ทดลองอ่าน ภารกิจทวงคืนแฟนใหม่ บทที่ 2

ช่วงเวลาไม่ถึงนาทีทางเดินกว้างก็เหลือเพียงอากาศธาตุที่ว่างเปล่า เมทิตย์เดินเข้าห้องไปแล้ว ทางเดินยาวเหลือเพียงตัวฉันกับข้าวของที่กองระเกะระกะไว้ตามพื้น อยู่ดีๆ น้ำตาของฉันก็ซึมออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว แต่เพียงไม่นานฉันก็เงยหน้าขึ้นไล่ความชื้นนั้นให้กลับไปยังที่เดิม กลืนก้อนสะอื้นทั้งหมดลงไปในคอและยิ้มให้กับตัวเอง

ห้องของฉันเหมือนเดิมทุกอย่าง

หากแต่วันนี้ไม่มีเขาอยู่อีกแล้ว ทุกอย่างเหลือเพียงความเงียบของการไม่มีอยู่ เครื่องเรือนหลายชิ้น ข้าวของหลายอย่างไม่เหมือนเดิม เหตุผลก็คงเป็นเพราะฉันกับเขาไปเลือกซื้อมาด้วยกัน หลายอย่างเขาก็เป็นคนซื้อมาให้ ฉันไม่ได้เปิดไฟ ส่วนหนึ่งเพราะไม่อยากให้ความจริงที่ไม่อยากเห็นกลับมาทิ่มแทงใจอีกครั้ง

‘แกขอได้แค่ครั้งเดียว’

“ใช่ ขอได้แค่ครั้งเดียว”

เสียงนั้นดังขึ้นมาในหูอีกครั้ง

‘อดีตที่แกขอจะเปลี่ยนไป’

“อดีตที่ไม่ได้ขอก็เปลี่ยนตามไปด้วย”

อดีตที่มีค่าและสำคัญยิ่งกว่าทุกอย่างในชีวิต

‘แล้วจะส่งผลมาถึงปัจจุบันด้วย’

“เจ็บและทรมานเกินกว่าจะจินตนาการไหว”

เสียงสะอื้นของฉันดังขึ้นในห้องเงียบที่ไม่เหลือใคร

หากฉันรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะมาสิ้นสุดลงตรงนี้ ฉันจะไม่มีวันขอพรวิเศษนั่นเด็ดขาด ชีวิตของฉันถึงแม้จะไม่ได้สมบูรณ์แบบ แต่ก็มีคุณค่าในแบบที่ฉันรักอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ มือของฉันวาดไปด้านข้าง พบเพียงแต่ความว่างเปล่า เตียงนอนที่ครั้งหนึ่งมีเขานอนซบอยู่ข้างกาย

ทุกอย่างอาจจะจบสิ้นลงตรงนี้ก็ได้

ฉันคิดแบบนั้น หากมองจากความเป็นจริงในตอนนี้แล้ว โลกของฉันกับเมทิตย์ห่างกันยิ่งกว่าสิ่งไหน ถึงแม้ว่าจะมีผนังกั้นไว้เพียงแค่ชั้นเดียว แต่นั่นดูเหมือนจะกว้างมหาศาลราวกับฝั่งที่ยาวไกลจนสุดมือเอื้อม ร่างกายของฉันนึกถึงอ้อมกอดที่เขาเคยมีให้ ภาพความทรงจำเกี่ยวกับเมทิตย์ยังคงฉายวนซ้ำๆ เสียงของเขา อ้อมกอดของเขา แววตาของเขา สัมผัสของเขา ทุกสิ่งทุกอย่างร้องเตือนให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนกดให้จมดิ่งลงไปในห้วงมหาสมุทรเยียบเย็นและไม่มีทางออก

แต่แล้วเสียงของผู้หญิงคนนั้นที่เอ่ยถึงการขอพรต่อหน้าดาวตกก็ดังขึ้นมาในหัวฉันอีกครั้ง วนไปเวียนมาในความทรงจำที่พร่าเลือน ในค่ำคืนนั้นความเหนื่อยล้าผสมผสานกับความผิดหวังที่ประดังประเดเข้ามาทำเอาฉันผล็อยหลับไปโดยไม่ได้ทำอะไรสักอย่างกับตัวเอง ทั้งอาบน้ำ ล้างหน้า หรือแม้กระทั่งเปลี่ยนชุดนอน

‘ผมรักคุณ’

ก่อนที่ฉันจะหลับใหลไปโดยสมบูรณ์ เสียงนุ่มของเขาก็ดังขึ้นมาในห้วงความรู้สึก ประโยคที่ฉันได้ยินซ้ำๆ และผูกขาดไว้เป็นแค่ของฉันคนเดียวมายาวนาน ปกติเวลาเมทิตย์แสดงละคร เขาจะโปรเจ็กต์เสียงให้เข้ม ทุ้ม และหนาขึ้น ต่างจากเวลาที่เขาพูดจริงๆ กับฉัน เสียงนั้นอบอุ่นราวกับจะสวมกอดฉันไว้แน่นๆ ด้วยสองมือของเขา

และในวินาทีนั้นฉันก็ได้แต่กระซิบถามคำถามที่ไร้คำตอบออกไป

“เมทิตย์…ฉันยังมีสิทธิ์รักคุณอยู่หรือเปล่าคะ”