยขึ้นอย่างเพ้อๆ

“น้องบัวสวยว่ะ”

ชำเลืองเห็นนัยน์ตาหวานเยิ้มภัทรยศก็ขบขัน ปล่อยให้เพื่อนละเมอตอนกลางวันแสกๆ

“กูอยากเป็นมึงว่ะไอ้ริ้ว ได้เป็นฮีโร่ช่วยน้องบัวจากนางมารดำ”

“นิ้งไม่เห็นดำเท่าไหร่ อีกอย่างแบบนั้นเค้าเรียกผิวสีน้ำผึ้ง” ภัทรยศแก้ให้ ยุทธนาหยุดเดิน มองตาขวางไม่พอใจที่เพื่อนเข้าข้างนางมารที่เกือบตบนางฟ้าของเขา

“ดำเว้ย ดำมาก โดยเฉพาะใจ อ้อ แล้วยังขาลายอีกต่างหาก”

“มึงไปเห็นตอนไหนว่านิ้งขาลาย”

คนช่างสงสัยซักพลางนึกถึงท่อนขาเรียวยาวที่ถ้าหากนุ่งกางเกงยีนฟิตๆ คงสวยไม่น้อย ฝ่ายคนแอบมองขารุ่นน้องเอะอะกลบเกลื่อนพร้อมกับเดินต่อ

“เค้าเห็นกันทั้งนั้นแหละ กูว่านะบ้านยายนิ้งต้องอยู่ในสลัมแน่ๆ ถึงได้ขาลาย ขี้อิจฉา ปากจัด อยู่แต่กับพวกคนที่ชอบทะเลาะลงไม้ลงมือกัน ถึงได้จะเอาวิธีนี้มาใช้กับน้องบัวของกู นี่ถ้ายายนั่นทำให้แก้มใสๆ ของน้องบัวเป็นรอยแม้แต่นิดเดียว กูไม่ยอมแน่”

ยุทธนากำหมัด ขณะภัทรยศอยากแย้งว่าอยู่ที่ไหนก็เป็นคนขี้อิจฉาใช้กำลังได้ทั้งนั้น แต่เพราะไม่อยากขัดคอ เลยปล่อยให้อีกฝ่ายเอ่ยต่อไปเรื่อยๆ

“ดีว่าพวกเพื่อนน้องบัวตาแหลม เลือกน้องบัวเป็นดาวกลุ่มไม่ใช่ยายนิ้งเลยยิ่งทำให้อะไรๆ ดูดี คิดดูสิไอ้ริ้ว เกิดวันนั้นยายนิ้งได้เป็นดาวขึ้นมาภาพลักษณ์ของคณะบริหารธุรกิจคงป่นปี้ ใครเห็นคงนึกว่าเป็นหลุมดำไม่ใช่ดาว”

เมื่อเพื่อนชักวิจารณ์เลยเถิด ภัทรยศจึงเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะไปกันใหญ่