ทดลองอ่าน ภารกิจทวงคืนแฟนใหม่ บทที่ 2

เขาโปรเจ็กต์เสียง ฉันจับอาการได้ เมทิตย์พูดกับฉันอยู่เสมอว่าการวางตัวเป็นดาราก็เป็นหน้าที่หนึ่งของนักแสดง เขาต้องทำตัวให้พร้อม สมบูรณ์แบบ และเป็นไปตามที่ผู้สนับสนุนเขาอยากให้เป็น เมทิตย์จะใช้เสียงที่เข้มและดูหล่อกว่าปกติเวลาทำงาน มีเสียงแกล้งแซวเขาหลายครั้งว่ามันเป็นเสียงของพระเอกละครชวนฝัน ไม่ใช่มนุษย์ ตัวจริงของเขาเสียงจะนุ่ม และไม่ได้เต็มไปด้วยความเป็นชายมากขนาดนี้

“มีโฟโต้บุ๊กชุดนี้ด้วยเหรอครับเนี่ย หายากนะครับ”

เขาพูดพลางเปิดแต่ละหน้าดูไปเรื่อยๆ ราวกับว่ากำลังหาทำเลเหมาะๆ ในการเซ็นชื่อ แต่ฉันรู้ เขากำลังถ่วงเวลาเพื่อเพิ่มเวลาให้ได้อยู่กับคนที่อุตส่าห์เสียเวลามาหาเขาเพราะรักให้นานขึ้น เขาเป็นนักแสดงที่เคารพในหน้าที่และคนที่สนับสนุนเขายิ่งกว่าสิ่งใด ยิ่งเห็นอากัปกิริยาของเขา ฉันก็ยิ่งรู้ รู้ว่าเขาจดจำฉันไม่ได้แม้แต่น้อย ถึงเวลาที่ฉันอาจจะต้องปล่อยเขาไป ปล่อยให้เขาไปอยู่กับใครที่คู่ควร

“ชื่ออะไรครับ ผมจะได้เขียนไว้ให้ถูก”

“ไม่ต้องเขียนชื่อหรอกค่ะ พอดีเพื่อนฝากมา เขาไม่ได้บอกว่าต้องเขียนชื่อไหม”

อยู่ดีๆ ฉันก็ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยชื่อของตัวเองออกไป ชายตรงหน้าเหมือนภาพที่สมบูรณ์แบบอยู่แล้ว และหากฉันพยายามจะแทรกตัวเข้าไปก็คงเป็นได้แค่ส่วนเกิน

“จะแอบเอาไปขายต่ออัพราคาหรือเปล่าน้า”

เขาแกล้งหรี่ตาแบบจับผิดจนฉันเผลอหัวเราะออกมา ฉันอาจไม่เคยมองเขาจากมุมมองของแฟนคลับมาก่อนจึงไม่เคยเห็นเขาในมุมนี้สักครั้ง

“ชวินค่ะ เพื่อนฉันชื่อชวิน” ฉันตอบ

“ฝากบอกเขาด้วยนะครับว่าผมรออยู่ ครั้งหน้าอย่าลืมมาหาผมด้วยตัวเองนะครับ”

เมทิตย์ก้มลงเซ็นอะไรขยุกขยิกบนกระดาษหน้าหนึ่ง ก่อนจะยื่นส่งมา ฉันเอื้อมมือไปรับไว้และเปิดดู เขาเลือกเซ็นลงบนหน้าหนึ่งที่เป็นภาพเขากับอาคารสีสด เขาแต้มจุดสองจุดและลากเส้นโค้งยาวเป็นรอยยิ้ม เขียนว่า Keep Smiling พร้อมลายเซ็นประจำตัว

“ตึกยิ้มได้ด้วยเหรอคะ” ฉันพูดออกมาพร้อมกับรอยยิ้ม

“ได้สิครับ” เสียงของเขาช่างเหมือนกับเสียงที่ฉันฝันหาเมื่อคืน “อาคารเหล่านี้มีชีวิตนะ ไม่รู้คุณเคยได้ยินไหม ผมเชื่อแบบนั้น อาคารที่ไม่ได้รับความรักต่างหากที่ตายไปแล้ว”

คำพูดเพียงสั้นๆ แต่สั่นคลอนความรู้สึกอะไรบางอย่างภายในของฉันอย่างล้นเหลือ ฉันเงยหน้าสบตาเขาตรงๆ เป็นครั้งแรก ค้นลึกเข้าไปในแววตาที่ทอดมานิ่ง ในนั้นเขาจำฉันไม่ได้ ฉันรู้ แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างซ่อนเร้นอยู่ภายใน ไม่ได้ปราศจากความทรงจำของกันและกันไปเสียทีเดียว

“ตึกนั่นมีชีวิต”

เขาพูดเพียงสั้นๆ ก่อนที่พนักงานจะเดินเข้ามาแจ้งว่าหมดเวลาแปดวินาทีแล้ว ฉันรีบหอบโฟโต้บุ๊กวิ่งออกไป ตรงไปที่ห้องน้ำเป็นอันดับแรก ปิดประตู และเริ่มต้นร้องไห้ออกมาอย่างพยายามจะรักษาเสียงให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเงียบได้ ประโยคสุดท้ายของเขาลั่นซ้ำๆ อยู่ในหู ฉันเปิดรูปที่เขาเซ็นให้ดูอีกครั้งและร้องไห้ นั่นไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศกเสียใจ แต่ฉันรับรู้ได้ รับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ยังหลงเหลืออยู่ในตัวเขา

เขายังมีความทรงจำของฉันอยู่

ถึงแม้ว่ามันจะดูเลือนรางมากก็ตาม

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 3 ก.ค. 65  เวลา 12.00 น